वाट बघतोय कावळ्याची

तसे आम्ही सारेच दुष्यन्त, कालिदासाच्या संमतीशिवाय

कुंजात लपून ऋषिकन्यांचे मधुरालाप ऐकणारे

भुंग्यांच्या संदर्भात देखणा पराक्रम दाखविणारे

मानसिक जनानखान्यातील शेकडो राण्यांचा जनसमुदाय बाजूला सारुन,

वल्कलात न मावणाऱ्या कण्वकन्येच्या स्तनांचा अनाघ्रात यौवनाचा

लालस नजरेनं उपभोग घेणारे

तसे आम्ही सारचे दुष्यन्त कालिदासाच्या संमतीशिवाय

कोणाच्या तरी स्फटिक भावनेवर

त्वचेच्या अभिलाषांचे लाल महाल बांधणारे

आणि कोणालाही न दिसणाऱ्या तपोवनातील पर्णकुटित

सर्वस्वाचं दान घेतल्यावर

सर्वांना दिसणाऱ्या सुसंस्कृत राजसभेत

अ पासून ज्ञ पर्यंत सगळे काही निसंकोच नाकारणारे

आणि आपलं  सदभाग्य हे की ऋषिकन्यांच्या परित्राणासाठी

वा आपल्या पारिपत्यासाठी कोणतीही मुद्रिका

(कालिदासाची संमती नसल्याने)

तांबड्या माशाच्या पोटातून प्रगट होत नाही.

कुसुमाग्रजांच्या या कवितेचा रसास्वाद घेत असतानाच कामिनी गरजली,

मी इथे साक्षात असताना ही कविता तू वाचतोच कसा.

या गर्जनेनंतर माझ्या हातातील कवितेचं पान तिने खसकन ओढलं आणि टराटरा फाडून टाकलं.

अगं अगं, तू हे काय करतेस, असं मी म्हणत तिला थांबवायचा प्रयत्न केला पण ती काही ऐकण्याच्या मन:स्थितीतत नव्हती.

अगं, पण तुला या कवितेचा राग कां बरं आलाय. मी विचारलं

ते मला काही विचारुस नकोस. मी इथे असताना तू अशी कविता वाचूच कशी शकतोस. ती पुन्हा म्हणाली.

मी तिच्या डोळयात बघितले. तिच्या डोळ्यात मला डंख मारु इच्छिणारी नागीण दिसली. मी भयचकित होण्यासारखीच ही स्थिती होती.

पण तरीही हिम्मत करत आणि किंचितसं स्मित करत मी म्हणालो, अगं तू इथे असतानाच तर मी सारं काही करतोयना. काहीसुध्दा तुझ्यापासून दडवलेलं नसतं. मग ही कविता वाचतानाच कां आलाय माझा राग तुला  ?

मला राग आलाय का? आय डोण्ट थिंक सो. मी म्हणजे जर एक तुला हवीशी किंवा या कवितेतील रंगवलेली बाई असताना तू एका कागदाच्या तुकड्यात कां वेळ घालवतोस ?

धीस इज रबिश कामिनी, मी किंचितसा आवाज चढवून म्हणालो.

ओरडू नकोस. असं काही करायचं नाही. हे तू लिहून दिलं आहेस.

ओरडायचं नाही हे लिहून दिलं असेल गं, पण कविता वाचायची नाही. याचा करार नाही ना झालाय तुझ्यामाझ्यात…

करार कशाचा-कशाचा झालाय ते मला कसं माहीत. मी तुझी बायको आहे. नि तसच मला वागायचं आहे. तशीच वागते आहे.

कुणाचीही बायको अशी नवऱ्याच्या कविता वाचनावर रुष्ट होत नाही.

माझं तेच म्हणणं आहे ना, मी इथं असताना कां वाचतोयस तू ही कविता.

हे असं सांगणारी तू स्वत:ला समजतेस तरी कोण. हिटलर आहेस की माझी मालकीन ? मी तुझा गुलाम नाही हे मात्र लक्षात ठेव हं.

