डॉक्टर मांजरु
रामारावांची मांजरु घाऱ्या डोळ्यांची आणि गुबगुबित अशी. ती त्यांच्या खूप लाडाची. तिला चॉकलेट्स, आईसक्रीम, बिस्किटी असं काहीबाही आवडीनं खायला देत. त्यामुळे असं गोडधोड खाण्याची चटक या मांजरुला लागली. असं काही खाल्लं की लगेच ती पेंगुळायला लागायची. काही क्षणात गाढ झोपी जायची. झोपी गेलेल्या मांजरुकडे रामाराव कितीतरी वेळ बघत बसत.
ही मांजरु झोपेतच कधीकधी हसल्यासारखी करायची. याचं रामारावांना भारी अप्रुप वाटायचं. मांजरुला शांतपणे झोप लागावी म्हणून ते तिला त्यांच्या बेडवर हलकेच उचलून ठेवत.त्या मऊशार बेड मांजरु आणखीनच गाढ झोपेत जाई.
काही दिवसांनी ती स्वत:च रामारावांच्या बेडवर जाऊन झोपू लागली. याचही भारी कौतुक रामारावांना वाटायचं. या मांजरूसाठी स्वतंत्र बेड विकत आणावा असं त्यांच्या मनात एकदोनदा येऊन गेलं. पण आपलाच बेड मांजरुला आवडू लागल्याचं बघून त्यांनी तिच्यासाठी स्वतंत्र बेड घेण्याचा विचार मनातून काढून टाकला.
तर अशी लाडावलेली आणि झोपेला प्रिय माणणारी मांजरु काही दिवसांनी लठ्ठोबा झाली. पुढे काही दिवसांनी तिला तिचं वजन पेलवेना. एकदा यामुळे वेगळीच गंमत झाली. ती चॉकलेट, टॉफी, बिस्किट खाऊन बेडवर झोपायला निघाली. पण जडपणामुळे तिला बेडवर उडीच घेता येईना. एकदोनदा प्रयत्न केल्यावर तिला दम लागला. ती धापा टाकू लागली. तिला अस्वस्थ वाटू लागलं. ती झोपली की नाही हे बघायला रामाराव बेडरुममध्ये काही वेळाने आले. तिची ती अवस्था बघून त्यांना वाईट वाटलं. मांजरुची धाप काही कमी होईना. तिचे डोळे निस्तेज दिसू लागले. हे बघून रामाराव घाबरले. ते तिला घेऊन प्राण्यांच्या डॉक्टरकडे गेले.
डॉक्टरांनी तिला तपासलं. एक मोठा सुटकेचा नि:श्वास घेतला. ते रामारावांना म्हणाले, हीचं काही खरं नाही.
म्हणजे हो काय डॉक्टरसाहेब, रामारावांनी चिंताग्रस्त होत विचारलं.
अहो ही अशीच अरबटचरबट खात राहिली तर ही आणखी लठ्ठ होईल आणि एके दिवशी देवाच्या घरी निघून जाईल.
नका हो असं बोलू, डोळ्यात अश्रू आणत रामाराव म्हणाले.
हे बघा, ही मांजरु तुम्हाला खूप प्रिय असेल तर तिला पळायला लावा, उड्या मारायला लावा. तिने तुमच्या आमच्यासारखा व्यायाम करायला हवा. अन्यथा काही खरं नाही बुवा हीच. डॉक्टर म्हणाले.
डॉक्टर साहेब मांजरुला आता असं धावणं पळण,जमेल कां हो?
तिला जमत नसेल तर तुम्ही तिला जमवायला भाग पाडा. अन्यथा हरी हरी.
नाही नाही, मी असं काही घडू देणार नाही. तिला नक्कीच व्यायाम करायला भाग पाडेन. असं आश्वासन देऊन रामाराव मांजरीला घेऊन घरी आले.
रामारावांनी तिला समजावण्याचा खूप प्रयत्न केला. चॉकलेट,आईसक्रीमच्या ऐवजी अंडे दिले, दूध दिलं. धावायचं कसं, पळायचं कसं, उड्या मारायच्या कशा,हे समजावून सांगितलं.
मांजरुने होकारार्थी मान हलवली. रामारावांना वाटलं मांजरु शहाणी झाली. शाब्बास गं माझे सोने असं म्हणून रामारांवानी तिची पप्पी घेतली.
