भूताचे झाड (भाग एक)
संध्याकाळचे सहा वाजले होते. हिवाळयाचे दिवस असल्याने ताडोबाच्या जंगलात अंधार दाटून आला होता. गाडीचा परतीचा प्रवास सुरु असतानाच रवीच्या नजरेच्या टप्प्यात डोळे दीपवून टाकणारे झाड आले आणि तो क्षणभर दचकलाच. जंगलातील इतर झाडांपेक्षा ते झाड केवळ वेगळेच नव्हते तर भीतीदायकही होते.
त्या अंधारलेल्या वातावरणात ते पांढरेफटक झाड चांदीसारखे चमचमत होते. एखाद्या रहस्यमय आणि भीतीदायक इंग्रजी चित्रपटात अचानक अस्ताव्यस्त फांद्यांसह ओबडधोबड आकार आणि आकृतीचं झाड धाडदिशी समोर येतं, तेव्हा एका क्षणात प्रेक्षकांची गाळण उडते. तसच काहीसं रविचं झालं. त्या पांढरेफटक झाडाच्या फांद्या इकडेतिकडे, ऑक्टोपसच्या हातांसारख्या वळवळत तर नाही ना, असा त्याला भास झाला. हे झाड म्हणजे जंगलातलं सहस्त्रमुखी ऑक्टोपस असलं पाहिजे, असं त्यास वाटलं.
जंगलातल्या या सहस्त्रमुखी ऑक्टोपसच्या फांद्या म्हणजेच त्याचे हात आपल्यापर्यंत पोहचतील आणि हे झाड आपल्या कमरेला गच्च पकडून स्वत:कडे खेचून घेईल, अशी एक भीतीदायक कल्पना त्याच्या मनात आली. त्यामुळे तो थरारुन गेला. त्याच्या घशाला कोरड पडली. त्याची ही अवस्था बाबांच्या लक्षात आली होती. त्यांनी रविला जवळ घेऊन काय झालं, ते विचारले. तो पर्यंत गाडी आणखी समोर गेली होती.
रवीने बाबांना सांगण्यासाठी तोंड उघडले तोच रस्त्याच्या कडेला असलेलं आणखी एक पांढरे फटक झाड गाडीसमोर दत्त म्हणून उभे ठाकलं. अचानक आलेलं ते झाड बघून रवी फार भेदरला. तो बाबांच्या कुशित शिरला. त्याने डोळे मिटून घेतले. तो पर्यंत गाडी आणखी समोर निघून गेली होती.
जंगल संपल्यावर ताडोबा-अंधारी रस्त्यावर रात्रीच्या मुक्कामी रवी, बाबा आणि त्याची आई एका रिसॉर्टवर थांबले. आजुबाजूला जंगल नाही हे बघून रवीस थोडं हायसं वाटलं.
त्याच्या मनातील भीती गेल्याचं लक्षात आल्यावर बाबांनी त्याला घाबरण्याचं कारण विचारलं. रवीने भीत-भीत पांढऱ्या फटक झाडाची भीती वाटतेय, असं सांगितलं.
ते झाड होय. बाबा हसत हसत म्हणाले. अरे, झाडा सारखं झाड त्याला काय घाबरायचं.
तुम्ही पण थोडेसे दचकलातच की, बाबांकडे गमतीने बघत आई म्हणाली.
तू तर काही क्षण डोळेच बंद केले होते. बाबाही आईकडे बघत गमतीने म्हणाले.
याचा अर्थ कमी जास्त प्रमाणात कां होईन आपण तिघेही त्या झाडामुळे घाबरलोच नाही का , रवी मिस्किलपणे म्हणाला.
तिघांनाही घाबरहून सोडणारं ते झाड तरी कोणतं, या प्रश्नाचं काहूर रवीच्या डोक्यात माजलं. त्याने त्यांच्या सोबतीला असलेल्या गाईडला त्या झाडाबद्दल विचारलं.
