लस्सी बाद!
अलेक्झा गोर्जी आणि तेजोमयी यांच्यामध्ये आज बरीच वादावादी झाली. वाद घडला लस्सीवरुन!
उन्हाळ्यात लस्सी पिण्याची मज्जाकाही औरच असते. त्यातही बर्फ टाकून थंडगार सायीसकट लस्सीतर, तेजोमयीची फारच आवडती. त्यामुळे यंदा, अशी झक्कास लस्सी, आपली सदनिका असलेल्या परिसरात कुठे मिळेल, याचा शोध घेण्यास तिने गोर्जीला सांगितलं. पण, गोर्जीने असा शोध घेण्यास नकार दिला.
तेजोमयीने बरीच आदळआपट केली. गोर्जीला नको ते बोलली. पण, गोर्जीने या सगळ्याकडे दुर्लक्ष केलं. या दोघींमध्ये काहीतरी गंभीर चालल्याचं लक्षात आल्याने अलेक्झांडर, गंभीर मुद्रेने कधी गोर्जीकडे तर कधी तेजोमयीकडे बघू लागला. तेजोमयीच्या सांगण्याकडे गोर्जी दुर्लक्ष करतेय, हे अलेक्झांडरच्या लक्षात आलं. यावादावादितून आणखी काहीतरी भलतसलतं घडू शकतं, याची जाणीव त्याला काही वेळाने झाली. तो लगेच आत पळाला नि आईबाबांना त्याने बाहेरच्या खोलित आणलं.
तेजोमयी रागानं फणफणत होती. गोर्जीचं तोंड दुसरीकडे वळलं होतं. दोघींमध्ये भांडण झाल्याचं आईबाबांच्या लक्षात आलं.
“काय झालं गोर्जे?” आईने विचारलं. ती काही बोलण्याआधीच तेजामयी रागाने म्हणाली,
“गोर्जेटली, अतिशहाणी झालीय.”
“अगं पण, झालं काय?”बाबांनी विचारलं.
“तिलाच विचारलं होतं ना. पण ती काही सांगण्याआधीच तूच बडबडलीस.” आई तेजोमयीकडे बघून म्हणाली. तिने गोर्जीला बोलण्याचा इशारा केला.
“तेजोने, आपल्या परिसरातील उत्कृष्ट लस्सी दुकानाचा शोध घेण्यास मला सांगितलं.”
“मग?”
“मग काय? ही शहाणी असा शोध घेणारच्च नाही, याचा धोशा लावतेय.” तेजोमयीने तणतणत सांगितलं.
“खरंच का गोर्जे?” बाबांनी विचारल.
“होय बाबा.” गोर्जीने उत्तर दिलं.
“अगं गोर्जे, आम्ही सांगितलेली कामं करणं, हेच तुझं काम आहेना. मग, तू तेजोला कां नकार देतेस?” आईने तिच्याकडे कटाक्ष टाकत नाराजी व्यक्त केली.
“मला काळजी वाटते हो.”
“कुणाची, लस्सीची की तेजोची?”
“तेजोची.”
“कां बर?”
“अहो बाबा, तेजोने मला लस्सीच्या दुकानाचा शोध घेण्यास सांगितलं, तेव्हा मी माहितीच्या महाजालात शिरुन लस्सीचा अभ्यास केला. तेव्हा, माझ्‍या असं लक्षात आलं की, लस्सी आरोग्यासाठी चांगली नाही.”
“आँ!” तिघांनीही एकत्रच आश्चर्य व्यक्त केलं.
“होना, लस्सीमुळे अनेक आजार होऊ शकतात.”
“काय सांगतेस?”
“अहो आई, लस्सी किंवा थंड दहीभातामुळे पोटाला थंडावा मिळत नाही तर, त्यामुळे सर्दी, आतली सूज, त्वचेचे विकार होऊ शकतात.”
“बापरे, मग?”
“म्हणूनच मी लस्सीच्या दुकानाचा शोध घेण्यास नकार देत होते.”
आपल्या काळजीपोटीच गोर्जी नकार देत होती हे कळल्यावर तेजोमयीचा राग पळाला. तिने गोर्जीला विचारलं,
“अगं मग, लस्सी नाही तर उन्हाळ्याची लाही कशी कमी करायची?” तेजोमयीनं विचारलं. गोर्जीच्या चेहऱ्यावर स्मित आलं. तिने आपल्या पोटावरील स्क्रीन सुरु केला, त्यावर कैरिचं पन्हे, श्रीखंड, ताक हे पदार्थ आले. “यांचं जास्तित जास्त सेवन केलं की उन्हाळा सुसह्य तर होईलच पण आरोग्यही उत्तम राहील,” त्या पदार्थांकडे बोट दाखवत गोर्जी म्हणाली.
“मग गोर्जे, तुझ्या या अभ्यासात आणखी काय आढळलं गं?”आईने उत्सुकतेनं विचारलं.
“अहो आई, दही हे, उष्ण असल्याने उन्हाळ्यात खाऊ नये. ते कधीच गरम करु नये. खायची फारच इच्छा झाली तर त्यात मिरी, आवळा पावडर, साखर यापैकी काहीतरी टाकावं, म्हणजे त्याचा अपाय होणार नाही. दही घुसळून लोणी तयार करावं. त्यात पाणी टाकून पुन्हा घुसळलं की त्यातून ताक तयार होतं. ते पिलं की पित्त कमी होतं. तहान भागते. थकवा नाहिसा होतो.” गोर्जीने एका दमात सांगितलं. आईला हसू आलं.
“काहो, काही चुकलं का माझं?”गोर्जीने विचारलं.
“नाही गं, मला हे ठाऊक आहेच, पण कधीकधी अशी उजळणी झाली की ज्ञान पक्क होतं.” आईने कौतुकाने गोर्जीकडे बघितलं. बाबांनी तिची पाठ थोपटली. तेजोमयी प्रसन्न हसली. समस्या मिटल्याचं लक्षात येऊन स्वत:भोवती गिरकी घेत अलेक्झांडरने आनंद व्यक्त केला.
सुरेश वांदिले