“प्रभू रामचंद्राने दुष्ट रावणाचा वध केला. तो दिवस म्हणजे दसरा. याच दिवशी दुर्गादेवीने महिषासूर नावाच्या राक्षसाला यमसदनास धाडलं. याचा अर्थ काय बरं? अलेक्सा गोर्जीने तेजोमयीला प्रश्न केला.
“अगं, गोर्जे माझ्या प्रश्नांची उत्तरं देण्यासाठी तू आहेसना. मग तू, मला कां प्रश्न विचारतेस बरं?” तेजोमयीने गोर्जीला नाराजिनं विचारलं. बाजूलाच रेंगाळत असलेल्या अलेक्झांडरने मान हलवली.
“म्हणजे तू कुणाच्या बाजूने, तेजोच्या की माझ्या?” गोर्जीने अलेक्झांडरच्या डोळयात बघून विचारलं.
“अर्थात, तेजोच्याच ना मॅडम गोर्जी.” असे भाव डोळयात आणत, अलेक्झांडर तेजोमयीच्या कुशीत शिरला. त्याला थोपटत असताना तिने गोर्जीला पुन्हा विचारलं,
“तू कां बरं प्रश्न विचारलास मला?”
“तुला प्रश्न पडला नाही म्हणून, मी तुला विचारला.”
“हा तर आगावूपणा झाला.” तेजोमयी चढ्या आवाजात म्हणाली. इथे काहीतरी भलतच घडतय हे लक्षात आल्याने अलेक्झांडर तेजोमयीच्या कुशीतून ताडदिशी उठला नि किचनमध्ये जाऊन त्याने आईला आणले.
“अगं, कशाला चिडलीस एव्हढी?” आईने तेजोमयीला विचारलं.
“गोर्जेटलीलाच विचारना.” तेजोमयी फुरगुंठून म्हणाली.
“काय गोर्जी मॅडम, कां बरं फुगल्या आमच्या बाईसाहेब?” आईने विचारलं.
“अहो मॉम, तुम्ही दसरा साजरा करता. याचा अर्थ काय बरं? असा सहज प्रश्न मी विचारला. तर तिला माझा हा आगावूपणा वाटला.” गोर्जीने एका दमात सांगून टाकलं.
“अगं, यात कसला आलाय आगावूपणा?” तेजोमयीला जवळ घेत आई म्हणाली.
“कसला आलाय आगावूपणा?” डोळे मोठाले करत, मान उंचावून अलेक्झांडरही तसेच भाव व्यक्त करता झाला.
“अगं आई, दसरा साजरा करण्याचा अर्थ गोर्जीला कां बरं समजून घ्यायचाय? मला तो अर्थ माहीत असला तरी, मी नाही सांगणार जा.”
“अगं पण, हा दुराग्रह कशापायी?”
“नाही म्हणजे नाही.”
“हो म्हणजे हो, असं म्हणून बघ जरा.”आई तिला चिमटा काढत म्हणाली. त्यामुळे तेजोमयी आणखीच चिडली. आदळआपट करु लागली.
हे सगळं सुरु असताना बाबा ऑफिसमधून आले. बाबांकडे जात तिने गोर्जीची तक्रार केली.
आईने, तेजोमयी कशी दुराग्रही झालीय हे त्यांना सांगितलं.
गोर्जीमुळे हे सगळं घडलय, ती तणतणत म्हणाली नि दाणदाण पाय आपटत आतल्या खोलीत निघून गेली. फ्रेश झाल्यावर गोर्जी नि आईला सोबत घेऊन बाबा तिच्या खोलीत गेले. मागेमागे अलेक्झांडरही आला. त्यांना बघताच तेजोमयीने पुन्हा आदळआपट सुरु केली.
तिला जवळ घेत नि तिच्या डोक्यावरुन हात फिरवत बाबा म्हणाले,
“याचा अर्थ, हाच की तुला दसऱ्याचा नेमका अर्थच कळला नाही.”
“आँ!” तेजोमयीने चमकून विचारलं. गोर्जीचेही डोळे विस्फारले. आई हसली
“अगदी बरोबर,” अशा आशयाची शेपूट अलक्झांडर स्वारिंनी हलवली.
“अगं बाळे, आपण दसरा साजरा करण्याचं कारण, यादिवशी दुष्ट शक्तीवर सुष्ट म्हणजे चांगल्या शक्तींनी विजय मिळवला. म्हणूनच या दिवसाला विजयादशमीसुध्दा म्हणतात.”
“ते सगळं मला तोंडपाठ आहे हो बाबा.” तोंड फुगवून तेजोमयी म्हणाली.
“तुला जर खरोखरच ते मनापासून ठाऊक असतं तर, तुझ्यातला हा चिडखोरपणा, उगाचाच दूराग्रहपणा, आदळआपट करण्याची सवय, नि मी म्हणेन तसंच झालं पाहिजे असा झालेला स्वभाव हे दुर्गुण, दुष्ट प्रवृत्तीचे असल्याचे कळलं असतं की नाही. हा स्वभाव सोडून चांगूलपणा स्वीकारण्याची तयारी दाखवली असतीस तर, त्यामुळे तुझ्यातल्या दुर्गुणांवर मात झाली असती नि तुझ्यासाठी विजयादशमी नसती का झाली?”
“पण…”
“पुन्हा तेच…गोर्जीला तेच कदाचित, तुझ्या लक्षात आणून द्यायचं असावं. बरोबर ना गोर्जी?” बाबांनी तिच्याकडे बघून विचारलं. तिने हो म्हंटलं. अलेक्झाडरने शेपूट हलवली.
“तुझ्यातल्या, या सध्या लहानलहान दिसणाऱ्या वाईट सवयींवर मात केलीस तरच तू पुढे आणखी स्मार्ट होऊन यशस्वी होशील नि तेव्हाच तो तुझ्यासाठी खराखुरा दसरा ठरेल.” आईने तेजोमयीला जवळ घेत समजावलं.
तेजोमयीला आपली चूक कळली. तिने गोर्जीची क्षमा मागितली.
सुरेश वांदिले