यंदा बाप्पा कोणता चमत्कार घडवतात, याची वाट तेजोमयी बघू लागली. बाप्पा जाण्याची वेळ आली तरी बाप्पा शांतच! तिने मूषकस्वामींकडे प्रश्नार्थक नजरेनं बघितलं. पण तोही आपला ध्यानस्थ! तेजोमयीकडे त्याने ढुंकूनही बघितलं नाही.
“तुम्हाला काय वाटतं?” तेजोमयीनं बाबांना विचारलं.
“मला, कशाचं काय वाटणार?” बाबांनी तिला उलट प्रश्न केला.
“अगं, जे काही विचारायचं, ते अर्थपूर्ण नको का? अर्धवट विचारुन कसं चालेल?” आई, तेजोयमीला म्हणाली. अलेक्झांडरने मान आणि शेपटी हलवून आईला प्रतिसाद दिला.
“कशाबद्दल काय वाटतं?” असं विचारायलं हवं, हे तेजोमयीच्या लक्षात आलं.
“अलेक्झू, यंदा बाप्पा काय चमत्कार घडवणार, याविषयी बाबांना काय वाटतं? असं मला विचारायचं होतं.” अलेक्झांडरकडे बघत तेजोमयी म्हणाली.
“हं, आता सांगा बघू.” अलेक्झांडरने या आशयाचे भाव आणत बाबांकडे बघितलं. बाबा त्याला थोपटत म्हणाले,
“महाराज, सगळं काही तुमच्या मनाप्रमाणेच होईलहो.” यावर तेजोमयी आणि आई दोघेही हसल्या.
“तेजो, बाप्पांच्या चमत्काराबद्दल काय म्हणत होतीस तू?”बाबा तिच्याकडे वळून म्हणाले.
“बाप्पा, जाण्याची वेळ आली पण त्यांनी कोणताही चमत्कार घडवला नाही, म्हणून तुम्हाला काय वाटतं असं विचारलय?”
“मला काय वाटतं, म्हणजे?”
“त्यांनी चमत्कार कां घडवला नसेल हो?”
“अगं, ते चमत्कार घडवण्यासाठी थोडेच येतात. दरवर्षी कुठे घडवतात ते चमत्कार.” आई म्हणाली.
“मग, यंदाच हा प्रश्न का पडला तुला?”बाबांनी विचारलं.
“ते खरं असलं तरी आपण मनोभावे त्यांची पूजा करतो, आगतस्वागत करतो, मोदक करतो, सुंदर सजावट करतो. मग त्यांनी प्रसन्न होऊन चमत्कार घडवायला नको का?”तेजोमयी म्हणाली
“तुझं हे भलतच काय? चमत्कार घडवण्यासाठी आपण त्यांचं आगतस्वागत करतो का?
०००
हे संभाषण मूषकस्वामी काळजीपूर्वक ऐकत होता. त्याने डोळे उघडून बाप्पांकडे बघितलं. बाप्पांनी त्याला इशारा केला. मूषकस्वामी तेजोमयीसमोर येऊन म्हणाला,
“बाप्पांचा निरोप आहे.”
“काय निरोप?”तेजोयमीने विचारलं. मूषकस्वामी बोलतोय हे लक्षात आल्याने अलेक्झांडरने त्याच्यावर उडी घेण्याचा पवित्रा घेतला. हे बघून आईने त्याला आवरलं. तिने मूषकस्वामीला दंडवत घातला. बाबांनी नमस्कार केला. दोघांचं बघून अलेक्झांडरही दोन पायावर त्याच्यापुढे बसला.
“ओके, ओके!” मूषकस्वामी म्हणाला.
तेजोमयी भानावर आली. खरोखरच मूषकस्वामी बोलतोय, तिच्या आता लक्षात आलं.
“म्हणजे,हाच तर चमत्कार !”ती बाबांना म्हणाली.
“नाही नाही, हा चमत्कार नाही.” मी बाप्पांचा निरोप आणलाय.
“कोणता बरं”?
“यंदा तू पाठांतर करायचं नाही.”
“आँ!”
“होय, तुझा सगळा भर पाठांतरावर असतो. हे बाप्पांच्या लक्षात आलय.”
“आँ!”
“त्यामुळे, त्यांचा निरोप आहे की, यंदा अभ्यास करायचा तो समजूनउमजून.”
“म्हणजे?”
“धड्यातल्या संकल्पना समजल्याशिवाय पुढे जायचं नाही. कळल्या नाही तर पुन्हा पुन्हा सरांकडून किंवा बाबांकडून समजून घ्यायच्या. जे काही अभ्यासाचं वाचशील ते किती समजलं यासाठी डोळे मिटून स्वत:ला विचारायचं. प्रश्नांची उत्तरं स्वत:च्या भाषेत लिहायची. पाठ्यपुस्तकाच्या शेवटी दिलेल्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं स्वहस्ताक्षरात लिहून काढायची. पाठांतर करायचं ते फक्त इंग्रजी आणि मराठी शब्दांच्या अर्थाचं.”
“याचा आणि चमत्काराचा काय संबंध?”तेजोमयीने मूषकस्वामींच्या डोळयात बघत विचारलं.
“संबंध आहे…”
“कसा?’’
“ते तुला वार्षिक परीक्षेत कळेल.”
“आँ!”
मूषकस्वामी हसला नि पुन्हा ध्यानस्थ झाला.
“हा मूषकस्वामी जरा आगावूच वाटतो मला.” तेजोमयी बाबांना म्हणाली.
“अगं, पण त्याने जे सांगितलय ते खरं नाही का?”
“पण त्याला कसं कळलं?”
“बाप्पांनी सांगितल्याचं, नाही का, तो म्हणाला.”
“पण त्यांना…”
“हाच तर चमत्कार!”
“आँ!”
“अगं, यंदा बाप्पा एआययुक्त म्हणजे कृत्रिम बुध्दीमत्तेची यंत्रणा घेऊन आले. त्यांच्या डोळ्यात कॅमेरे आहेत. ते त्यातून आपल्याकडे बघतात. आपल्या लाखो प्रतिमा ते काढतात. मग त्याचं विश्लेषण करतात. आपण जे बोलतो ते स्पिच रिक्गनिशन यंत्रणेने ऐकून त्याचं विश्लेषण करण्याचं तंत्र त्यांच्यातील डीप लर्निंग यंत्रणेकडे आहे. त्यातूनच त्यांना तुझं अभ्यासाचं गणित कळलय. मूषकस्वामीच्याही डोळ्यात असेच कॅमेरे आहेत. ते एकमेकांशी जोडलेले आहेत. जे बाप्पांना कळलं ते त्यांनी मूषकस्वामीच्या मेंदूत पाठवलं. मूषकस्वामीच्या रुपाने खरं तर बाप्पाच बोलले.”
“म्हणजे चमत्कारच!” तेजोमयी आश्चर्याने म्हणाली.
“खरा चमत्कार, बाप्पांनी सांगितल्याप्रमाणे तू अभ्यास केला तरच वार्षिक परीक्षेत घडेल.“ मूषकस्वामी पुन्हा तिच्यासमोर येऊन म्हणाला.
आईने त्याला पुन्हा दंडवत केला. अलेक्झांडर कौतुकाने कधी मूषकस्वामींकडे तर कधी बाप्पांकडे बघू लागला.
सुरेश वांदिले