माझ्या बाबांची आराममशीन होती. आराममशीन म्हणजे तुम्हाला ठाऊकाय का काय, असते ती? तर या आराममशीनमध्ये मोठमोठे लाकडं टाकतात नि त्याच्या फळ्या तयार करतात. ही आमची आराममशीन काश्मीरमधील अनंतनाग जिल्ह्यातील वाघमा खेड्यात होती. या आराममशीनच्या कारखान्यात जायला मला आवडायचं. मोठमोठ्या करवत्यांमधून टाकलेले लाकूड दुसऱ्या टोकाकडून जेव्हा फळीत रुपांतरीत होत, तेव्हा मला मोठी गंमत वाटायची. ही गंमत मी तासनास बघायचो.
पण, एके दिवशी भलतच विपरीत घडलं. सात वर्षाचा असेन तेव्हा. माझे दोन्ही हात या आराममशीनच्या अजस्त्र करवत्यांमध्ये सापडले नि धाडदिशी कापल्या गेलं. एका क्षणात होत्याचं नव्हतं झालं. कारखान्यात एकच हलकल्लोळ माजला. मी बेशुध्द होऊन पडलो. माझ्या बाबांना काहीच सुचत नव्हतं. या हलकल्लोळाचा आवाज त्याचवेळी आमच्या कारखान्याजवळून गस्तीसाठी जात आपल्या लष्कराच्या एका तुकडीच्या कानावर पडला. ते जवान कारखान्यात धावले. रक्ताच्या थारोळयात पडलेला मी बघून, त्यांच्या लक्षात सगळी परिस्थिती आली.
बाबा सुन्न होऊन गेले होते. बधीर झाले. कुणालाच काही सुचत नव्हतं. जवानांनी मग फारसं कुणाला न विचारता बेशुध्द पडलेल्या मला उचलून घेतलं. एकाने बाबांना सोबत घेतलं. जवानांनी त्यांच्याच गाडीतून आम्हाला वेगाने लष्कराच्या दवाखान्यात आणलं. माझ्यावर तातडीने उपचार केले गेले.
माझा जीव तर वाचला. पण आणखी मोठा उपचार करणं भाग होतं. त्यासाठी खर्च बराच लागणार होता. बाबांनी त्यासाठी आराममशीनचा कारखाना विकला. त्या रकक्कमेतून तीन वर्षे माझ्यावर उपचार झाले. मी आता पूर्णपणे बरा झालो. आता आपल्याला दोन्ही हाताविनाच आयुष्य काढायचं हे लक्षात आलं. माझ्या आजीने मला शाळेत जाण्यासाठी प्रोत्साहन दिलं.
मी शाळेत जाऊ लागलो. हळूहळू जीववारचं दु:ख विसरु लागलं. समजा मी हे केलं नसतं तर? तर रडतच राहिलो असतो तर? तर, आज मी जम्मू काश्मीरच्या पॅराक्रिकेट चमूचा कप्तान होऊ शकलो नसतो ना..पॅरॉक्रिकेट म्हणजे केवळ दिव्यांगासाठी असलेले क्रिकेट!
पण हे आज शक्य होऊ शकलं. कारण मी रडत बसलो नाही. हिम्मत हारली नाही. निराश झालो नाही. मला क्रिकेट खेळणं चांगलं जमू शकतं हे माझ्या शिक्षकांच्या लक्षात आलं होतं. मला स्थानिक पॅराक्रिकेटमध्ये त्यांनी खेळायला प्रोत्साहन दिलं या प्रोत्साहनाने मला मुठभर मांस चढलं. मी माझ्या पायांनी गोलंदाजी करु लागलो. नि त्यात मला चांगलच यश मिळालं. क्रिकेटमध्ये गोलंदाजालासुध्दा फलंदाजी करावीच लागते. पण त्यासाठी दोन्ही हात हवे. माझ्याकडे तर ते नव्हते. मग …मग काय, मी माझी मान व खांदा यांच्यामध्ये बॅट ठेवून फलंदाजी करायचं ठरवलं. हे खूप अवघड होतं. जमेल की नाही याची शंका होती. पण मी पुन्हा हिम्मत हारली नाही. एका सामन्यात मान व खांद्याच्या मध्ये बॅट ठेऊन फलंदाजी केली. हे सुध्दा शक्य असल्याचं मी सिध्द केलं.
त्यानंतर मी मागे वळून बघितलं नाही. मी पॅरा क्रिकेटचे अनेक सामने खेळलो. माझ्या टिमचा कप्तान झालो. या टिमला अनेक विजय मिळवून दिले. शारजाह, दुबई, नेपाळ येथे झालेल्या पॅराक्रिकेट सामन्यात खेळलो.
माझी ही कथा, क्रिकेटचा देव असलेल्या सचीन तेंडुलकर यांना खूप प्रेरणादायी वाटते. त्यांना जेव्हा माझ्या बद्दल कळलं तेव्हा त्यांनी, सोशल मीडियावर माझ्यावर कौतुक करणारं लिहिलं. वेगवेगळया खेळातील क्रीडापटूंसाठी तू प्रेरणास्त्रात असल्याचं त्यांनी म्हंटलं. तुझ्या नावाची जर्सी घालण्याचं मला आवडेल असंही ते म्हणाले. क्रिकेटच्या देवाचं हे प्रशस्तीपत्र म्हणजे माझ्यासाठी मोठा पुरस्कारच!
हे शक्य झालं, ते मी हातपाय गळून बसलो नाही, निराश झालो नाही. आलेल्या परिस्थितीचा हिमतीने सामना केला म्हणूनच. कुणीतरी सांगून ठेवलय, काहीही अशक्य नाही. नथिंग इज इम्पॉसिबल…त्याचं मी जिवंत उदाहरण!
मी अमीर हुसेन!
हल्ली मुक्काम वाघमा (काश्मिर)
सुरेश वांदिले