वेगळी सफर,अनोखा आनंद

(भाग दोन)

वेगळी सफर,अनोखा आनंद

(आपल्याच गावाच्या सफरीला निघालेल्या मित्रांना काय काय नवं दिसतं? पुढे वाचा…)

वा S व

 गाव/शहरांमध्ये ग्रंथालये असतात.
सध्या आपण ग्रंथालयात जात नाही. पण पूर्वी मुलं ग्रंथालयात जायची. काही ग्रंथालयं
तर पन्नास वर्षे किंवा शंभर वर्षे जुनी असतात. ही ग्रंथालयं जुनाट आणि आजच्या
तुमच्या भाषेत कूल जरी वाटत नसली तरी काही क्षण तिथे थांबा. ग्रंथालय कधी सुरु
होतं, ते बघा. संध्याकाळचा वेळ असेल तर मग संध्याकाळी ग्रंथालय सफरीसाठी जा. त्या
ठिकाणी जुनी जुनी पुस्तकं, मोठी ग्रंथ, वर्तमानपत्रे बघून तुम्ही थक्क व्हाल. मुलांसाठी
म्हणून खास पुस्तकांचा विभाग प्रत्येक ग्रंथालयात असतो. तो बघा. तुम्ही नावं
सुध्दा ऐकली नसणार. अशी पुस्तकं बघून वॉSव असं एकमुखी तुम्ही म्हणाल.

या प्रवासात तुम्हास तुमच्या गाव/शहरात असणाऱ्या अनेक शाळा, महाविद्यालये
दिसतील. पटांगणं दिसतील. सरकारची कार्यालये दिसतील. छोट्या गावात एकच बाजारपेठ
असते. पण मोठ्या गावात/शहरात दोन- तीन बाजारपेठा किंवा त्यापेक्षाही अधिक असू
शकतात. बाजारपेठा बघण्याचा आंनद काही और असतो. साधारण: सकाळी बाजारपेठा उघडत नाही.
त्यामुळे बाजारपेठ बघण्यासाठी संध्याकाळी सहानंतर जा. शेकड्यानं दुकानं बघून
तुम्ही आश्चर्यचकित व्हाल.

या बाजारपेठेतच खाण्यापिण्याचं वेगळेपण मिरवणारी हॉटेल्स, उपाहरगृह, टपऱ्या
दिसतील. क्षण दोन क्षण तिथे तुम्ही थांबलात तर तुम्हास त्या ठिकाणच्या पदार्थाचं
वैशिष्ट्य कळेल. तो पदार्थ खाण्यासाठी दुसऱ्या दिवशी आई-बाबा आणि ताई-दादासोबत
तुम्ही येऊ शकाल. इतक्या वर्षात आपणास बुवा कसं नाही कळलं हे किंवा दिसलं ? अशी आश्चर्य व्यक्त करणारी प्रतिक्रिया चौघेही देतील.

अर्वणीय आनंद

मोठ्या शहरांमध्ये वस्तुसंग्रहालये असतात. तिथे प्राचीन काळातील वस्तू, भांडी, शस्त्रे आणि हत्यारे, मूर्त्या, प्राचीन हस्तलिखिते, शिल्प, कोरीव काम, नाणी, चित्र यांचा संग्रह असतो. काळजीपूर्वक बघायचं म्हंटल तर, एखादे वस्तुसंग्रहालय बघायला दोन- तीन दिवसही
लागू शकतात.

प्राणीसंग्रहालय सुध्दा वेगळा अनुभव देणारा असतो. मुंबईतल्या छत्रपती शिवाजी
वस्तुसंग्रहालयातील प्राणी विभागामध्ये १०० प्रकारचे वेगवेगळया रंगाचे कावळे, १०० प्रकारचे
साप असे विविध पक्षी/प्राणी बघायला मिळतात. अरे वा, क्या बात है, आई ग. अशाच
प्रतिक्रिया आपल्या तोंडून निघतात, हे सगळं अदभूत विश्व बघितल्यावर. गावात/शहरात एखादं
मत्स्यालय असतं. तिथं आपण एक तर गेलेलो नसतो किंवा मग घाईघाईत बघितलं असतं. गाव/शहर
प्रवासात अशा मत्स्यालयाची वेगळी ओळख होऊ शकते.

गावात किंवा शहरात असणाऱ्या उद्यानात काहीशे प्रकारची छोटी-मोठी झाडं, वृक्षवेली
असतात. रंगीबेरंगी फुलं असतात. पशुपक्षी असतात. त्याकडे आपण नीट बघितलेलं नसतं. हे
उद्यान बघायला किमान एक दिवस तरी लागू शकतो.

गावात असलेलं रेल्वे स्थानक आपण फक्त प्रवासासाठी जातो तेव्हाच बघतो. पण
तुम्ही गाव/शहर दर्शनाच्या निमित्त हे स्थानक बघा. म्हणजे मग तुम्हाला आणखी गम्मत
वाटेल. छोट्या गावातील रेल्वेस्थानक जुनी असतात. तिथे दोन ते तीन-चार गाड्याच
येतात जातात. त्याची कथाही जमल्यास तुम्हाला स्टेशन मास्तरकडून कळू शकते.

चैतन्याचा झरा

प्रत्येक गावात असं काहीना काही वेगळंपण असतं. मात्र ते आपणास ठाऊक नसल्यानं
आपल्याला आपलं गाव/शहर बोअर म्हणजेच कंटाळवाणा वाटतं. मग आपण दुसऱ्या गावाशी/शहराशी
तुलना करतो. त्या दुसऱ्या गावातील/शहरातील लोकांनासुध्दा आपल्यासारखचं वाटत असतं. पण
वास्तवात प्रत्येक गाव/शहर एक चैतन्य असतं. ते चैतन्य त्या गावात/शहरात राहणाऱ्या
प्रत्येकाला हे गाव/शहर देत असतं. मात्र आपला गाव/शहर नीट, प्रेमानं आणि आपुलकीनं
बघितलं नसल्यानं आपल्याला या चैतन्याची जाणीव होत नाही. तुमच्या गाव/शहर दर्शनामुळे
तुम्हाला या चैतन्याचा अनुभव येईल.

या गाव/शहर दर्शनासाठी तुम्ही दोन- तीन आठवडे वा त्याहून अधिक काळ लागला तरी
लागू द्या. घाई करु नका. घरी आल्यावर आंघोळ, नाश्ता किंवा जेवण झाल्यावर सगळया
नोंदी व्यवस्थित लिहून काढा किंवा संगणकावर टाइप करता येत असेल तर दिनांकनिहाय टाइप
करा. फोटो संगणकात अपलोड करा. जेव्हा तुमचे पूर्ण गाव/शहर दर्शन होईल, तेव्हा
तुमच्याकडे गावाची/शहराची संपूर्ण माहिती गोळा झालेली असेल. ही माहिती पुन्हा
वाचून ती आणखी चांगल्या पध्दतीने लिहिता येते का बघा. तसे करता आले तर तुमचं गाव/शहर
तुमच्या हातात राहील, कायमचं. ते तुम्हालाही आनंद देईल आणि इतरांनही देईल. मस्तपैकी
टाइमपास करत हा गाव/शहर प्रवास करता आल्यानं तुम्हास कंटाळा सुध्दा येणार नाही.

तो फिर, निकालो सायकल और निकल पडो गाव/शहर दर्शनासाठी…

००००