बाहुली! (भाग एक)

बाहुली! (भाग एक)

तेजोमयीच्या बाबांनी खूप दिवसांनी, तिच्यासाठी बाहुली आणली. तिचा आकार नेहमीपेक्षा मोठा होता. तो आणखी मोठा म्हणजे अगदी तेजोमयी इतकाच करण्याची कला या बाहुलीला अवगत होती. पण त्यासाठी तसं तिच्या डोळयात बघून सांगावं लागायचं.

ही बाहुली बघून तेजोमयी आनंदानं नाचू लागेल असं बाबांना वाटलं, पण तसं काही घडलं नाही.

अलेक्झांडरने बाहुलीकडे बघून भुंकायला सुरुवात केली, तेव्हा तिने, हाय अलेक्झू, कसा आहेस तू? असं म्हणून त्याच्याकडे हात समोर केला.

हे बघून अलेक्झांडर थक्क झाला. आत्ताच घरी आलेल्या या मुलीस आपलं नावं कसं बरं ठाऊक? हे भाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले. त्याने बाबांकडे बघितलं. मला नाही माहीत बॉ! असं तोंड वेडावत बाबा म्हणाले. तेव्हा त्याने तेजोमयीकडं बघितलं.

मी काय सांगू? मला नाही माहीत? ती तोंड फुगवून म्हणाली.

आता दोघंही काहीच नाही सांगत नाही म्हंटल्यावर अलेक्झांडरकडे आईला विचारण्यावाचून पर्याय नव्हता. क्षणाचाही विलंब न लावता त्याने हा पर्याय निवडला. तो तडक आत पळाला नि त्याने आईला पदर खेचत बाहेर आणलं.

अरे ठोंब्या, काय झालं तुला? आई त्याला हलकीशी रागावत म्हणाली. तेव्हा त्याने बाहुलीकडे बोट दाखवलं.

अरे वा! नवी बाहुली, मज्जा आहे बुवा एका मुलीची...आई तेजोमयीकडे बघत म्हणाली.

नमस्कार, ठोंब्याची आई, आईकडे बघत बाहुली म्हणाली. ठोंब्या शब्द कानावर पडताच अलेक्झांडर बिथरला. आईशिवाय कुणालाही अगदी तेजोमयी आणि बाबांना सुध्दा ठोंब्या म्हणण्याची त्याच्या लेखी परवानगी नाही. जो कुणी ठोंब्या असं उच्चारेल, त्यावर याने तीव्र नापसंती दर्शवलीच म्हणून समजा.

त्याने बाहुलीवर भुंकायला सुरुवात केली. तिच्यावर उडी मारणार तोच आईने त्याला थांबवलं.

काय हो, हिला कसं कळलं, याच ठोंब्या हे नाव? तुम्ही सांगितलं का? आईने बाबांना विचारलं.

मी कशाला सांगू? बाबा गालातल्या गालात हसत म्हणाले.

मग तू सांगितलस का गं? आईने तेजोमयीस विचारलं.तिने नकारार्थी मान हलवली.

तुम्ही दोघांनींही हिला नाही सांगितलं, तर मग ब्रम्हदेवानं सांगितलं की काय?आईने नाराजी व्यक्त करत बाबांकडे बघितलं. अलेक्झांडरनेही त्याच अर्थाने मान हलवली.

याचसाठी याने मला इकडे बोलावलं का? आईने पुन्हा बाबांना विचारलं.

होय आई, याला मी अलेक्झू म्हणून हाक मारली, तेव्हा ते नाव मला कसं कळलं म्हणून, ते विचारायला तो तुमच्याकडे आला. या दोघांनी त्याला काहीही सांगितलं नाही म्हणून! बाहुली चटचट बोलून गेली.

अगं बये, तू बाहुलीच आहेस की चेटकीन? सगळं काही तुला माहीत आणि बोलतेसही पोपटासारखी! आई तिच्याकडे आश्चर्यानं बघत म्हणाली.

नाही आई, मी पोपटासारखी बोलत नाही. मी माझ्यासारखीच बोलते. हवं तर तेजोसारखी म्हणा…

आँ! आईने आश्चर्य व्यक्त केलं. ते बघून अलेक्झांडरनेही कान हलवून आपणासही आश्चर्य वाटल्याचं बाबांच्या लक्षात आणून दिलं. तेजोमयीनं मात्र हूं का चूं केलं नाही. ती काहीच बोलत नसल्यानं तिचं काहीतरी बिनसलय, हे आईच्या लक्षात आलं होतं.

