कधीकधी आपल्या नकळत आणि अनपेक्षितपणे भलतीच गंमत होऊन जाते बघा. एके दिवशी मिकी माऊसच्या आकारातल्या कपात आइसक्रिम टाकण्याची कल्पना मला सुचली. तसं मी केलं नि त्याला नाव दिलं. “मिकी माऊस मँगो आइसक्रीम!” ही काही तशी मोठी गंमत नाहीय. खरी गंमत पुढेच घडली. या, ‘मिकी माऊस मँगो आइसक्रम’ बद्दल फेसबुकला कळलं. तेव्हा त्यांनी माझ्या बाबांशी संपर्क साधला. त्यांनी दोन हजार डॉलर्स म्हणजे आपल्या रुपयातले जवळपास १ लाख साठ हजार रुपये देऊ केले. कां? तर…. फेसबुकला या आइसक्रीमचे सर्वाधिकार हवे होते.
तुम्हाला प्रश्न पडला असेल, हे फेसबुकला कळलं कसं? अहो, माझं खाद्यपदार्थांवरचं एक युट्यूब चॅनेल आहे ना. त्यावर मी बनवलेल्या रेसिपिज म्हणजे नव्यानव्या पदार्थांच्या कृती किंवा पाककृती टाकत असतो. अशीच ही माझी पाककृती फेसबुकच्या कृत्रिमबुध्दीमत्तेने बरोबर टिपली. मग फेसबुकने माझ्याकडून या पाककृतीचे सर्वाधिकार घेतले.
यानंतर माझ्या आयुष्यात बरंच काही घडू लागलं. एकतर माझं नाव सर्वोतोमुखी झालं. सगळ्या जगातून मला बोलावणं येऊ लागलं. आधी मला इंग्लंडमधून निमंत्रण आलं. मग व्हियेतमान ,मग दुबई, नंतर भारतातल्या अनेक शहरांमधून. प्रत्येक शहरात माझ्या पाककृतींना मस्त प्रतिसाद मिळाला. हा ‘इटुकला पिटुकला’ म्हणजेच मी एकापेक्षा एक झक्कास खाद्यपदार्थ तयार करतो नि त्याचं छान वर्णन करतो. सगळया प्रश्नांची मस्त उत्तरं देतो. याचं सगळयांनाच आश्चर्य नि अप्रुप वाटू लागलं.
सहा वर्षाचा असतानाच मी, “एल्लेन डी जेनेरेस” या शोमध्ये भाग घेतला. ही अमेरिकेत होणारी जगातील नामवंत स्पर्धा म्हणा किंवा टॉक शो म्हणा. भलेभले या स्पर्धेत सहभागी होण्यासाठी इच्छूक असतात. आपल्या देशात नाही का, ‘इंडियाज गॉट टॅलेन्ट’, अशा प्रकारचे टीव्ही शो होतात, तशाच प्रकारचा हा शो! या स्पर्धेत पाककृतीतलं माझं कौशल्य खवैय्यांच्या नि परीक्षकांच्या छान लक्षात आलं.
या स्पर्धेत मी, वाफाळलेल्या तांदळापासून बनवलेला केक म्हणजेच “पुट्टू-कुट्टी” हा पदार्थ तयार केला. हा आमच्या केरळमधील पदार्थ. मी कोचीमध्ये वाढलो. आपण ज्या शहरात जन्मतो, लहानाचं मोठे होतो, त्या शहराचा आपल्यावर खूप प्रभाव पडतो. माझ्या पाककृतीतून हा प्रभाव दाखवण्याचा माझा प्रयत्न असतो. आमच्या केरळमधील ब्रेकफास्ट म्हणजेच न्याहरीच्या पाककृती मला भारी म्हणजे भारीच आवडतात.
माझी आई रुबी, ही उत्कृष्ट अशी केक डिझायनर. मी चार वर्षाचा होतो तेव्हापासून तिचं केक बनवणं मोठ्या उत्सुकतेनं बघायचो. तिच्या या कामात छोटीछाटी मदतही करायचो. तिचं बघून बघूनच मला लहानपणापासून वेगवेगळे पदार्थ तयार करण्याचा छंद जडला.
आईनेच एकदा मला सांगितलं, “मी तेव्हा तीन किंवा चार वर्षाचा असेन, उन्हाळ्यातील एके दिवशी मला आइसक्रीम खाण्याची मला इच्छा झाली. तसं मी आईबाबांना सांगू शकलो असतो. पण मी म्हणे, तसं न करता, गेला किचनमध्ये नि नारळ आणि स्ट्राबेरीपासून आइसक्रीम बनवलं. इथून माझा पालकलेतला प्रवास सुरु झाला.”