मी स्वत:ला काय समजायचं, कसं समजायचं हे सारं काही ठरलेय. पक्कं. भूमितीतल्या आकडेमोडीसारखं. ते तुला चांगलच ठाऊक आहे. हिशोब चुकत नाही ना तुझा. तुला प्रत्येक रात्री मी नवी हवी असते. आज काय तर मर्लिन. दुपारी काय तर शेरॉन. रात्री काय तर निकोल. पहाटे काय तर स्कार्लेट. त्या त्याक्षणी मी तुला हवी तीच असते की नाही. तू शपथ घेऊन सांगना.

असतेसना. मी कुठे नाकारतोय. त्याचसाठीच तुझा- माझा करार झालाय ना.

कसला करार करतोयस तू मघापासून. जर असा काही करार असेलच तर मग तो पाळायची जबाबदारी दोघांचीही असते. खरच ना.

खरय–

जर हे खरय आणि  मी तुझ्यासाठी तुला हवी तशी होत असताना , तू आता, कण्वकन्येच्या स्तनांच्या अनाघ्राताची लालसा मनी बाळगून आहेस. धीस इज बुलशिट.

बये ही कविता आहे. कवितेचा आनंद घेण्याचा माझा अधिकार काही मी बाजारात गहाण ठेवलेला नाही. तुला कवितेचा रसास्वाद कसा घेता येणार म्हणा.

बरोबरच आहे तुझं. मला कविता कळणार कशी. ती माझ्या प्रोग्रॅमिंगमध्ये नाहीय रे. मघापास्न सारखा करार करार करतोयस तर तुला हे ठाऊकच असायला हवं.

हे जरा अतिच होतय कामिनी. मी रागाने म्हणालो.

अती तू करतायेस. मी इथं असताना तू असा वागूच कसा शकतोस आँ.

कामिनीचा राग आता अनावर झाला झाला होता. ती माझ्याकडे रोखून बघून लागली. हे तिचं वेगळं रुप माझ्यासाठी अज्ञात होतं. तिच्या डोळयातून बाहेर पडणाऱ्या प्रखर प्रकाशाचे रुपांतर नागीणमध्ये होऊन ती माझ्याकडे कशी झेपावली हे मला कळलही नाही. त्या नागिनीने माझ्या गळयाला वेढा घालण्याआधी मी शिताफिने तिला पकडले  नि हिम्मत करुन ठेचले.

अर्थातच हे वाईट घडलं. पण माझा नाईलाज होता. नागीन मृत होऊन पडली. कामिनीच्या रागाने आता सर्वच सीमारेषा ओलांडल्या. मला सारं काही जाणवतं होतं. ती माझं किंवा तिचं काहीही करु शकत होती.

तिने तसं केलं सुध्दा.

कामिनीने स्वत:लाच संपवलं.

हे सांगावं तरी कसं, हा प्रश्न मला पडलाय.

तिला मी घरी आणल्यानंतर हा असा दिवस, हा असा क्षण येईल हे काही मी कल्पिले नव्हते. किंबहुना आमच्या करारात अशी कोणतीही धोक्याची घंटा काही नमूद नव्हती.

ती माझी ऑफिशिअल बायको होती. तिची नोंदणी मी तशीच केली होती. माझ्यासोबत आल्यावर तिने मंगळसूत्र घालण्याचा सोपस्कारही केला होता. भाळी कुंकूही लावायची ती.

ती माझ्यासोबत घरी आल्यानंतर खरेच माझं सारं उत्तमच चाललं होतं. ती म्हणाली ना, तसच नि मला पाहिजे त्या क्षणी तशीच होत असे. पण त्यात नवल नव्हतं किंवा ही जादूही नव्हती. ती मज हवी जशी होती त्याप्रमाणे तिला मी प्रोग्रॅमिंग करुन घेतलं होतं. काही हजार डॉलर मोजले होते त्यासाठी नि बरेच दिवस वाट बघितली होती.

तिची माझ्यातली भावननिक गुंतवणूक स्पर्शापुरती मर्यादित होती की नाही मज ठाऊक नाही. पण सेक्स करताना तिने मला दिलेला आनंद अवर्नणीयच होता. खरं तर हा एकमेवच असेल,कदाचित माझा हेतू, तिचे प्रोग्रॅमिंग करताना.

