सम्राट स्पॉटची थापड !

सम्राट स्पॉटची थापड !

निको आणि स्पॉट हे सख्खे शेजारी. निको म्हणजे देशपांडे काकांचा शेपूटवाला दोस्त(डॉगी). तर स्पॉट हा सरदेशपांडे काकांचा लाडका दोडका म्हणजेच बोक्याभाऊ! देशपांडे आणि सरदेशपांडे यांची घरं एकमेकांना लागून असल्याने दोन्ही कुटुंबीयांचं एकमेकांकडे जाणं असायचं. निको आणि स्पॉटला दोन्ही घरांची दारं कधीही मोकळी असायची.

स्पॉटच्या घरी निको जेव्हा पहिल्यांदा आला, तेव्हा त्याने स्पॉटशी मैत्री करण्यासाठी त्याच्याशी सलगी करण्याचा प्रयत्न केला. मात्र श्रीयूत स्पॉट हे काही एखाद्या सम्राटाहून कमी नव्हते. आपल्या मनाचे राजे! त्यामुळे हा कोण उपटसुंभ माझ्याकडे दोस्तीचा पंजा पसरवतोय म्हणून त्याने केवळ दुर्लक्षच केले नाही तर निकोला त्याने अनुल्लेखानं मारलं.बिच्चारा निको नाराज होणार नाही तर काय?

तसा निको स्पॉटच्या तुलनेत आकाराने आणि उंचीने बराच मोठा. स्पॉट तर त्याच्यापुढे म्हणजे पर्वतापुढे बारीकशी टेकडी.

पण स्पॉटला आपण किती इटुकले-पिटुकले आहोत याच्याशी काहीच घेणं देणं नव्हतं. निको आपला मांडलिकच आहे असं समजून त्याची दादागीरी त्याच्या घरी तर चालायचीच पण निकोच्याही घरी स्पॉट महाशय जात तेव्हाही हा आपला बाणा सोडत नसत.

निकोसुध्दा स्पॉटपुढे एकदमच गुडघे टेकायचा. त्याचं एक कारणही होतं म्हणा. सम्राट स्पॉट एकदा आपल्याच मस्तीत आणि धुंदित बागडत असताना, निकोने त्याच्याशी सलगी करण्याचा प्रयत्न केला. सुरुवातीला स्पॉटने तिकडे दुर्लक्षं केलं. पण निको पुन्हा-पुन्हा त्याच्या जवळ जाऊ लागला तेव्हा सम्राट स्पॉटचं माथं फिरलं. त्याने एका पंजाने निकोच्या गालावर सणसणीत हाणली. निको मटकन खालीच बसला. हे दृष्य बघून देशपांडे आणि सरदेशपांडे कुटुंबियांनी स्पॉटच्या बहादुरकी (आगावूपणा) ला नि आणि निकोच्या बुळेपणाला हात जोडले.

या प्रसंगापासून निको स्पॉटशी बिचकून राहू लागला. आपल्या विश्वात निको ढवळाढवळ करत नाही हे बघून स्पॉटने त्याच्याकडे दुर्लक्षं करणं सुरु ठेवलं. त्यामुळे निको अधूनमधून स्पॉटच्या घरी आला तरी त्याच्याशी त्याला काहीही देणंघेणं नसायचं.

एके दिवशी आणखीनच वेगळी गंमत घडली.

असाच निको एकदा स्पॉटच्या घरी आला असताना सरदेशपांडे काकांना त्याचा लाड करण्याची हुक्की आली. त्याचे लाड करता करता त्यांनी त्याच्यापुढे एक खाऊचा पुडा उघडला. हा खाऊ स्पॉटचा भारीच आवडीचा. आपल्या आवडीचा खाऊ निकोच्या पुढ्यात आल्याचं बघताच, स्पॉटने बसल्या जागेवरुन ताडकन उठून निकोवर उडी घेतली नि त्याला ढकलले. बिचारा आडवा-तिडवा पडला. सरदेशपांडेंना त्यावेळी स्पॉटचा भयंकर राग आला. या रागाचा प्रसाद आपल्या भेटणार हे स्पॉटच्या लक्षात आले, तेव्हा सरदेशपांडेंच्या समोर दत्त म्हणून तो उभा ठाकला आणि मोठे डोळे गोल गोल करुन बघू लागला. जोरजोराने शेपूट हलवू लागला.

स्पॉटचा तो अवतार बघून सरदेशपांडे किंचित दचकले.

ते त्याच्याकडे बघत नम्रपणे म्हणाले, व्हेरी बॅड, असं वागू नये…

तेव्हा स्पॉटने निकोच्या समोरचा त्याच्या खाऊचा पुडा तोंडात घेऊन सरदेशपांडेसमोर हलवला. त्याला म्हणायचे होतं, माझ्या आवडीचा खाऊ निक्याला देणं, तेही मला न विचारता हे सुध्दा व्हेरी बॅडच की डॅडी…

सरदेशपांडेना त्याचे हावभाव आणि नजरेची भाषा कळली. ते म्हणाले…

बरं बाबा, कळलं यापुढे नाही देणार तुझा खाऊ या निकोबाला. असं बघून त्यांनी निकोकडे बघितलं. निको कधीचाच घरी निघून गेला होता.

दुसऱ्या दिवशी निको पुन्हा सरदेशपांडेच्या घरी आला आणि कालचा खाऊ जिथे ठेवला होता त्या ठिकाणी जाऊन उड्या मारू लागला.

अच्छा, तुला तोच खाऊ हवा वाटतं, सरदेशपांडे त्याला म्हणाले.

त्याने होकारार्थी मान आणि शेपूट हलवली.

बरं बाबा देतो…असं म्हणून ते खाऊचा डबा आलमारीतून काढू लागले.

हे सारं, सम्राट स्पॉट बारकाईने बघत होते. काल प्रॉमिस करुनही डॅडी या निक्यास आपला आवडता खाऊ देतात म्हणजे काय?अरे स्वत:च्या शब्दांना जागणार की नाही हे आपले डॅडी. स्पॉट मनात म्हणाला. हा जाब डॅडीला नंतर विचारुच पण माझ्या खाऊवर डोळा ठेवणाऱ्या निक्याला चांगलाच धडा शिकवायला हवा असं मनात म्हणून स्पॉटने निकोवर झरदिशी उडी घेतली. त्याला खाली पाडलं आणि त्याने पुन्हा एकदा निकोच्या गालात जोरात पंजा हाणला. निको बिच्चारा विव्हळू लागला. झाला प्रकार अनपेक्षितच होता. त्यामुळे सरदेशपांडे काही क्षण भांबावून गेले. मग ते सावरले. तेव्हा त्यांच्या लक्षात आपण काल स्पॉटला जे प्रॉमिस केलं त्याची आठवण झाली. तेव्हा त्यांची चूक लक्षात आली.

अरे बापरे, असं आहे तर. ते स्वत:शीच पुटपुटले आणि विव्हळणाऱ्या निकोच्या समोर बसून त्यांनी आपले कान पकडून सॉरी म्हंटलं.

बरोबरच आहे, चुकीला क्षमा नसतेच कधी…असं हे दृष्य बघणाऱ्या सम्राट स्पॉटला म्हणावं वाटलं. आपल्या आवडीच्या खाऊचा पुडा उचलून आपल्याच तोऱ्यात पुढच्या खोलित दोघांच्याही देखत दिमाखात सम्राट स्पॉट निघून गेले.

सुरेश वांदिले