दिवाळीचा आनंद!
दोन दिवसांनी दिवाळीचं आगमन होणार म्हणून तेजोमयीच्या घरी जय्यत तयारी सुरु होती. घरं स्वच्छ झालं होतं. बाबांनी यावर्षी डेकोरेशनच्या नव्या गोष्टी आणल्या. त्यामुळे घराची सजावट स्मार्ट दिसू लागली. आई वेगवेगळे पदार्थ करण्यात चांगलीच रंगली. तेजोमयी जमेल तेव्हढी मदत आई आणि बाबांना करायची.
अलेक्झांडरही या तिघांची लगबग बघून, काही करु का? असं अधूनमधून विचारायचा प्रयत्न करायचा.
“तू काही करायचं नाही, फक्त मजा करायची,” असं बाबांनी त्याला समजावलं. ते त्याला आवडल नसावं. त्यामुळे त्याने जरा रागाने त्यांच्याकडे बघितलं.
तेजोमयीच्या ते लक्षात आलं. सोफ्याजवळ पडलेल्या कॅरॅमच्या गोटीकडे बोट दाखवून त्याला समजावत म्हणाली,
“अलेक्झू, तुला कामच करायचयना, मग ज्या वस्तू इकडेतिकडे पडलेल्या दिसतात त्या उचलून, कोपऱ्यातील बास्केटमध्ये नेऊन टाक.”
हे अलेक्झांडरला छान कळलं. मग, तो घरातील वेगवेगळ्या ठिकाणी, कोपऱ्यात पडलेल्या अशा वस्तू उचलून बास्केटमध्ये टाकू लागला.
‘अरे, वा! ठोंब्या किती रे गुणाचा तू.” त्याच्या हालचालीकडे लक्षं गेल्यावर आईने त्याचं कौतुक केलं. स्वारी खुष झाली.
आईने तिच्या सगळ्या मैत्रिणींना अलेक्झूने दिवाळीच्या कामात कशी मदत केली ते त्या दिवशी साग्रसंगीत व्हॉटस्ॲपवरुन कळवलं.
०००
संध्याकाळी बाबा दिवाळीचं सामान आणण्यासाठी बाजारात गेले. त्यांनी बाजारातून अभ्यंगस्नानासाठी तिघांसाठी तीन वेगवेगळे सुगंधी साबण आणले. उटणं आणलं. अत्तर आणलं.
हे सामान जेव्हा तेजोमयीनं बघितलं तेव्हा तीनच सुगंधी साबण बघून तिला आश्चर्य वाटलं. स्वयंपाकखोलीत चकली तळत असलेल्या आईला तिने बाहेर बोलावलं. अलेक्झांडरही शेपूट हलवत आला.
“काय गं, काय झालं?
“अगं, बाबांनी अभ्यंगस्नानासाठी तीनच साबण आणलेत ना.”
“बरोबरय…” बाबा लगेच उत्तरले.
“तुला काय म्हणायचंय?” आईने विचारलं.
“अगं, अलेक्झांडरचं काय?”
“आँ! आपण त्याचे सगळेच लाडबिड करतोच की, मग हे काय नवं भलतचं?” बाबा त्रासिक चेहऱ्याने म्हणाले.
“अहो, बाबा आपण तिघे अभ्यंगस्नान करणार नि त्याला काय तसंच ठेवणार? दिवाळी काय आपली तिघांचीच का?” तेजोमयी म्हणाली.
“अलेक्झूला इतकं लाडावणं बरं नाही.” बाबा म्हणाले.
“अहो, अभ्यंगस्नान म्हणजे लाडावणं कसं बरं?” आता आईने प्रतिक्रिया दिली. ती अलेक्झांडरला कळली असावी. त्याने उडी मारुन आनंद व्यक्त केला.
“ठीक आहे, करा तुम्हाला हवं ते.” असं बाबा नाराजीने म्हणाले नि आतल्या खोलीत निघून गेले. तेजोमयीने अलेक्झांडरसाठी नवं साबण लगेच ऑनलाइन ऑर्डर केलं.
आईला, अलेक्झांडरच्या अभ्यंगस्नानाची, तेजोमयीला सूचलेली कल्पना चांगलीच आवडली. त्यादिवशी दुपारी सगळी कामं झाल्यावर तिने सोसायटीत ज्यांच्याकडे शेपूटवाले दोस्त आहेत, त्यांना ही कल्पना व्हॉट्सॲपवरुन कळवली. एकदोन जण सोडले तर बहुतेकांनी हे सगळं हसण्यावारीच नेलं. काहींनी झोंबतील अशा प्रतिक्रिया दिल्या. थोडक्यात काय, आई ट्रोलच झाली म्हणाना. आईला तर, “आ बैल मुझे मार”, असंच झालं. बिचारी उदास झाली. पण लगेच ती सावरलीही. कुणीही जरी शेपूटवाल्या दोस्तांना अभ्यंगस्नानाचा आनंद देत नसतील तरी आपण मात्र ठोंब्यांचं साग्रसंगीत अभ्यंगस्नान करायचं, हे आईनं मनोमन ठरवलं. या विचाराने आईचा उदासपणा कुठल्याकुठे पळून गेला.
०००
बाबा संध्याकाळी एकटेच बाहेर पडले नि थेट पेटशॉप मध्ये गेले. याठिकाणी शेपूटवाल्या दोस्तांसाठी नवेनवे ड्रेस, नेकटाय, बूट आले होते. बाबांनी अलेक्झांडरसाठी ते घेतलं. अलेक्झांडरला फटाक्यांचा बराच त्रास होतो. त्यामुळे फटाके फुटत असताना, त्याचे कान झाकण्यासाठी एक कानटोपीही घेतली.
बाबांनी घरी आल्यावर या सगळया वस्तू सगळ्यांना दाखवल्या. बाबांनी अलेक्झांडरला जवळ बोलावलं. त्याला कुरवाळत त्यांनी आधी त्याला सॉरी म्हंटलं. ‘तुझ्यासाठीच आणलयं सारं,’ असं त्या सगळयांकडे बोट दाखवत सांगितलं. अलेक्झांडरच्या ते बरोबर लक्षात आलं. तो बाबांच्या गळ्यात पडला नि त्यांच्या गालाला जिभ लावली. आनंद व्यक्त करण्याची त्याची ही पध्दत होती. तेजोमयीला बाबांचं हे वागणं आवडलं. अभ्यंगस्नानाच्या चर्चेने नाराज झालेल्या बाबांनी अलेक्झांडरसाठी नवा पोशाख आणून दिवाळीचं वातावरण आणखीनच आनंदमय केलं.
“एकमेकांना आनंद देणं नि आनंदी ठेवणं, हाच नाही का दिवाळीचा खरा अर्थ?” आई अलेक्झांडरकडे बघत म्हणाली.
“हो हो हो हो!” अशा प्रतिक्रियेचे भाव चेहऱ्यावर आणत अलेक्झांडर आईला बिलगला.
सुरेश वांदिले