तुरुंग

तुरुंग

परवाची गोष्ट. तेजोमयीच्या आईने घर आवरायला घेतलं. तेजोमयी आणि अलेक्झांडर तिच्या अवतीभवती घुटमळत होते. आवरत असताना आईला एका कपाटात तिला बरीच पुस्तकं दिसली.

इतकी पुस्तकं, अशी  उस्फुर्त प्रतिकिया देउुन तेजोमयीनं आनंदाने उडी  मारली. हा आनंद तेजोमयीला कशामुळे झाला हे न कळूनही अलेक्झांडरनेही उडी मारली.

ठोंब्या,तुला काय झालं उडी मारायला ? आईने अलेक्झांडरचे कान हलेकच पकडून त्यास कपाटासमोर उभं केलं.

ही पुस्तकं आहेत ठोंब्या. यात खूप ज्ञान असतं. तू वाचशील कां रे ही पुस्तकं...

अर्रSS, आईला लगेच तिची चूक लक्षात आली. तिने कान पकडून अलेक्झांडरला सॉरी म्हंटलं.

थोड्या क्षणापूर्वी आपले कान पकडणारी आई स्वत:चे कान कां बरं पकडतेय, हा मोठ्ठा प्रश्न अलेक्झांडरला पडून त्याने आईला मिठी मारली. आईने त्याला कुरवाळले.

 आई अचानक, कां बरं अलेक्झांडरवर प्रसन्न झाली असावी, हा प्रश्न तेजोमयीस पडला.

मी सांगतो, तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर. दिवाणखान्यातून आतल्या खोलित आलेले बाबा, तेजोमयीच्या मनातील भाव ओळखून म्हणाले.

काय सांगणार कप्पाळ, आई म्हणाली.

कप्पाळ नाही गं, कपाटातली पुस्तकं अलेक्झांडरला वाचता यायची नाहीत आणि तुला वाचायची आवड नाही. बाबा बोलून गेले.

हे ऐकून आईचा पारा भडकला. बाबांकडे रोखून ती म्हणाली, माझ्या आवडीचं काय घेऊन बसलात. तुम्ही तरी वाचलित का सारी पुस्तकं. पुस्तकं जमवण्याचा सोस भारी. पण दोन महिने दिवाणखान्यात पडून राहिल्यावर त्याची रवानगी या तुरुंगात..

अगं काहीतरीच काय, कपाटं म्हणजे तुरुंग वाटतो की तुला.

अहो, ही पुस्तकं जर तुमच्याकडून वाचून इथे कपाटात आली असती तर मग गोष्ट वेगळी होती. पण न वाचताच पुस्तकं अशी ठेवायची म्हणजे त्यांना बेड्या घालण्यासारखच ! आई उपरोधिकपणे म्हणाली.

अगं, पण वेळ मिळेल तेव्हा वाचेलना मी.

वा, तुम्हाला म्हणे वेळ नाही आणि मला काय भरपूर वेळ आहे, पुस्तकं वाचायला.

तसं नाही, पण त्याचं काय.. असं बाबा त त प प करु लागले. बाबांची विकेट गेल्याचं बघून तेजोमयीस हसू आवरलं नाही. ती हसल्याने अलेक्झांडरचाही तणाव दूर झाला.

हसतेस काय तेजो..बाबा लटक्या रागाने म्हणाले.

बाबा, आई म्हणते त्यात तथ्य वाटतं मला. तुम्हा दोघांना वेळ नाही म्हणून तुम्ही पुस्तकं वाचत नाही आणि मला वेळ असूनही मीही  पुस्तकं वाचत नाही. शोभतेकी नाही तुमची परफेक्ट मुलगी, हा हा हा.. तेजोयमी म्हणाली.

आँ, असं एकाच वेळी करुन आई – बाबांनी आश्चर्य व्यक्त केलं. आपलं काहीतरी चुकतय हे दोघांच्याही लक्षात आलं.

काही क्षण शांततेत गेले. या शांततेचा भंग करत तेजोमयीच म्हणाली, वेळ नाही म्हणत राहिलो तर ही पुस्तकं कधीच वाचून व्हायची नाहीत.

मग काय करायचं?

मला एक आयडिया सुचलीय.

कोणती गं?

आपण आठ वाजेपासून अकरा वाजेपर्यंत म्हणजे तीन तास टीव्हीचे कार्यक्रम बघतो, ते दीड तासच बघू. मग दीड तास सामूहिक पुस्तक वाचन. काही बाबा वाचतील, काही मी आणि काही तू वाच. अलेक्झांडरच्याही कानावरुन सारं जाईल, म्हणजे त्यालाही काहीतरी वेगळं ऐकल्याचा आनंद मिळेल.

तेजोमयीची कल्पना आई बाबांना आवडली. पहिलेच पुस्तक तेजोमयीने वाचायला घेतले, ते होते, शामची आई…