घरातल्या घरात कंटाळा आल्याने, एके दिवशी, रॉबिन्सन उंदीरमामा आणि मार्गारेट मनीमावशी, घराबाहेर पडून मिळेल त्या वाटेनं चालू लागले. चालताचालता ते घनदाट अरण्यात पोहचले.
‘पुढे जाऊ नका, धोका आहे.’ असं कुणीतरी म्हणाल्याचं, त्यांच्या कानावर आलं. दोघांनी मागे बघितलं. एक पोपट त्यांना सावध करत होता.
“कसला धोका?”
“आणखी पुढे वाघोबा राहातो. त्याला, असं कुणी आलेलं आवडत नाही. तो त्यांना खातो.” पोपटाच्या बाजूला बसलेले माकड म्हणाले.
मार्गारेट हसून म्हणाली, “आमची काळजी तुम्हाला वाटते, हे बघून आनंदच झाला. पण, आम्ही ज्या मालकीनबाईंकडे राहतो, त्यांच्यापुढे वाघोबा म्हणजे किस झाड की पत्ती!”
माकड आणि पोपटाच्या सांगण्याकडे दुर्लक्ष करुन, ते दोघे पुढे निघाले.
“म्हणजे, या दोघांच्या मालकीनबाई वाघोंबापेक्षा अधिक शक्तीशाली दिसताहेत. आधी त्यांनी या दोघांना पाठवलं, मग स्वत: येऊन वाघोबांचा काटा काढतील.” माकडानं शंका व्यक्त केली.” “हे वाघोबांना सांगून सावध केलं पाहिजे. तो खुष होऊन, आपला मानसन्मान करेल.” पोपट म्हणाला. त्वरेने दोघेही वाघोबांच्या गुहेकडे पोहचले.
वाघोबा दुपारची विश्रांती घेत होते. थंडगार हवेच्या झुळकीने त्यांना डुलकीही येत होती. तेव्हढ्यात वाघोबांनी मोठ्ठी जांभई दिली. त्यांचा जबडा, त्यातील सुळे, तीक्ष्ण दात बघून माकड गर्भगळीत होऊन झाडावरुन खाली पडले. पोपटाचीही हीच गत झाली. काहीवेळाने ते दोघेही वाघोबांना दिसणार नाही, अशारितीने पुन्हा, एका उंच झाडावर जाऊन बसले. उंदीर आणि मांजरीची फटफजिती बघूनच घरी परतू, असं दोघांनी ठरवलं.
इकडे रॉबिन्सन आणि मार्गारेटचा प्रवास मजेत सुरु होता. वेगवेगळी फळं खायला मिळत होती. तलावातील मधुर पाणी प्यायला मिळत होतं. मध्येच डुलकी घ्यायला, झाडांची सावली आणि मऊशार गवत होतं. हा आनंद घेत दोघेही, वाघोबांच्या गुहेजवळ पोहचले. वाघोबांची विश्रांती झाल्याने, ते आरामात आकाशाला न्याहाळत बसले होते.
रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला वाघोबांचं दर्शन झालं. धिप्पाड वाघोबा बघून रॉबिन्सन गळपटला. मार्गारेटही जराशी टरकली.
“आता काय करायचं? वाघोबा आपल्याला सोडायचा नाही.” रॉबिन्सन म्हणाला.
“रॉब्या, आपण मोठ्या हिमतीने इथपर्यंतच आलोचना. आता माघार घेऊन पळपुटेपणा करायचा नाही. वाघोबाने शक्तीचा प्रयोग केल्यास, आपण युक्तीचा करु.”
“म्हणजे?”
“वाघोबापेक्षा आपण चपळ आहोत. त्याच्याकडून काही दगाफटका होण्याचं चिन्ह दिसल्यास, तू त्याच्यावर उडी घे. कानाला चावा घेऊन धूम पळ. मी, त्याच्या जबड्यावर माझ्या पंजाच्या नखाने ओरबडून धूम पळेन. समजलं.”
मोठा श्वास घेवून, ते दोघे वाघोंबासमोर उभे ठाकले. त्यांनी वाघोबांना अभिवादन केलं.
कुणीतरी आपल्यासोबत धिटाइने बोलताहेत, हे बघून वाघोबा आश्चर्यचकित झाले. असं त्यांच्याजवळ येण्याचं धाडस कुणी आजपर्यंत केलं नव्हतं. त्यामुळे वाघोबांना त्यांचं कौतुक वाटलं. त्यांच्या चेहऱ्यावर, उग्र भाव जाऊन प्रेमळ भाव उमटला. त्यांनीही रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला अभिवादन केलं. त्यांची ख्यालीखुशाली विचारली.
माकड आणि पोपटाने जे सांगितलं, त्याच्या अगदी विरुध्द वाघोबांचं वागणं होतं. त्यामुळे रॉबिन्सन आणि मार्गारेटची उरलीसुरली भीतीही गेली. ते तिघेही हसतखिदळत गप्पाटप्पा करु लागले. थोड्यावेळाने, वाघोबांनी, त्यांना मस्त मेजवाणीही दिली. हे बघून फांद्याच्या आड बसलेल्या पोपट आणि माकडाचे डोळे विस्फारले. उंदीर आणि मांजरीने वाघोबांवर नक्कीच जादू केली पाहिजे, असं दोघांनांही वाटलं. हे सगळया वनात लगेच सांगितलं पाहिजे, असं दोघांनी ठरवलं. झाडावरची त्यांची चुळबूळ वाढल्याने, वाघोबाचं लक्ष तिकडे गेलं. त्यांनी डरकाळी फोडली. त्याने घाबरुन माकड खाली पडलं. पोपटाची वाचा जाऊन तोही खाली पडला.
पोपट आणि माकडाला बघून रॉबिन्सन आणि मार्गारेटने, या दोघांनी, तुमच्याबद्दल कशी दिशाभूल केली, हे सांगितलं. वाघोबा दोघांवर जाम भडकले,
“गधड्यांनो, तुम्ही सतत भीत राहिलात, म्हणून माझ्यापासून दूर राहिलात. या दोघांसारखी हिम्मत, आत्मविश्वास दाखवला असता, माझ्याविषयीच्या अफवांवर विश्वास ठेवला नसता, अफवा पसरवल्या नसत्या, तर तुम्हीही माझे मित्र झाले असता. समजलं. यांच्यासारखं हिमतीने जे वागतात, त्यानांच नव्या गोष्टी दिसतात, नवे अनुभव घेता येतात. तेच यशस्वी होतात. चला फुटा इथून,” असं म्हणून वाघोबानं दोघांना हाकलून लावलं.
रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला शाही पाहुण्यांचा दर्जा दिला.
सुरेश वांदिले