बऱ्याच दिवसांनी आई निवांत पेपर वाचत बसली होती. वाचता वाचता तिने बाबांचं लक्ष एका लेखाकडे वेधलं. म्युच्युअल फंडात गुंवणूक , असं त्या लेखाचं शीर्षक होतं. आईला काही गोष्टी समजल्या नव्हत्या म्हणून ती बाबांना विचारत होती. आईने शंका विचारली तेव्हा तिच्या पायाजवळ डोळे मिटून बसलेल्या अलेक्झांडरने बाबांकडे बघितलं. बाबा काय सांगतात, हे जाणून घेण्याची त्याला उत्सुकता असावी.
मला सुध्दा अशीच उत्सुकता आहे बाबा, तेजोमयी बाबांना म्हणाली.
मी सांगू शकतो गं, पण आईला म्युच्युअल फंडातलं समजून घेण्याची काय गरज पडलीय.. मी करतो ना ते सारं.. बाबा म्हणाले.
अहो बाबा, तुम्ही काहीतरीच काय बोलता… तेजोमयी नाराजीने म्हणाली. अलेक्झांडरच्या बरोबर ते लक्षात आलं. तो उभा झाला आणि बाबांच्या समोर उभा राहिला. काही सांगायचं किंवा भावना व्यक्त करण्याची त्याची ही पध्दत होती.
पण बाबा, तुम्ही आईला समजावून सांगितलं तर काय बिघडेल… नाराजीचा सूर कायम ठेवत तेजोमयीने विचारलं.
यांचं असच असतं, तेजो, एखादी नवी गोष्ट विचारायला गेलं की, नेहमी असचं वागतात. मग माझा उत्साह जातो. आईने खंत व्यक्त केली.
आपल्याला ठाऊक असणारी पण इतरांना ठाऊक नसणारी गोष्ट किंवा माहिती सांगितली तर काहीही तोटा होत नसतो बाबा, असं तुम्हीच सांगताना मला..मग आईला सांगायला कां आढेवेढे घेता तुम्ही..
अगं, आढेवेढे नाही..आईला समजेल की नाही अशी शंका वाटली..पैशाची गोष्ट आहे ना म्युच्युअल फंड म्हणजे..
मला कां बरं कळू शकणार नाही..पैशाची गोष्ट का पुरुषांनाच कळते? कुणी आम्हाला समजून सांगायला हवं ना..इतक्या वर्षात सांगितलं का कधी..आता स्वत:हून विचारते तर त्यालाही फाटे फोडता..आईने आपली नाराजी आणि दु:ख व्यक्त केलं. अलेक्झांडरला ते बरोबर कळलं. तो आईजवळ सोफ्यावर जाऊन बसला. आईकडे मान उंच करुन बघू लागला.
ठोंब्या तुला कळतंय रे, पण यांना कुठं कळतय माझं दु:ख..आई अलेक्झांडरला कुरवाळत म्हणाली..
अहो बाबा, आज काय, हे ठाऊकाय का तुम्हाला.. तेजोमयीने त्यांच्या हातातील मोबाईल जवळजवळ हिसकावूनच विचारलं..
काय आहे..
क्रांतिज्योती सावित्रीबाई फुले यांचा जन्मदिवस..
हो का..
हो का…किती थंडपणे म्हणालात..बाबा, अहो, सावित्रीबाई निरीक्षर होत्या..पण महात्मा जोतीराव फुल्यांनी त्यांना शिकवलं. सर्व गोष्टी समजावून सांगितल्या..तुला काय करायचंय, तुला समजणार नाही, असं नाही म्हणाले… तेजोमयी बाबांच्या नजरेला नजर भिडवित म्हणाली.
आता मात्र, बाबांना तेजोमयीच्या नजरेला नजर भिडवणं कठीण जाउु लागलं.
ते सोफ्यावरुन उठले. आईसमोर जाऊन त्यांनी कान पकडून आईला सॉरी म्हंटलं. स्वत:ची चूक कबूल केली..इतक्या वर्षात स्वत:हून आईला पैशाच्या गोष्टी सांगितल्या असत्या तर ती अर्थसाक्षर झालीच असती आणि घरातील लक्ष्मी वाढीसाठी तिचाही हातभार लावू शकली असती. बाबा मनात म्हणाले.
बाबांनी कान पकडल्याचं बघून अलेक्झांडर आनंदला. आईची क्षमा बाबा मागताहेत हे पठ्ठ्याच्या बरोबर लक्षात आलं. सोफ्यावरुन खाली उतरुन बाबांकडे बघत त्याने मान हलवली. पुन्हा असं काही करायचं नाही, असं त्याला बाबांना सांगायचं होतं..
हो राज्या, आता यापुढे तुझ्या आईला आणि तेजोस सुध्दा दर आठवड्याला पैशाची गोष्ट सांगायचं ठरवलय मी..झालं समाधान..अलेक्झांडरने शेपूट हलवून संमती दर्शवली.
बाबांनी म्युच्युअल फंडातील लेखात आईला न समजलेल्या गोष्टी समजावून सांगितल्या. तेजोमयीने सुध्दा काळजीपूर्वक त्या श्रणव केल्या. दोन तीन दिवसांनी बाबांच्या मदतीने तिने आई आणि स्वत:चं एका म्युच्युअल फंडात खातही उघडलं….
०००