परवा तेजोमयी, तिचे बाबा आणि आई जवळच्याच बगिच्यात फिरायला गेले होते. अर्थातच अलेक्झांडर सोबतीला होताच. बाहेर फिरायला जायचं म्हंटल की स्वारी एकदम खुष!
तर, बगिच्यात फिरत असताना, तेजोमयीला एक मनिमँऊ दिसली. ही मँऊ एखाद्या महाराणीच्या थाटात एका बाकावर छान पसरली होती. आख्खं बाक म्हणजे तिचं साम्राज्य ! तेजोमयीने आईबाबांचं लक्ष तिच्याकडे वेधलं. दोघांनींही मनीमँऊकडे कौतुकाने बघितलं. हे तिघेही जण इतक्या कौतुकानं मनीमँऊकडे बघताहेत म्हंटल्यावर अलेक्झांडर स्वारी, मागे थोडीच राहणार. त्यानेही मान उंचावून मनीमँऊकडे बघितलं. ही मँऊ बरेचदा बगिच्यात दिसायची त्यामुळे अलेक्झांडरने तिला ओळखलं. तिचं, एकटीचं त्या बाकाला व्यापून टाकणं, त्याला आवडलं असावं. त्याने शेपूट हलवून आपला आनंद व्यक्त केला. मनीमँऊजवळ जावून त्याने कुंईकुंई केलं. तोपर्यंत बाईसाहेब डोळे मिटून आपल्या राज्यात रममाण झाल्या होत्या. तिला तिथेच सोडून पुन्हा हे चौघेही फिरु लागले.
दुसऱ्या फेरीच्यावेळी जेव्हा पुन्हा ते मनीमँऊ पसरलेल्या बाकाजवळ आले तेव्हा, तिथे तीन-चार व्यक्ती मनीभोवती गोळा झालेल्या त्यांना दिसल्या. त्यातील एकजण मनीला, हॅटहूट हॅटहूट करत होता. दुसरा त्याला पाठिंबा देत होता. तिसऱ्याने बाजूची एक काडी तोडली. तो मनीला मारणार हे अलेक्झांडरच्या लक्षात आलं. तो धाडदिशी त्या तिघांच्या समोर जाऊन त्यांच्याकडे रागाने बघू लागला. त्यांच्यावर भुंकू लागला. बाबांनी त्याला शांत हो, शांत हो असं सांगायचा प्रयत्न केला पण अलेक्झांडर काही ऐकेना.
मनीमँऊला हॅटहूट करणारी व्यक्ती बाबांवर ओरडत म्हणाली,
“अहो या, कुत्र्याला कुणी सांगितला असा आगावूपणा करायला.” अलेक्झांडरला कुत्रा म्हंटल्याबरोबर आईला जाम राग आला. ती अलेक्झांडरच्या बाजूला जाऊन उभी राहिली नि त्या व्यक्तीवर ओरडून म्हणाली.
“काय हो, तुम्हाला कुणी सांगितलं, या मनीला हॅटहूट करण्याचा आगावूपणा करायला?”
“अहो ऑन्टी, हा बाक मांजरीला असं पसरण्यासाठी नाही, मानसांना बसण्यासाठी आहे. शहाणपणा करु नका जास्त.” दुसरी व्यक्ती म्हणाली.
आता बाबांना राग आला. ते आईच्या बाजूला गेले नि त्या व्यक्तीला म्हणाले,
“अरे दीड शहाण्या, या बाकावर लिहिलय का फक्त माणसांनीच बसावं म्हणून. बिचारी निरुपद्रवी मनी शांतपणे बसलीय तर तुमच्या पोटात कां दुखतय? दुस-या बाकावर बसाना. नाहीतर मग तिला थोडं प्रेमाने बाजूला सरकवून बसा. तिचा जीव केव्हढा नि तुम्ही करता काय?”
बाबांच्या या बोलण्याच्या तिसऱ्या व्यक्तीला चांगलाच राग आला. त्याने बाबांची कॉलर पकडली. आता मात्र अलेक्झांडरची सहनशक्ती संपली. त्याने त्या व्यक्तीवर उडी मारली नि त्याला बाजूला ढकलले. आईने अलेक्झांडरला आवरले म्हणून काही अघटीत घडलं नाही.
या गोंधळामुळे मनीमँऊच्या बाकाजवळ चांगलीच गर्दी जमली. झाला प्रकार इतरांच्या लक्षात आला. त्या तीन व्यक्ती एका मुक्या जीवाला विनाकारण त्रास देत असल्याचं सर्वांच्या लक्षात आलं.
असा त्रास देण्याचा त्यांना काहीच अधिकार नसल्याचं सांगून, एका आजोबांनी त्या तिघांना चांगलच खडसावलं. हे बघून इतरही व्यक्तींनी आईबाबांची बाजू घेतली.
मनीच्या रक्षणाला अलेक्झांडर उभा राहिला, याचं भारी कौतुक काहिंना वाटलं.
“जे आपणास सुचलं नाही ते त्याला सुचलं, कित्ती कूल!”, एक १२ -१३ वर्षाचा मुलगा म्हणून गेला.
” त्याला कसं कळलं असेल हो?” दुसऱ्या एका मुलाने त्याच्या बाबांना विचारलं.
“अरे, प्राणीमात्रावर प्रेम करा, दया करा, असं आपण म्हणतो खरं, पण जेव्हाजेव्हा संधी मिळते तेव्हा त्यांना त्रास देण्याचच काम करतो. मात्र अलेक्झांडरकडे बघा, त्याने मनीमँऊवर दया नाही दाखवली तर तिच्या रक्षणासाठीच उभा राहिला.” गर्दीतले आजोबा त्या मुलाला समजावत म्हणाले.
“आहेच हो माझा ठोंब्या,गुणाचा!” असं आई अलेक्झांडरकडे बघत कौतुकाने म्हणाली.
मुक्या प्राण्यावर दया नाही तर प्रेम करा, त्यांचं कायम रक्षण करा, असा धडा अलेक्झांडरने घालून दिल्याचं जमलेल्या गर्दिच्या लक्षात आलं.
आता आपलं काही खरं नाही हे लक्षात येताच, मॅनीमँऊला त्रास देणाऱ्या तिघांनी हळूच पोबारा केला.
सुरेश वांदिले
००००