पण खाऊन खाऊन ऐदी आणि आळशी झालेल्या मांजरुला, धावणं, उड्या मारणं, पळणं अजिबात पसंत पडलं नाही. दूध आणि अंड्याकडे तिने ढुंकूनही बघितलं नाही. तिचं अरबट चरबट खाणं आणि बेडवर जाऊन झोपण्याचा नित्यक्रम तसाच सुरु राहिला.
आता करावं तरी काय, असा गहन प्रश्न रामारावांना पडला. त्यांनी एके दिवशी एक लहानसं मांजरीचं पिल्लू घरी आणलं. हे पिल्लू फार खोडकर आणि खेळकर होतं. ते एका जागी स्थिर राहत नसे. इकडे उड्या मार, तिकडे उड्या मार असं या पिल्लूचं काहीबाही सुरु असे.
घरी आलेला हा नवा पाहूना मांजरुला काही आवडला नाही. रामाराव आपल्यासोबतच तिच्याकडे लक्ष देतात, तिला खायला देतात,हे काही तिला रुचलं नाही. यामुळे एके दिवशी मांजरु रुसून बसली. तिने त्यादिवशी फारसं खाल्लंही नाही. रामारावांना याचं वाईट वाटलं. त्यांनी मोठ्या कष्टाने याकडं दुर्लक्ष केलं.
काहीही न खाता कसाबसा एकदिवस मांजरुने काढला. दुसऱ्या दिवशी तिला खूप भूक लागली. त्यामुळे तिला तिचा रुसवा सोडावाच लागला. तिने रामारांवानी दिलेलं सारं काही खाल्लं. त्यानंतर नित्याप्रमाणे पेंगायला लागली. तेव्हा खेळत असणारं पिल्लू तिच्या अंगावर येऊन धाडकन आदळलं. त्यामुळे तिची झोपमोड झाली. मांजरुला त्या पिल्लूचा जाम राग आला. त्याला उचलून बाहेर फेकून द्यावं असं तिला वाटू लागलं. पण जाड शरीरामुळे तिला काही पिल्लाच्या पाठीमागे धावता येईना.
ते पिल्लू पुन्हा तिच्या अवतीभवती फिरु लागलं. एकदा तिच्या अंगावर चढलं. एकदा मांजरुच्या शेपटीस चावलं. मोठ्या कष्टाने मांजरु उठली आणि ती पिल्ल्याच्या पाठीमागे धावू लागली.पण चपळ असलेलं ते चटदिशी पिल्लू दुसऱ्या टोकापर्यंत पोहचलं. त्या पिल्लूस हा खेळ जाम आवडला.तो चटदिशी मांजरुकडे यायचा नि पटदिशी पळून जायचा. मांजरुला हात चोळीत बसण्यापलिकडे काहीच करता यायचं नाही. पण आता हळूहळू मांजरु थोडी सावध झाली. ती हालचाल करु लागली.पिल्लूकडे पळण्याचा प्रयत्न करु लागली.
पुढील दोन तीन दिवसात मांजरुला हा खेळ आवडू लागला.तिचा पिल्लावरचा रागही कमी झाला. रामाराव देतात ते दूध, मासळी, अंडं, फळं ते हे पिल्लू मिटक्या मारत खाते हे मांजरुच्या लक्षात आलं. त्यामयुळे ती सुध्दा नाखुषिने कां होईना दूध फळं, अंडं खाऊ लागली. पुढे लवकरच तिला तेही आवडू लागलं.
पिल्लूच्या खोड्यांमुळे मांजरुची दुपारची झोप संपली. तिला आता या पिल्लूचा पाठलाग करण्यात मजा येऊ लागली. हे पिल्लू झपदिशी चढतं, उतरतं तसचं आपल्याही करता आलं पाहिजे असं तिला वाटू लागलं. ती तसा प्रयत्न करु लागली.त्यामुळे तिचा व्यायामही आपोआप होऊ लागला.
एके दिवशी पिल्लूने रामारावांच्या घरी उंदीर बघितला. त्याने उत्सुकतेनं त्याच्याकडे धाव घेतली. उंदीर इकडून तिकडे धावू लागला. पिल्लू त्याच्या पाठीमागे धावू लागला. जे आपण स्वत:हून करायला हवं, ते हा पिल्ले करतोय हे बघून मांजरुस लाज वाटली. तिने एक दीर्घ श्वास घेतला. हिम्मत करुन तिने नेम साधत उंदरावर उडी मारली. त्याला गपदिशी तोंडात पकडलं. गॅलरितल्या खिडकीत चढून उंदराला खाली टाकलं. काहीतरी मोठा पराक्रम गाजवला असं वाटून मांजरुची छाती फुगली. तिने मिशा फेंदारल्या.
