तेजोमयीच्या सदनिकेच्या एका बाजूच्या गॅलरी बाहेर मोठी झाडी होती. त्यावर अनेक पक्षी येत. पोपटांचे थवेच्या थवे येत. ज्या झाडावर हे पोपट बसत, ते झाड अलेक्झांडरला फार प्रिय! पोपटांचा कलकलाट ऐकायला आला की स्वारी गॅलरीकडे धावून त्यांच्याकडे एकटक बघत बसणार!
पोपट दिसले की त्याला फार आनंद होई. कालपासून मात्र त्याच्या चेहऱ्यावर आनंद दिसेना. तो वारंवार गॅलरीत जाऊन बाहेर बघू लागला. तेजोमयीच्या ते लक्षात आलं. तिने आई बाबांना ते सांगितलं. आईने आधी लक्ष दिलं नाही. बाबांनी फार रस दाखवला नाही. पण अलेक्झांडर नेहमीसारखा आनंदी दिसत नाही, उदासउदास वाटतो हे काही वेळानं आईच्या लक्षात आलं. तिने त्याच्या पोटाला हात लावून विचारलं.
“पोट दुखतय कां रे तुझं ठोंब्या.” त्याने नकारार्थी मान हलवली.
“मग भूक लागलीय का तुला?”आईने विचारलं. त्याने पुन्हा मान हलवली.
“मग”?
असं आईने विचारताच त्याने आईचा पदर धरुन तिला गॅलरीकडे नेलं. आता बाबाही त्याच्या पाठीमागे आले. आईने गॅलरीच्या बाहेर बघीतलं. तिकडे तर सारं काही नेहमीसारखंच होतं. सर्वच आलबेल दिसतं होतं.
आता बाबांनी बघीतलं. इकडेतिकडे नजर फिरवली, तेव्हा एका झाडावर मोराच्या आकारातला फुगा येऊन अडकलेला त्यांना दिसला. त्यांनी तो तेजोमयीस दाखवला.
“अरे, हा मोर इथे कुठून आला?”
“आला नाही? मुलांनी सक्रांतीच्या दिवशी पतंगासारखा याला उडवला असेल नि तो या झाडाच्या फांदीला अडकून बसला असेल.” आई म्हणाली.
“असंच झालं असणार?”
“या मोरामुळे तर अलेक्झांडर उदास झाला नाहीना ?तो मोर बघा कसा हवेमुळे हलतो. डुलतो. आडवा होतो. मध्येच उलटा होता. काय रे, ही गंमत तुला आवडली नाही का?” बाबांनी अलेक्झांडरला विचारलं.
“अहो बाबा, याच झाडावर दररोज पोपट येऊन बसत. ते कुठे आहेत? पोपट आले की अलेक्झांडर खुष होऊन जायचा. त्याला पोपट दिसत नसल्याने तो उदास झाला असावा.” तेजोमयी म्हणाली.
“खरचं की! “
आता आईच्या ते लक्षात आलं. मुलं कसेही पतंग उडवतात. त्यातूनच हा मोरबाबा इथे येऊन धडकला. त्याची भीती पोपटाना वाटत असावी. म्हणूनच ते आता झाडावर येत नसावेत.”आईने तर्क मांडला.
अलेक्झांडर गॅलरीत उभा राहून एकटक पुन्हा बघू लागला. त्याचा उदासवाणा चेहरा बघून आईला दु:ख झाले.
“बाबा आता काय?”तेजोमयीनं विचारलं.
बाबांनी काहीतरी विचार केला. ते तत्काळ खाली उतरले. अलेक्झांडरही त्यांच्या पाठीमागे आला. बाबांनी खाली पडलेल्या एका बांबूच्या सहाय्याने तो प्लास्टिकचा मोरबाबा खाली खेचला. झाड मोकळं झालं. तास दीडतासांनी पोपटांचा थवा तिथे आला. मोरबाबा तिथून गेल्यांचं त्यांच्या लक्षात आलं असावं. ते कलकलाट करत त्यांच्या आवडत्या फांद्यांवर बसले. त्यांची चटरपटर सुरु झाली. “गेला मोरबाबा,आता नाही धोका”, असंच कदाचित ते बडबडत असावेत. हा कलकलाट कानी पडताच अलेक्झांडर धावत गॅलरीत गेला. पोपटांना बघून त्याने आनंदाने उडी मारली. स्वत:भोवती गिरकी घेऊनं बाबांना मिठी मारली. थँक्यू म्हण्याची ही त्याची पध्दत होती. “त्याने लक्षात आणून दिलं म्हणून पोपटांना त्यांच्या आवडत्या ठिकाणी पुन्हा बसायला, चटरपटर करायला नि दंगामस्ती करायला मिळालं.” तेजोमयीनं अलेक्झांडरचं कौतुक केलं.
“गुणी हो माझा ठोंब्या,”असं म्हणून कौतुकाने आईने अलेक्झांडरला जवळ घेतलं.
सुरेश वांदिले.