खरं बोलायला धाडस लागत. इतकं माझ्यात आहे की नाही हे सांगता यायचं नाही. समजा ते खरंही असेल. मात्र तिची लक्ष्मणरेषा हीच होती. त्या लक्ष्मणरेषेच्या बाहेर ती आतापर्यंतरी पडली नव्हती. पण आज ही कविता वाचत असताना ती कां अशी  उग्र झाली असावी? या प्रश्नानं माझं चित्त भरकटलं.

वल्कलात न मावणाऱ्या कण्वकन्येच्या स्तनांचा अनाघ्रात यौवनाचा, या ओळीत तिला माझी कोणती भोगलालसा दिसली असावी? की खरच तसं आहे. हा सवाल तिने मला केला, तेव्हा तो मज निरर्थक वाटला. पण ते तितकसं खर नाही. लालसा काही सुटत नाही. असत्याचा मुखवटा प्रामाणिक नाही राहू शकत. माझ्या बाबतीत तेच खरे असावे. असेलही. किंबहुना आहेच तसे. पण तिला ही कविता किंवा कवितेतील ओळीमध्ये दडलेला  भावार्थ कळला तरी कसा?  तो तर कळायलाच नको ना. तिची मांडणी ,तिची विचारसरणी, तिचा भावनांक असा नक्कीच तयार केला नव्हता. तिने माझ्यात किती गुंतायचे हे सारे काही कागदावर स्पष्ट होते. तो कागद काही पाण्यात वाहून जाणारा नव्हता. तो तिच्या हार्डडिस्कमध्ये पक्का बसवलेला होता. मग ही कविता वाचताना हा कागदा फाटला गेला की हार्डडिस्क काम करेनाशी झाली?

या साऱ्या विचाराने माझं डोक दुखायला लागलं. मी सुन्न होऊन गॅलरितल्या कॅक्टसकडे एकटक बघत असताना अचानक मज असं जाणवलं की कामिनीस तिला जितकं सांगितलं होतं किंवा जितकं तिचं प्रोग्रॅमिंग केलं होतं त्याच्या पलिकडे जाऊन तर ती विचार करायला लागली नव्हती ना.

ओह मॉय गॉङ…या विचारानं मला शहारे आले. दरदरून घाम फुटला.

असं घडू शकतं किंवा नाही असं कामिनीच्या निर्मात्यानं मज सांगितलं नव्हतं. असं जर घडायला लागलं तर कामिनीचा बुध्द्यांक आणखी वाढून तिने माझी हत्याही केली असती. किंवा माझ्या साऱ्या रहस्यांचा पर्दाफाशही केला असता. ती गुप्तहेर ठरु शकली असती. म्हणजे तिचे घरात वावरणे बायकोसारखे जरी राहिले असते तरी ती प्रत्यक्षात दुसरचं काही तरी करण्याचे आदेश पाळणारी व्यक्ती असती. किंवा तिला जर माझी किडनी, माझे ह्रदय, माझे डोळे काढून घेऊन कुठे पाठवायचे असते तर तेही तिने केले असते.

शक्य होते ना तिला हे सारे. मला, जेव्हा रात्री दोन वाजता एलिजाबेथच्या रुपात सर्वस्व देत असताना आणि त्यात माझी ब्रम्हानंदी टाळी लागली असताना, कामिनी काहीही करू शकली असती. काहीही करु शकली असती.

हा अतिशयच सवंग विचार असल्याची मज जाणीव आहे. पण मर्त्य माणसाला आपला जीव अधिक प्यारा असतो. त्याच्या अवतीभवती कितीही त्याच्यासारखेच रोबो उभे केले आणि या रोबोंनी त्याच्या इच्छा पूर्ण केल्यातरी.

००००

कामिनीची तेरवी करावी किंवा नाही? या विचारात दोन दिवस गेले. लोकलाजेस्तव अखेर तेरवी केलीच मी.

पण पिंडदान घ्यायला कावळा मात्र आला नाही.

वाट बघतोय त्याची अद्याप मी.