त्याला कळतं तेव्हा…
परवा तेजोमयी, तिचे बाबा व आई देशपांडे काकांकडे गेले होते. सोबत अलेक्झांडर होताच. देशपांडे काकांचा नेपोलियन डॉगी हा त्याचा मित्र. त्यामुळे त्याला देशपांडे काकांकडे न्यावचं लागे.
देशपांडे काका व काकू लगबगीत होते. नेपोलीयनला सोबत नेणार असल्यानं तो आनंदात होता.
थोड्यावेळ गप्पा टप्पा झाल्यावर, देशपांडे काकांनी, नेपोलीयनचं थंडीपासून संरक्षण करणारे स्वेटर, बूट,शाल घेण्यासाठी पेटशॉपमध्ये जात असल्याचं सांगितलं.
“आपणही घेऊ या का, अलेक्झांडरला स्वेटर?” तेजोमयीने बाबांना विचारलं.
“काय रे ठोंब्या, तुला हवं आहे का स्वेटर ? “ आईने त्याला जवळ घेत विचारलं. स्वारीने होकारार्थी मान हलवली.
सगळेजण तेजोमयीच्या बाबांच्या गाडीतून पेटशॉपमध्ये गेले. देशपांडे काकांनी नेपोलीयनसाठी तर तेजोमयीच्या बाबांनी अलेक्झांडरसाठी खरेदी केली.
खरेदी करुन बाहेर पडत असतानाच तेजोमयीच्या बाबांना काहीतरी आठवलं. ते झरदिशी मागे वळले. पुन्हा दुकानात जाऊन त्यांनी पाच स्वेटर खरेदी केले.
दुकानाच्या बाहेर आल्यावर त्यांनी ते स्वेटर सगळयांना दाखवले.
“ इतके स्वेटर एकटा अलेक्झांडर कसा काय घालणार?” देशपांडे काकांनी विचारलं.
“दररोज नवे स्वेटर त्याला घालायला देतील ना?” देशपांडे काकूंनीच उत्तर दिलं. यावर तेजोमयी,बाबा व आई हसले. अलेक्झांडरने आश्चर्याचे भाव व्यक्त करत तिघांकडे बघीतलं.
“आपणही घेऊ या नेपोलीयनसाठी आणखी पाच स्वेटर,” देशपांडे काकू ,काकांना म्हणाल्या.
“वा वा कित्ती छान! घ्या की.” तेजोमयीचे बाबा पटकन बोलून गेले.
“अहो, छान की वाईट? त्यांचं त्यांना ठरवू द्याना..”आई नाराजी व्यक्त करत म्हणाली. कुणी विचारल्याशीवाय सल्ला देणं तिला आवडत नसे.
“सॉरी,” बाबा लगेच म्हणाले.
“सॉरी कशाला म्हणता? मला पटलं तुमचं म्हणणं.”देशपांडे काका म्हणाले. मग पुन्हा दुकानात जाऊन त्यांनी आणखी पाच स्वेटर घेतले.
खरेदी आटोपल्यावर सगळेजण बाबांच्या गाडीत बसले. बाबांनी गाडी घराकडे नेण्याऐवजी दुसरा रस्ता पकडला.
“इकडे कुठे?” आईने विचारलं.
यावर बाबांनी उत्तर दिलं नाही. थोड्या वेळ्याने बाबा एका जागी थांबले. सर्वजण खाली उतरले. अलेक्झांडर व नेपोलीयन चुळबूळ करु लागले. तिथे शेपूटवाल्या दोस्तांचा कलकलाट सुरु असल्याचं दोघांच्याही नाकांनी बरोबर ओळखलं होतं.
“इकडे कशासाठी आलोत आपण?” आता देशपांडे काकांनी बाबांना विचारलं.
बाबांच्या डोक्यात काहीतरी वेगळं सुरु असल्याचं तेजोमयी व आईच्या लक्षात आल्याने पुढे काय घडणार, याची उत्सुकता दोघींना लागली.
बाबांनी एका घरात प्रवेश केला. तिथे बरेच शेपूटवाले दोस्त होते. कुणाचीही अवस्था चांगली नव्हती. कुणाचा पाय तुटला होता. कुणाची शेपूट तुटली होती.कुणाचा एक डोळाच गेला होता. बहुतेकजण जखमेने विव्हळत होते. रस्त्यावर जखमी झालेल्या डॉगींचे ते होते घर. एक सद्गृहस्थ अशा जखमींना या घरी आणून त्यांची सुश्रुषा करायचा.
बाबांना ते ठाऊक होतं. आपणसुध्दा अशा जखमी , निराधार डॉगींसाठी काहीतरी करायला हवं असं त्यांना नेहमी वाटायचं. अलेक्झांडर व नेपोलीयनसाठी थंडीपासून स्वेटर घेत असतानाच त्यांना या डॉगींची आठवण झाली नि त्यांनी पुन्हा स्वेटर घेतले.
डॉगींसाठी, हे सुश्रुषा घर चालवणा-या व्यक्तीला बाबांनी पाच स्वेटर दिले. एक स्वेटर पिशवीत ठेवलं. अलेक्झांडरचं लक्ष तिकडे गेलं. त्याने झटदिशी पिशवीला हिसका देऊन बाबांकडे बघीतलं.
“गुणाचा हो माझा ठोंब्या.”आई त्याला कुरवाळीत म्हणाली.
मध्येच अलेक्झांडरचं कौतुक कशासाठी चाललय हे न कळल्यानं देशपांडे काका व काकू आश्चर्यानं त्याच्याकडे बघू लागले. तेजोमयीच्या ते लक्षात आलं.
“अहो काकू, त्याला सांगाययच की हे माझ्यासाठी राखून ठेवलेलं स्वेटरसुध्दा इथेच द्या.”
“खरं की काय?” देशपांडे काका आश्चर्याने म्हणाले. जे या मुक्या प्राण्यास कळलं ते आपल्याला न कळल्याचं त्यांना वाईट वाटलं. त्यांच्या चेह-यावर तसे भाव दिसू लागले. देशपांडे काकूंना ते कळलं. त्यांनी आपल्या पिशवीतील सर्व स्वेटर लगेच काढून दिले.
अलेक्झांडर जाम खुष झाला.त्याने त्या आनंदातच देशपांडे काकूंना मिठी मारली. तेजोमयी,बाबा,आई व देशपांडे काकांचे डोळे भरुन आले.
सुरेश वांदिले