गाडी अडखळली
बाबांनी तेजामयीला चॅटजीपीटीची ओळख करुन दिली. ओळख म्हणजे काय तर, चॅटजीपीटी हा संगणकीय प्रोग्रॅम डाऊनलोड करुन दिला.
हे,कृत्रिम बुध्दीमत्तेनं युक्त असलेलं चॅटजीपिटी तंत्र, हे करु शकतं नि ते करु शकतं; हे सांगू शकतं नि ते सांगू शकतं; हा निबंध लिहू शकतो नि ही कविता करु शकते; हे चित्र काढू शकतं नि ते गणित सोडवू शकतं, अशी त्याची ओळखपरेड बाबांनी तेजोमयीसमोर केली.
हे सगळं अलेक्झांडर (द डॉगी) कान देऊन ऐकत होता. “तुझ्या काही कामाचा नाही हं, हा चॅटजीपिटी!” असं बाबा त्याला कुरवाळत म्हणाले.
“आँ, कां बॉ?” असं काहीसं अलेक्झांडरला म्हणावसं वाटलं. तसे भाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले.
“मी म्हणते कां नाही?” या चर्चेत सहभागी होत आई म्हणाली. आई आपली बाजू घेत असल्याचं अलेक्झांडरला बरोबर कळलं. त्याने टुणदिशी उडी मारत आईकडे बघितलं. त्याचा चेहरा उजळला.
खरंतर तेजोमयीलासुध्दा बाबांचं म्हणणं पटलं नव्हतं. चॅटजीपिटी भलेही “महा-महा-महा” स्मार्ट असेल किंवा बुध्दीमान असेल, तो जर अलेक्झांडरच्या कामाचा नाही तर मग उपयोग काय त्याचा? असं तिला वाटलं, ती आपलं मत व्यक्त करणार तोच आईने प्रतिक्रिया दिल्यानं ती गप्प राहिली.
“अगं मी, गंमत केली. बाबा आईकडे बघत म्हणाले. हो ना रे अलेक्झू,” असं त्यांनी अलेक्झांडरकडे बघत त्याला विचारलं. आई आसपास असताना फक्त तिचच खरं असतं, अशी अलेक्झांडरची पक्की समजूत असल्याने त्याने नकारार्थी मान हलवली.
“बदमाश आहे हा एचएमएल!”बाबा पुटपुटले.
अहो, जरा स्पष्ट बोला. आई म्हणाली.
“म्हंटलं, हुषार आहे हो हा, हिज मदर्स लाडका (एचएमएल)!”असं अलेक्झांडरकडे बघत बाबा म्हणाले.
चॅटजीपिटी गाडीच्यामध्ये, अलेक्झांडर असा अनपेक्षितपणे आल्यानं बाबा हिरमुसले. त्‍यांचा चेहरा मलूल झाला. हे अलेक्झांडरच्या लगेच लक्षात आलं असावं. तो हळूच बाबांच्या जवळ गेला नि त्याने बाबांना मिठी मारली. गालाजवळ तोंड नेऊन जिभेने चाटू लागला.
“माझ्यामुळे तुम्ही नाराज झालात ना,सॉरी!” एवढच काय ते त्याने बाकी म्हणायचं ठेवलं.
“बघा, त्याला तुम्ही नाराज झाल्याचं बरोबर कळलं. किती आपुलकीनं आलाय तो तुमच्याजवळ. जाऊ द्या आपलं काय जातय? कुणी नाराज झालय काय नि दु:खी झालय काय? असा नाही विचार केला अलेक्झांडरने,” आई, बाबांना म्हणाली.
“होय बाबा, आई बरोबरच म्हणतेय.”
“तुम्ही अगदी निर्मळ मनाने अलेक्झांडरला म्हणालात, चॅटजीपीटी तुझ्या काही कामाचं नाही. पण ते कां म्हणालात? तो मुका आहे म्हणूनच ना?” तेजोमयीनं बाबांच्या डोळ्याला डोळा भिडवत विचारलं.
बाबांना आपली चूक लक्षात आली. अलेक्झांडरबाबत अशा चुका करायच्या नाहीत असं ते नेहमी ठरवत. त्याला कळो की न कळो, सगळं काही गंभीरपणे सांगायचं, हे ठरलं असताना आपल्याकडून अशी चूक व्हायलाच नको, असं बाबा मनात म्हणाले.
त्यांनी अलेक्झांडरला जवळ घेतलं. तेजोमयीला बाजूला बसवलं. आईलाही बसायला सांगितलं. त्यांनी लॅपटॉप उघडला. चॅटजीपिटीचा प्रोग्रॅम सुरु केला. एकएक गोष्ट हळूवारपणे ते अलेक्झांडरकडे बघून सांगू लागले. त्यांच्या हावभावावरुन अलेक्झांडर कधी आनंदाची, कधी उत्सुकतेची तर कधी आश्चर्याची प्रतिक्रिया देऊ लागला. चॅटजीपिटीच्या अनोख्या विश्वात तो, तेजामयी आणि तिच्या आईसारखाच एकाग्रचित्तानं रममाण झाला.
समोरचे तिनही श्रोते उत्तमरीतिने ज्ञानग्रहण करत आहेत हे बघून बाबांना आणखी सांगण्याचा हुरुप येऊ लागला.
सुरेश वांदिले