अर्धवट स्मार्ट
आईबाबा ऑफिसमध्ये गेल्यावर, घरी नव्याने आणलेल्या स्मार्ट रेफ्रिजरेटरची परीक्षा घेण्याचं तेजोमयीनं ठरवलं.
“तुला काय वाटतं, तिने आधी अलेक्झांडरला विचारलं.” त्याने शेपूट आणि मान हलवून पाठिंबा दर्शवला. मग तेजोमयीने, अलेक्सा गोर्जीला विचारलं. तिने लगेच उत्तर दिलं नाही. तेव्हा तेजोमयी म्हणाली,
“गोर्जे, या रेफ्रिजरेटची परीक्षा घ्यावी, असं तुला वाटत नाही का?”
“तो मुळातच स्मार्ट असल्याने परीक्षा कशासाठी?” गोर्जीने विचारलं.
“याचा काय पुरावा?”
“त्याची कंपनी सांगतेना.”
“त्यावर विश्वास कसा ठेवायचा?”
“त्याची शेकडोवेळा, कंपनीनेच परीक्षा घेतली असणार. प्रत्येकवेळी, मेरिटमध्येच उत्तीर्ण झाल्यावरच, त्याच्या स्मार्टपणावर शिक्कामोर्तब झालं असणार.” गोर्जीने समजावलं.
“गोर्जीचं सांगणं खरंसुध्दा असेल. पण, म्हणून आपण परीक्षा घ्यायचीच नाही का?” अलेक्झांडरकडे वळून तेजोमयी पुटपुटली. त्याने पुन्हा होकारार्थी शेपूट हलवली. गोर्जीला हसू आलं.
“तुला हसायला काय झालं? हा रेफ्रिजरेटर स्मार्ट निघाला नाही तर, आईबाबांनी त्यावर केलेला खर्च, पाण्यात जाणार, हे कळतं का तुला?” तेजोमयी म्हणाली.
तेजोमयीसोबत वाद करण्यात अर्थ नसल्याचे गोर्जीच्या लक्षात आलं. त्यामुळे, तिच्याकडे सोपवलेल्या दुसऱ्या टास्ककडे वळली. आईबाबा ऑफिसमध्ये जाण्यापूर्वी गोर्जीच्या स्क्रीनवर, हे टास्क लिहून काढत. पहिला टास्क संपल्याशिवाय दुसऱ्या टास्ककडे वळायचं नाही, असं तिचं प्रोग्रॅमिंग होतं. त्यामुळे आजचा पहिला टास्क पूर्ण केल्यावर तिने दुसऱ्याकडे लक्ष दिलं. ती चटदिशी म्हणाली,
“गंमतच न्यारी.”
“आता काय?” तेजोमीयने विचारलं.
“आईबाबांनी, या स्मार्ट रेफ्रिजरेटरला ट्रेनिंग द्यायला सांगितलय.”
“याचा अर्थ, मी म्हणत होते, तसंच नाहीका?”
“तू भलताच अर्थ घेऊ नकोस. तू आणि तुझे आईबाबा कसे एकसारखे विचार करता, म्हणून गंमत वाटली. आज तिघांच्याही डोक्यात रेफ्रिजरेटर होतं.”
“मग आता?”
“रेफ्रिजरेटरला प्रशिक्षण देणार.”
“कोणतं प्रशिक्षण?”
“हेच, तुमच्या आवडीनिवडी, जेवणाच्या वेळा, वेगवेगळया पदार्थांसाठी आवश्यक तपमान, रेसिपी, वेगवेगळया स्वयंपाक यंत्रांशी, कसं कनेक्ट करुन घ्यायचं, स्मार्ट दुकानांशी संपर्क साधून, किराणा कसा बोलवायचा, फळं, भाजीपाला यांच्यातील पोषणमूल्य कसं ओळखायची, सेंद्रिय खतापासून की रासायनिक खतापासून फळं, भाजिपाला तयार झाला का, हे कसं ओळखायच, किती दिवसानंतर ते खराब होऊ शकतं, याचं गणित करुन ती तारीख, मेंदूत फिक्स करायची, वेगवेगळी फळं , भाजीपाला, कडधान्य, बेदाणे घरी येतात की, एकाच प्रकारचे येतात, यावर लक्ष ठेऊन, वेगवेगळे प्रकार बोलावयचं, तुमच्या शरीरात सर्व अन्नघटक समप्रमाणात जातील, याकडे लक्ष ठेवायचं, वस्तू संपल्या की लगेच त्या ऑर्डर करुन बोलावायचं, आइसक्रीम, कोल्डड्रिंक, जंकफूडाचा साठा जास्त होणार नाही आणि तुमच्या पोटात, ते खूपवेळा जाणार नाही याची काळजी घ्यायची.”
“छान, फक्त आइसक्रीम, कोल्डड्रिंक, जंकफूडचं प्रशिक्षण सोडून, सारं शिकव त्याला.”
“अशाने त्याचं प्रशिक्षण अपूर्ण राहणार. मग, तो पूर्ण स्मार्ट कसा बणनार?” गोर्जीने डोळे मिचकावत तेजोमयीस विचारलं. तेजोमयी विचारात पडली. तिने अलेक्झांडरकडे बघितलं. गोर्जीचं बरोबरच असल्याचे भाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले.
गोर्जीने, लगेच ब्ल्यूटुथेने रेफ्रिजरेटरला जोडून घेतलं.
“हाय”,रेफ्रिजरेटर म्हणाला.
“ओ, हाय,” गोर्जीने प्रतिसाद दिला.
“प्रशिक्षणास, तयार आहेसना.”
“त्याची गरजच नाही.”
“कां? आईबाबांनी हे टास्क गोर्जीला दिलय. ते तिने पूर्ण केले नाही तर, ते तिला रागावतील. तेजोमयी म्हणाली.
“तशी वेळच येणार नाही.” रेफ्रिजेरेटर म्हणाला.
“गोर्जीने प्रशिक्षण न देताच तुला कसं आलय सारं?”
“कारण, तुझ्याशी गोर्जी, बोलत असताना, मी तिला वायफायने जोडून घेतलं. एकएक मुद्दा, लगेच डीप लर्निंगमध्ये टाकून झरदिशी शिकत गेलो.”
“आँ!”
“फक्त एकच गडबड झाली.”
“काय?” तेजोमयीने विचारलं.
“आईसक्रीम, कोल्डड्रिंक आणि जंकफूडबद्दल तू गोर्जिला टोकलस, तेव्हा जरा माझ्या मेंदुला डुलकी आली. त्यामुळे, तुझ्या मनासारखं काही शक्य नाही बुवा आपल्याला वागणं.” रेफ्रिजरेटर हसून म्हणाला.
“यामुळे तू अर्धवटच स्मार्ट राहशीलना.” तेजोमयी म्हणाली.
“मी अर्धवट कां होईना स्मार्ट असल्याचं, तुला वाटतय, म्हणजे माझी परीक्षा घेण्याची गरज संपली, म्हणायची.” “अर्धवट कां होईना, तू याला स्मार्ट समजलंस, म्हणजे तो ५० टक्के गुणांनी पास झालाय. तुमच्याकडची परीक्षा ३५ टक्के गुणांवरच पास होता येते, नाहीका?” तेजोमयीची टपली उडवत गोर्जी म्हणाली. या दोन स्मार्ट यंत्रांनी, आपला चांगलाच मामा बनवल्याचं तेजोमयीच्या लक्षात आलं.
सुरेश वांदिले