वाघाची मावशी(भाग एक)

वाघाची मावशी(भाग एक) 

वाघाची मावशी, वाघाची मावशी असं सारखं सारखं आपणास म्हणून आपला अपमान कां केला जातो असा प्रश्न मांजरीला पडला. ही मांजर राहायची मुंबइतल्या एका मोठ्या सदनिकेत. तिची मालकीनबाई तिचा फार लाड करायची. लाडानं तिला टिटू म्हणायची.

आपली टिटू ही इतरांच्या घरी असलेल्या मांजरींपेक्षा अधिक स्मार्ट आणि हुषार व्हावी असं त्यांना वाटायचं. त्यामुळे त्या टिटूला जगातल्या सगळया गोष्टी सांगत. टिटूसुध्दा त्यावर मान डोलवायची. याचा अर्थ तिला सारं काही कळतं असं मालकीनबाईंना वाटायचं. आपली ही स्मार्ट टिटू डॅशिंग व्हावी. कुणालाही भिऊ नये अशी त्यांची इच्छा होती.. त्यामुळे त्यांनी तिला स्वरक्षणाच्या आणि इतरांवर आक्रमण करण्याच्या काही गोष्टी शिकवायचा प्रयत्न केला. या प्रकारानं टिटू कंटाळली. त्यामुळे तिने पळून जाण्याचाही विचार केला. पण पळून गेल्यावर आपणास असं छान छान गुबगुबित अंथरुणावर झोपायला मिळणार नाही. खायचेप्यायचे लाड होणार नाहीत. मालिकीनबाईच्या गाडीतून फिरायला मिळणार नाही. नटायला मिळणार नाही. सजायला मिळणार नाही हे तिच्या लक्षात आलं. त्यामुळे तिने पळून जाण्याचा बेत बदलला.

मालकीनबाई जे काही प्रशिक्षण देत असे ते तिने फार कष्टानं घेतलं. आपण जे शिकवतो ते टिटूला आवडतय अशी समजूत करुन घेऊन, वा, फारच्च छान, असं म्हणून मालकीनबाईनं तिचा गालगुच्चा घेतला.

या प्रशिक्षणाचा काही उपयोग होतो का हे बघण्यासाठी त्यांनी एके दिवशी घरात लुडबूड करणाऱ्या उंदराचा पाठलाग करण्यास टिटूला सांगितलं. पण उबदार अंथरुणात झोपण्याची व सतत काही ना काही खाण्याची सवय लागलेल्या टिटूला एका धावेतच दम लागला. तोपर्यंत तो उंदिर घरातून नाहिसा झाला होता.

मालिकबाईनं यावर तिला काहीच म्हंटल नाही की त्या रागवल्याही नाही. पण टिटूचा हिरमोड झाला. मालकीनबाई देत असलेला शुध्द सात्विक आहार खाऊनखाऊन कंटाळलेल्या टिटूला काहीतरी वेगळी चरमरित आणि चमचमित मेजवाणी हवी होती. उंदराच्या रुपानं तिच्यासमोर अशी मस्त मेजवाणी आली होती. पण ही मेजवाणी हातातोंडा देखत निघून गेली, याचं तिला दु:ख झालं. ती बराच वेळ उदास होऊन बसली. तिच्या या उदासीचं कारण मालकीनबाईंच्या लक्षात आलं.

त्या तिला म्हणाल्या, तुझ्यापेक्षा तो उंदिर अधिक स्मार्ट निघाला. मी शिकवलेल्या युक्त्या तुला वापरताच आल्या नाहीत. मी तुला हुषार समजत होते. पण तू तर मठ्ठच निघालीस. हा मठ्ठपणा सोडला नाहीस तर तुला घराबाहेर हाकलून लावीन, बरं का. मी शिकवलेल्या गोष्टींचा सराव करत जा. फक्त खादाडून झोपू नकोस.