याच काळात मी ‘इव्हान यूट्यूब चॅनेल’ खूप बघायचो. हा इव्हान असेल तेव्हा माझ्याएवढा किंवा माझ्यापेक्षा एक दोन वर्षांनी मोठा. तो अनबॉक्सिंग करायचा. म्हणजे असं की नव्यानव्या खेळण्यांची ओखळ करुन द्यायचा तो. मला ते जाम आवडायचं. आपणही कसं काहीतरी करावं असं मला सारखं वाटू लागलं. पण हे अनबॉक्सिंग प्रकरण माझ्या बुध्दीला पेलवलं नाही. मग मी तो नाद सोडून दिला. इव्हानचे, यू- ट्यूब बघता बघता मग मी, यूट्यूबवरील छोट्या मुलांसाठी असलेल्या कुकरी (खाण्याचे पदार्थ) शोकडे आकर्षिल्या गेलो. असे व्हीडिओ आपल्याला करता आले तर काय, यम्मी मज्जा येईल, असं मला एके दिवशी वाटलं. पुढे, बाबांना माझ्या मनातील ही इच्छा सांगितली. ते नेहमीच माझ्या अशा गोष्टींना प्रोत्साहन देतात. त्यामुळे ते लगेच तयार झाले नि त्यांनी पाककृतीवरील माझा पहिला व्हिडिओ तयार करुन यू-ट्युबवर अपलोडही केला. लोकांना हा व्हिडीओ भारी वाटला. त्यानंतर, मी नियमितपणे वेगवेगळया पाककृतीचे व्हीडीओ तयार करुन बाबांच्या मदतीने यू- ट्यूबवर टाकू लागलो. माझी यातील गती आणि रुची बघून त्यांनी माझं,’ यू ट्यूब चॅनेल-किचा’, सुरु केलं. तेव्हा मी पाच वर्षाचा होतो. माझ्या व्हीडीओजना ५० हजारपेक्षा अधिक व्ह्यूज मिळालेत. माझ्या पाककृती लोकांना प्रचंड आवडू लागल्या. माझं यू- ट्युब चॅनेल सुपरहिट झालं.
२०२० साली माझ्या पालकौशल्याची दखल घेण्यात येऊन, ग्लोबल ,’चाइल्ड प्रोडिगी ॲवार्ड’ मला मिळाला. आता हा प्रोडिगी म्हणजे विलक्षण बुध्दिमत्ता किंवा अफलातून कौशल्य असणारा. जसा आपला लाडका सचिन तेंडुलकर! क्रिकेट विश्वातला अफलातून कौशल्य असणारा. तसाच मी, पालकलेता प्रोडिगी असल्याचं पुरस्कार देणाऱ्यांना वाटलो. या पुरस्काराने मी नक्कीच आनंदी झालो, पण त्याचा फार काही गवगवा केला नाही की शेफारलोही नाही. खरंतर या पुरस्कारामुळे पालकलेतच आणखी आणखी रमण्याची प्रेरणा नि प्रोत्साहन मला मिळालं.
आजच्या काळात तुम्ही किती लहान किंवा किती मोठे आहात, हे काही फारसं महत्वाचं नाहीय. तुमचा स्वत:वर शंभर टक्के विश्वास असेल आणि जी गोष्ट करण्यात तुम्हाला अगदी मनापासून आनंद मिळत असेल, ती नक्कीच करायला हवी. कारण त्यामुळे तुम्हाला प्रगती करण्यापासून, यश मिळवण्यापासून कुणीच थांबवू शकत नाही. आजच्या युगातली मुलं खूप प्रगत आहेत, कारण त्यांना तंत्रज्ञान, माहिती सहजतेनं उपलब्ध होतं. त्यामुळे, आपल्या आत काहीतरी वेगळं असल्याचं ज्याला जितक्या लवकर कळतं, त्याने त्याचा फार विचार करण्याऐवजी लगेच कृतीलाच लागलं पाहिजे.
याबाबतीत मी थोडा नशिबवान म्हणायचा. कारण माझ्या आईबाबांनी एकतर मला काय आवडतय नि कशात आनंद मिळतो, हे माझ्या वयाच्या तिसऱ्या-चौथ्या वर्षीच ओळखलं. त्यांनी माझ्या आवडीला प्रोत्साहनच दिलं. यू-ट्युबवर काय नि कसं बघयाचं हे नीट समाजावून सांगितलं. हे केल्यानं तुझं कसं होणार? तुझं करिअर कसं घडणार? लोक काय म्हणतील? शाळेच्या अभ्यासावरच लक्ष दे, आम्ही सांगतो तेच कर, त्यातच तुझं भलं आहे, असं काहीबाही ते सांगत बसले नाहीत. उलट, माझी आई तर मला, स्वयंपाकातल्या बारिकसारिक गोष्ट शिकवू लागली. माझ्या प्रत्येक प्रश्नाचं उत्तरं देऊ लागली. पाककलेतला कोणताही प्रयोग करायला घेतला तर त्याला प्रेरित करु लागली. पाककृतीसाठी लागणाऱ्या उपकरणांना हाताळूही देऊ लागली. माझ्या आनंदाला, आईनं अशा प्रकारे गरुडाचे पंखच दिले म्हणाना. म्हणून मी नशिबवान!
तर, माझी शेफ म्हणून घौडदौड सुरु असली तरी मला मात्र, भविष्यात अंतराळवीर व्हायचय. एके दिवशी मला अंतराळात स्वयंपाक करायचाय, वेगवेगळे पदार्थ बनवायचेत. यदाकदाचित मंगळावर मानवी वसाहत झालीच तर तेथील, गॉर्डन रॅम्से व्हाययच. हा गॉर्डन म्हणजे आजच्या घडीला, जगातील सर्वोत्कृष्ट शेफमधील एक. माझा आदर्श!
अंतराळवीर व्हायचय की मंगळावरील शेफ हे अजून तसं काही निश्चित केलं नाहीय. दहावीत गेल्यावर बघू, असं मी मनात ठरवलय. सध्या मी आठवीत आहे.
तर, मी निहाल राज!
लाडाने म्हणा किंवा कौतुकानं म्हणा ,माझ्या घरची मंडळी, “किचा” म्हणतात. माझं सध्याचं वय १३ वर्षे.
हल्ली मुक्काम कोची.
००००
सुरेश वांदिले
९३२४९७३९४७