गाईडनं त्या चमचमित, चकाकणाऱ्या आणि वेडेवाकडे वाढलेल्या झाडाला भुताचं झाडं, असं सांगताच रवी चमकलाच.
भूत सुध्दा असेच असतात का ? त्याने त्या गाईडला प्रश्न विचारला. असं विचारत असतानाच त्याला हॅरी पॉटरच्या एका सिनेमात पांढऱ्या वेशातला, डोळयांच्या जागी केवळ दोन भोकं असलेला आणि मानेपासून पायांकडे लांबोळका झालेला उडणारा भूत नजरेसमोर आला. गाडी जेव्हा वेगाने समोर गेली तेव्हा हे झाड सुध्दा उडत असल्याचा त्याला भास झाला. सिनेमातल्याच भूतांना उडता येत नाही तर जंगलातल्या या भूत झाडालाही उडता येतं तर असं तो गाइडला म्हणाला. पण त्या गाईडला ते काही कळलं नाही.
या झाडाला भुताचं झाडं कां बरं म्हणत असावं ? हा प्रश्न रविला पडला. पण या प्रश्नाचं उत्तर गाईडकडे असेलच अशी त्याला खात्री वाटली नाही. बाबांचा तर काही प्रश्नच नव्हता. आईला विचारुन बघावं का, असं त्याला वाटलं आणि त्याने आईला विचारलंही.
अरे तू, भूताच्या राज्यातून बाहेर पड बघू. त्या झाडाला भूताचं झाडं म्हणू देत नाही तर दैत्याचं, आपल्याला काय ? त्याचाच जर जास्त विचार करत राहिलास तर खरोखरच ते झाड आपल्यासमोर उभे राहून आपणास पळवून न्यायचं. असं काहीसं आई बोलून गेली. पण काहीतरी विचित्रसं बोलल्याचं तिच्या लक्षात येताच ती जरा सावध होत म्हणाली, म्हणजे मला म्हणायचं होतं की, पुरे झालं आता हे भूतपुराण. आता मस्तपैकी जेवण करु. लवकर झोपी जाउु. उद्या सकाळी पुन्हा एक सफर करायची आहे आपणास त्यासाठी लवकर उठायला नको का ?
आईनं वेळ मारुन नेल्याचं रविच्या लक्षात आलं. आता प्रश्न विचारण्यात काही अर्थ नव्हता. आई म्हणाली, त्याप्रमाणे उद्या सकाळी लवकर उठून जंगल भ्रमंतीसाठी जायचं होतं. त्यामुळे त्यानेही काही क्षणाकरिता भुताच्या झाडाला आपल्या डोक्यातून काढून टाकलं. तो आईबाबांसोबत जेवायला गेला. नंतर लगेच झोपी गेला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहा वाजताच्या सफारीला रवी, आई बाबांसमवेत निघाला. सोबत गाईड होताच. अजुनही अंधारलेलं होतं.
गाईडने आज दुसऱ्या मार्गाने त्यांना जंगलात नेलं. जंगलाच्या आत प्रवेश करताच, वेगवेगळया प्रकारची भूताची झाड समोर येऊ लागली. दुरुन दिसणारी ही झाडं अंगावर येऊन आदळतात की काय अशी भीती रविला वाटली.
त्या अंधारात इतर झाडांपेक्षा ही झाडं वेगळी – विचित्र आणि आपल्या अस्ताव्यस्तेमुळे भीतीदायक वातावरण निर्माण करत होती. त्यांची ही भीती गाईडच्या लक्षात आली असावी. त्याने गाडीच्या वाहनचालकास खुणावलं. त्याने एका भूताच्या झाडाजवळ गाडी गचकन थांबवली. ओबडधोबड रस्त्यामुळे धक्के बसतच गाडी भुताच्या झाडाच्या बुंध्याजवळ थांबली. अंधाऱ्या प्रकाशात ५० फुटाहून उंच असलेलं ते झाड आणि त्याच्या फांद्या गाडीवर लोंबकळायला लागल्या.