पिल्लू तिच्याकडे कौतुकाने बघू लागलं. गॅलरीतून मांजरु खाली उतरताक्षणीच पिल्लू तिला बिलगलं. मांजरुचं अंग चाटू लागलं. असं प्रेम करणारं मांजरुला कधी भेटलं नव्हतं. तिचे डोळे भरुन आले. तिने पिल्लूला आपल्या जवळ घेतलं. त्याचं अंग ती चाटू लागली. त्याक्षणी दोघेही एकमेकांचे चांगले मित्र झाले. आता दोघेही दिवसभर घरात वाट्टेल तसा धिंगाना करतात. रामारावांना दोघांचही खूप कौतुक वाटतं.
मांजरुचं आता विशेष प्रेम पिल्लूवर बसलं. त्यामुळे त्याची तिला फार काळजी वाटू लागते. तो सारखा इकडेतिकडे धडपडतो. त्याला मार लागेल, त्याला जखम होईल. अशी मांजरुला भीती वाटते. एकदोनदा मांजरुने ही भीती पिल्लूच्या कानावर टाकली. पण तो थोडाच ऐकतो. त्याचं चढणं-उतरणं-धडपडणं सुरुच होतं. पिल्लू आपलं सांगणं ऐकत नाही याचा मांजरुला रागही आला. पण त्याला रागावायचं नाही असं तिने ठरवलं असल्याने, मांजरु पिल्लूला काहीच बोलली नाही. आता मांजरूने पिल्लूला काही सांगण्याऐवजी स्वत:तच बदल करण्याचा निर्णय घेतला. ते पिल्लू जिथे जिथे जाई, त्या ठिकाणी मांजरु पोहचू लागली. त्यामुळे तिची शारीरिक हालचाल बरीच वाढली. तिचं वजन कमी होऊ लागलं. काही महिन्यांनी ती चांगलीच बारीक झाली. आता तिलासुध्दा पिल्लूसारखं कुठंही चढता येऊ लागलं. उड्या मारता येऊ लागलं. पळता येऊ लागलं. तिला आता चॉकलेट,टॉफी,आईसक्रीमचा कंटाळा येऊ लागेला. त्याकडे ती ढुंकूनही बघत नसे. पिल्लूचा दिनक्रम तसाच धडपड धडपड करण्याचा राहिला.त्यात काही फरक पडला नाही.
नित्याची आरोग्य तपासणी करण्यासाठी मांजरु आणि पिल्लूला घेऊन रामाराव एके दिवशी पशु डॉक्टरांकडे गेले. काही महिन्यांपूर्वी गलेलठ्ठ मांजरु आता अगदी सडसडीत झाल्याचं बघून डॉक्टरांना आश्चर्याचा धक्का बसला.
कोणत्या डॉक्टरांच्या उपयांनी मांजरुचं वजन कमी झालं, असं त्यांनी विचारलं. रामारावांनी त्यांच्या पुढ्यात पिल्लू ठेवून हाच तो डॉक्टर असं सांगितलं.
अरे वा,व्हेरी गूड! असं म्हणत,डॉक्टरांनी पिल्लूकडे प्रेमाने हात पुढे केला. पिल्लूने पंजा समोर करण्याऐवजी टुणकन डॉक्टरांच्या पाठीमागे असणाऱ्या कपाटावर उडी मारली. त्या धक्क्याने कपाटावर ठेवलेली औषधाची एक बॉटल खाली पडली.चपळतेने वाकून डॉक्टरांनी बॉटल पकडली अन्यथा फुटून औषध फरशीवर सांडलं असतं.
रामारावांना डॉक्टर म्हणाले,आपल्या आवडला बुवा हा डॉक्टर. ज्याच्याकडे असा डॉक्टर असेल त्याचा लठ्ठपणा नक्कीच जाईल. शिवाय हा डॉक्टर त्याला नक्कीच चपळ सुध्दा बनवेल.देता का या डॉक्टराला आम्हाला? स्वत:च्या घेर सुटलेल्या पोटाकडे बघत डॉक्टर, रामारावांना म्हणाले.दोघेही मनमुराद हसू लागले.