मूड
सगळ्यांच्या आधी उठून, आईस थोडा उठायला उशीर झाला तर, तिला जागा करणाऱ्या, सकाळी खेळण्याच्याच प्रफ्फुलित मूड मध्ये असणाऱ्या अलेक्झांडरचं आज काहीतरी बिनसलं होतं. आई, तेजोमयी आणि बाबा उठले तरी तो त्याच्या अंथरुणावरच डोळे मिटून पडला होता. बऱ्याच दिवसात असं घडलं नव्हतं. त्यामुळे तिघांनाही आश्चर्य वाटलं.
“काय रे ठोंब्या, बरं नाही का तुला? असं म्हणून आई तिच्या कामाला लागली. बाबा फिरायला निघून गेले. तेजोमयी कथ्थक सरावात गुंग झाली. तास दीड झाला तरी अलेक्झांडरची काहीच चाहूल लागेना. एरव्ही सकाळच्या प्रहरी या खोलीतून त्या खोलीत जा, आईच्या अवतीभवती राहून तिच्याकडून लाड करुन घे, कधी तेजोमयीच्या कथ्थक नृत्याकडे टक लावून बघ तर कधी बाबांसोबत फिरायला जाण्यासाठी तयार हो, असं त्याचं काहीबाबी चालायचं. पण आईची सकाळची कामं आटोपत आली, तेजोमयीचा सराव संपत आला, बाबा फिरुन आले तरी, हा आपल्याच जागेवर झोपून.
बाबांनी आल्याआल्या, अलेक्झांडर उठला की नाही याची चौकशी केली. “कामाच्या गडबडीत विसरुनच गेले बाई“, असं म्हणून आई अलेक्झांडरकडे गेली. आईने अलेक्झांडरच्या पाठीवरुन मायेने हात फिरवला. त्याला मांडीवर घेतले. पाठ थोपटली. एरव्ही त्याच्यासाठी हे सर्वात मोठे सुख! पण आज मात्र अलेक्झांडरने काहीच प्रतिसाद दिला नाही. बराच वेळ डोळेही उघडले नाही.
“बाबा, अलेक्झांडरला काही झाले तर नसेलना?” तेजोमयीनं विचारलं.
“आता ते आपल्याला कसं कळणार? पोट दुखतं का रे, असही त्याला विचारता येत नाही.” आई म्हणाली.
आईच्या चेह-यावर हळूहळू काळजीचे ढग दाटू लागले. सगळयात जास्त तीच रागावत असली तरी आईचीच माया आपल्यावर अधिक असल्याचं, अलेक्झांडरला कळलं होतं. त्यामुळे त्याची गट्टी तिच्याशीच अधिक होती. त्यामुळे तो काहीच प्रतिसाद देत नाही हे बघून काही वेळाने आई रडवलेली झाली.
“अगं, रडतेस कशाला? आपण डॉक्टरांना दाखवू याना अलेक्झूला.” असं आईला समजावत बाबांनी डॉक्टरांशी व्हिडिओ कॉल लावला. स्क्रीनसमोर अलेक्झांडरला घेऊन आई बसली. डॉक्टर स्क्रीनवर दिसताच आईने हुंदका दिला.
“वहिनी, अशा रडू नका. काळजी कशाला करता?” डॉक्टर म्हणाले.
“बघाना, कसा बिचारा मलूल झालाय!” आई स्फुंदत म्हणाली.
” वहिनी, एकतर त्याला बिचारा नाही समजायचं. कधीकधी शेपुटवाल्या दोस्तांना गप्प आणि शांत राहावं वाटतं. त्यांना आपल्यासारख्या भावना असतात. ते काही चाबी देणारे यंत्र नाहीत. चाबी दिली की सतत आपल्या मनोरंजनासाठी त्यांनी उड्या माराव्यात, गिरक्या घ्याव्यात, शेपटू हलवून शेकहँड करावा. त्यांनाही मूड असतो तो अधूनमधून जाऊ शकतो. थोडा वेळ गेला की आपणास कसं बरं वाटतं, उत्साह वाटतो. तसंच अलेक्झांडरचही होईल बघा. थोडा काळ त्याला तसंच राहू द्या शांत! याउपरही तो तसाच पडून राहिला तर मी आहेच की, त्याला बरं करायला. आता हसा बघू.” डॉक्टरकाका म्हणाले. त्यांच्या आश्वासक बोलण्यानं आईच्या डोक्यावरील मळभ दूर झालं. तणाव कमी झाला.
“अलेक्झूला सुध्दा कधीकधी त्याचाच फक्त वेळ द्यायला हवा, असा धडा आपल्याला मिळाला आई“, तेजोमयी आईकडे बघत म्हणाली.
“हो गं माझ्या शहाण्या बाळा, म्हणून आईने तेजोमयीची पप्पी घेतली.
००००