गोर्जी तेजोमयीला गोष्टी सांगत असताना अलेक्झांडर तिच्याजवळ येऊन बसायचा. तेजोमयीसारखाच तोही या गोष्टीत गुंग व्हायचा. परवा मात्र वेगळच घडलं.
बाबा सकाळीच ऑफिसमध्ये गेले. तेजोमयी शाळेत गेली. दुपारी आई मार्केटमध्ये सामान आणायला गेली. अलेक्झांडरला सकाळपासून बरं नव्हतं. कधीकधी त्याचं तसं व्हायचं. पण काहीवेळाने नेहमीसारखा बागडू लागायचा. आपण मार्केटमधून येईपर्यंत तो बरा होईल, असं आईला वाटलं, त्यामुळे, बाहेर जाताना तिने अलेक्झांडरकडे लक्षं ठेव, असं गोर्जीला सांगितलं.
आई बाहेर गेल्यावर अलेक्झांडरने घरातून इकडेतिकडे फेरी मारली. सोफ्यावर जाऊन बसला. मग उठला. गॅलरीत गेला. मध्येच स्वत:भोवती फेरी मारली. समोरच्या खोलीत येऊन पायात मान घालून बसला. पुन्हा उठला. पुन्हा असंच काहीतरी केलं. हे सगळं गोर्जी काळजीपूर्वक बघत होती. अलेक्झांडरने मध्येच तिच्याभोवतीही एक फेरी मारली. तिच्या बाजूला बसून शून्यात बघत बसला. मग निपचित पडून राहिला. त्याने कान खाली टाकले. गोर्जीने बघितलं तर त्याच्या डोळयातून अश्रूही ढळत होते. आता काय करावं बरं? विचार करताकरता ती एक गोष्ट सुचली.
गोष्टीचे बोल कानावर पडताच अलेक्झांडर उठून बसला. त्याने गोर्जीकडे बघितलं नि पुन्हा खाली मान घालून झोपला.
गोर्जीने त्याला हलवलं, पण अलेक्झांडरने काहीच प्रतिसाद दिला नाही. त्यामुळे ती काळजीत पडली. तिने मग डीप लर्निंगमध्ये जाऊन, अशा स्थितीतील डॉगींचा शोध घेतला. अलेक्झांडरची तब्येत बरी नसल्याचा तिने निष्कर्ष काढला.
आता गप्प राहून चालणारं नव्हतं. तिने आईच्या स्मार्टफोनशी स्वत:ला कनेक्ट करुन घेतलं नि आईला अलेक्झांडरबद्दलचा संदेश पाठवला. पण बराच वेळ झाला तरी आईने तो बघितलाच नाही. म्हणून मग तिने फोन केला. तर तोही आईने उचलला नाही. इकडे अलेक्झांडरला धाप लागली. गोर्जीही आता सैरभर झाली.
आता काय? ती पुन्हा डीप लर्निंग यंत्रणेत गेली.
“वेळ वाया घालू नकोस. तुझ्या घराजवळील, पेट डॉक्टर्सचा शोध घे.” गोर्जीला डीप लर्निंग तंत्राव्दारे कळलं. गोर्जीने डोळे मिटून मेंदूतील अल्गॉरिदमला इंस्ट्रक्शन दिले नि आजूबाजूचा परिसर तिने क्षणात स्कॅन केला. चारपाच पेट डॉक्टरचा शोध घेतला. त्यांच्या क्लिनिकचे क्रमांक मिळाले. त्यापैकी अलेक्झांडरच्या घराजवळ असणाऱ्या पेट डॉक्टरला तिने व्हॉट्सॲप व्हीडिओ कॉल लावला. डॉक्टरांनी व्हीडिओ कॉल घेतला. गोर्जीने क्षणाचाही विलंब न लावता, निपचित पडून असलेल्या, अलेक्झांडरवर आपल्या उजव्या डोळयातील कॅमेरा नेला नि चारही बाजूंनी त्याला दाखवलं. डॉक्टरांना तत्काळ घरीच येण्याची विनंती केली.
त्यांचं पेट क्लिनिक जवळच असल्याने डॉक्टर लगेच घरी आले. घर बंद. ते वैतागले. त्यांनी बेल दाबली. गोर्जीने दार उघडलं. आई सेफ्टी दारसुध्दा लावून गेली होती. नि चाबी तिच्याकडेच होती. आता मोठाच प्रश्न निर्माण झाला. आता काय? गोर्जी नि डॉक्टरांनी एकमेकांकडे बघितलं. अलेक्झांडरची तब्येत आणखी बिघडत चालल्याचं डॉक्टरांना दिसू लागलं. गोर्जीने आता बाबांशी स्वत:ला कनेक्ट करुन त्यांना संगळं काही सांगितलं. आई घरी नसल्याचं बाबांना कळलं. मग त्यांनी आईला संपर्क साधला. सुदैवाने आईने फोन उचलला. तिला त्यांनी सगळं सांगताच ती घाबरली. दुकानातील गोंगाटामुळे गोर्जीचा फोन आल्याचं तिला कळलं नव्हतं. खरेदी अर्धवट सोडून आई घरी आली. दरवाजा उघडला. अलेक्झांडरची अवस्था बघून तिला रडू कोसळलं. डॉक्टरांनी उपचार सुरु केले. अलेक्झांडरला चांगलाच ताप चढला होता. डॉक्टरांनी त्याला इंजेक्शन दिलं. पाण्यातूनही काही औषध दिलं.
डॉक्टरांनी गोर्जीचं कौतुक केलं. “तिने जर दुर्लक्ष केलं असतं नि शांत बसून राहिली असती तर भलताच प्रसंग ओढवूसुध्दा शकला असता.” डॉक्टर म्हणाले.
“पण काकू, अलेक्झांडरला बरं नसताना त्याला आधी माझ्या क्लिनिकमध्ये आणायचं सोडून मार्केटला कां बरं गेलात? असं तुम्ही तुमच्या मुलीसोबत केलं असतं का? डॉक्टरांनी नाराजी व्यक्त केली. आईला तिची चूक लक्षात आली. तिच्या डोळयातून अश्रू ओघळू लागले.
जाताजाता डॉक्टर म्हणाले, “या तुमच्या स्मार्ट गोर्जीला, अशा आणिबाणिच्या वेळी समोरचं दार उघडता येईल, अशी आता स्मार्ट यंत्रणा बसवा की. स्मार्ट व्हायचच असेल तर असं अर्धवट कशाला?” आईला ही चूकसुध्दा कळली. गोर्जी उघडू शकेल अशी स्मार्टयंत्रणा लगेच लावण्याचं तिने कबूल केलं.
सुरेश वांदिले