मालकीनबाईंनी दिलेली धमकी टिटूच्या लक्षात आली. आपण हातपाय हलवले नाहीतर आपली काही खैर नाही हेही तिच्या लक्षात आलं. पण हातपाय हलवायचं म्हणजे काय करायचं, हे काही तिच्या लक्षात येईना. असे हातपाय हलवण्याचा तिने प्रयत्न केला तर ती एकदा कोचावरुन खाली पडली. थोडक्यात तिचं डोकं वाचलं. नकोच ते हातपाय हलवणं म्हणून तिने मग मालकीनबाईनं सांगितलेल्या स्ट्राँग होण्याच्या गोष्टींचा सराव करण्याचं सोडून दिलं. जेव्हा वेळ येईल तेव्हाचं तेव्हा बघू, असं स्वत:ला समजावत मग ती खा – प्या आणि झोपा काढा यात पुन्हा रमून गेली.

०००

एकदा टिटू मालकीनबाईंसोबत बाहेर जायला निघाली. गाडीत बसणार तोच शेजारच्यांचा कुत्रा टिटूवर भुंकू लागला. त्या भुंकण्यानं ती जाम घाबरली. थरथर कापायला लागली. तिची ती अवस्था बघून मालकीनबाईस हसू येतं होतं आणि रागही येत होता. आपण हिला स्ट्रांग होण्यासाठी खाऊ पिऊ घालतो. तिला स्वसंरक्षणाचे प्रशिक्षण देतो तरी ही मठ्ठोबासारखीच वागते. असं त्या स्वत:शीच पुटपुटल्या. खरंतर त्यावेळेस मालकीनबाईला टिटूचा राग आला होता. पण त्यांना बाहेर जाणं फारच गरजेचं असल्यानं त्या टिटूला काहीच बोलल्या नाहीत. त्या माघारी फिरल्या आणि टिटूला घरात सोडून तिच्याकडे जराही न बघता त्या निघून गेल्या.

मालकीनबाई आपल्यावर जास्तच रागवल्या असल्याचं टिटूच्या लक्षात आलं. आता काय करावं बरं ? पळून जावं का ? पण पळून जाणार कुठं ? तो कुत्रेटला आहेच ना वाटेत आपली मान मुरगाळायला. त्याला कसं चुकवणार ? आपली ही झोपण्याची मऊ मऊ गादी कशी नेणार ? छे,छे पळून जायचं नाही. मालकीनबाई आली की रडवलेल्या चेहऱ्यानं त्यांच्याकडे बघायचं. त्यांना मग आपली दया येऊन त्या क्षमा करतील, असं टिटूनं स्वत:ला समजावलं. पुढचं पुढं बघू, असं स्वत:शी बोलत तिने तिच्या अंथरुणावर ताणून दिली.

दोनचार तासानंतर मालकीनबाई जेव्हा घरी परतल्या तेव्हा टिटू गाढ झोपेतच होती. मालकीनबाईनं तिला उठवलं. झोपेमुळे ती ताजीतवाणी झाली होती. त्यामुळे तिला चेहरा काही रडवलेला करता येईना. तिने तसं करण्याचा प्रयत्न केला तर ते विदुषकी चाळे वाटू लागले. हे बघून मालकीनबाई खुद्कन हसल्या. त्या हसल्या की सारं काही छान होउुन जातं, हे एव्हाना टिटूला ठाऊक झालं होतं. त्यामुळे तिच्या डोक्यावरचा ताण निवळला. ती मालकीनबाईंच्या कुशित शिरली.

मालकीनबाई तिला कुरवाळत म्हणाल्या, अगं, तू इतकी स्मार्ट असताना त्या उंदराला पकडू शकत नाहीस, तू तर वाघोबाची मावशी. वाघोबाला सारेच भितात. तू मात्र त्या किरकोळ कुत्र्याला भितेस..बरं दिसतं का तुला. हे जर त्या वाघोबास कळलं तर त्याला किती बरं वाईट वाटेल.

कोण हा वाघोबा, हा प्रश्न टिटूला पडला. पण हा प्रश्न विचारुन मालकीनबाईंचा राग ओढवायचा नाही. हे तिनं ठरवलं आणि मालकीनबाईंच्या सांगण्याला होकार दिला.

तू, वाघोबाची मावशी असल्यानं यापुढे कुणालाही घाबरायचं नाही बरं का टिटू. लाडात येऊन मालकीनबाई म्हणाल्या. टिटूनं सुध्दा लाडात येऊन त्यांच्या गालाला आपला गाल लावला..

०००