ही आताच्या वननगरीतील गोष्ट.

कासव आणि ससा हे दोघे सिंह महाराजांकडे गेले. त्यांनी त्यांच्या पूर्वजाप्रमाणेच एकमेकांसोबत धावण्याच्या शर्यतीची इच्छा व्यक्त केली. महाराजांनी दोघांकडे कौतुकानं बघितलं. दोघांना शाबासकी दिली.

पण, महाराज अजून तर शर्यत झालेलीच नाही. तरी तुम्ही आमचं कौतुक कां करताहात? सशानं विचारलं. कासवानेही तशीच मान डोलावली.

महाराज प्रसन्न हसले.

ससोबा आणि कासवोबा, तुम्हा दोघांना अजूनही शर्यत लावावी वाटली, याचं मला कौतुक वाटलं.

अजूनही म्हणजे महाराज?

अजूनही म्हणजे ससोबा, दोनशे वर्षापूर्वी ती शर्यत झाली होती. त्यानंतर अशी शर्यत करावी असं, तुमच्या दोघांच्याही पूर्वजांना वाटलं नाही. पण, ससोबा तू पुन्हा एकदा हरु शकतोस हे तुला ठाऊक असुनही तू तयार झालास. याचच विशेष कौतुक.

पण, महाराज मी यावेळी हरणार कशावरुन, मी जिंकू शकतो ना, ससोबा म्हणाला.

का नाही, का नाही? तू जिंकशील याचा अर्थ कासवोबा हरणार, हो की नाही कासवोबा?

पण महाराज मी हरणार कशावरुन? मी जिंकू शकतो ना. माझ्या पूर्वजाने ते सिध्द केलय.

अगदी बरोबर कासवोबा. तुम्ही दोघेही जिंकू शकता किंवा हरू शकता. हे ठाऊक असनूही तुम्ही शर्यतीला तयार झालात, हे महत्वाचं. शर्यत कुणीतरी जिंकणार. कुणीतरी हरणार. मात्र त्यासाठी शर्यत व्हावी लागते. तुमच्या पूर्वजांनी अशी शर्यत केली. मात्र त्यानंतर कुणी धजावलं नाही. आता तुम्हाला तसं वाटतं याचा अर्थ, तुम्हाला हरण्याची भीती नाही. फक्त आहे, जिंकण्याची आस. त्यासाठी प्रयत्न करण्याची तयारी. चुका न करण्याचा विश्वास. हे महत्वाचं. बरोबर ना ससोबा, बरोबर ना कासवोबा.

होय महाराज, दोघांनीही मान डोलावली.

०००

शर्यतीचा दिवस उगवला.

शर्यत सुरु झाली. ससा वेगाने धावला. कासव हळूहळू निघाले. पळतापळता ससोबास त्याच्या पणजोबांच्या पणजोंबांसारखीच, झोप आली. पण त्याने स्वत:ला आवरलं. धावण्याचा वेग कमी करुन, मध्ये एका नदीकिनारी थांबला. बाजूला लुसलुशीत गवत होते. त्यावर ताव मारला. नदीतील पाणी पिले. एव्हाना हळूहळू चालत कासव त्याच्यापर्यंत पोहचले होते.

अरे तू झोपला नाहीस. कासवानं विचारलं.

मी कां बरं झोपू?.

तुझ्या पणजोंबांचा पणजोबा झोपला होता ना. म्हणजे आता तूच शर्यत जिंकणार की काय? खिन्न होऊन कासवानं विचारलं.

अरे कासवोबा, शर्यत मी जिंकली काय नि तू जिंकली काय, सारखचं. माझा वेग तुझ्यापेक्षा कितीतरी जास्त असल्याचं ठाऊक असूनही तू शर्यतीस तयार झालास तेव्हाच तू जिंकलास.

हे ऐकून कासवोबाला भरुन आलं. त्याने सशाला पाठीवर बसवलं. ते दोघेही सिंह महाराजांकडे आले. कासवाच्या पाठीवर बसलेला ससा बघून, महाराज काय ते समजून चुकले. त्यांनी दोघांचं आनंदानं स्वागत करुन आणि दोघेही शर्यत जिंकल्याचं जाहीर केलं.

सुरेश वांदिले