काय गं, तुला नाही का आवडली ही बाहुली? आईने विचारलं.

नाही आवडली. तेजोमयी रुक्षपणे म्हणाली.

अगं, मी किती प्रेमाने आणली तिला, बाबा म्हणाले.

नाही आवडली म्हणजे नाही आवडली. तोंड वाकडं करत तेजोमयी उत्तरली.

अगं, पण का? बाबांनी पुन्हा विचारलं.

तिला मोबाइल हवा होता. बाहुली म्हणाली.

तुला गं कसं ठाउुक? आईने डोळे विस्फारुन विचारलं. मोबाइलचं नाव निघताच तेजोमयीचा चेहरा खुलला. काहीतरी विशेष घडल्याचं लक्षात आल्यानं अलेक्झांडरने स्वत:भोवती गिरकी घेऊन आनंद व्यक्त केला.

अरे, तू आधी सोफ्यावर, नंतर खाली उडी मारुन आनंद व्यक्त केला नाहीस? बाहुली त्याच्याकडे बघत म्हणाली.

बाहुली काय म्हणतेय, हे अलेक्झांडरच्या लक्षात आलं नाही. ते बाहुलीच्या लक्षात येताच तिने सोफ्यावर उडी मारली नि लगेच खाली उडी मारली. ते बघितल्यावर अलेक्झांडरची ट्यूब पेटली. त्यानेही तशीच कृती केली. खाली उडी मारल्यावर बाहुलीकडे झेपावून त्याने तिच्या गालाला गाल लावला.

चला, म्हणजे दोघांची मैत्री झाली म्हणायची. बाबा म्हणाले.

अहो पण, हिला सारं काही कसं कळतं? तेजोमयीला मोबाइल हवा हे हिला कसं कळलं? ही बोलते कशी पोपटासारखी!

पोपटासारखी नाही हो आई, माझ्यासारखी…

बर बाई, तुझ्यासारखीच…आई तिच्याकडे कौतुकानं आणि बाबांकडे आश्चर्यानं बघत म्हणाली.

अगं, मीच हिला सांगितलय ना …

तुम्ही म्हणजे?

म्हणजे मीच. आपलं बरच काही तिला सांगितलं गेलय.

कशासाठी?

अगं ही साधीसुधी बाहुली नाही.

मग जादुची आहे का?

जादूबिदू कुठे असते का गं? ती फक्त हॅरी पॉटरच्या पुस्तकातच असते.

मग पुस्तकातून थेट हिच्यामध्ये आली काय ती जादू? डोळे विस्फारुन तेजोमयीनं विचारलं.

नाही नाही, ही कृत्रिम बुध्दिमत्ता असलेली बाहुली आहे. मी खास तयार करुन घेतलीय.

तयार करुन घेतली म्हणजे? आई आणि तेजोमयीने एकाच वेळी आश्चर्यानं विचारलं.

तेजोमयीशी बोलू शकणारी, तिच्या प्रश्नांची उत्तरं देऊ शकणारी, तिला गोष्टी सांगू शकणारी, तिला नवीन कला शिकवू शकणारी, तिच्या मनात काय चाललय हे ओळखून तिला मदत करु शकणारी, अशी ही बाहुली आहे. हिची निर्मिती होत असताना आपल्या घरातील तिघांची माहिती तिला देण्यात आली. आपले स्वभाव, आपल्या आवडीनिवडी, आपला तऱ्हेवाईकपणा, आपली विचार करण्याची पध्दती, आपल्या खाण्यापिण्याच्या सवयी, आपले आवाज असं सारं काही तिच्या मेंदूत टाकण्यात आलं. त्यामुळे घरी येताक्षणीच अलेक्झांडरला आवाजावरुन ओळखू शकली. आपल्या बोलण्यातल्या कंपनावरुनसुध्दा आपण कसा विचार करतोय हे तिला समजतं. ते लक्षात घेऊन ती आपल्याशी संवाद करु शकते.

म्हणजे जादूच समजायची! आई म्हणाली.

पुस्तकातील छा छा, छू छू ! जादू नाही. विज्ञानानं साध्य केलेली जादू म्हणा हवं तर. बाहुली म्हणाली.

बघा बघा, कशी स्मार्टपणे ही उत्तर देते, बाबा कौतुकाने बाहुलीकडे बघत म्हणाले.

अहो पण, तेजोला मोबाइल हवा होता तर तो सोडून हिला कां बर आणलत? आईने विचारलं.

तेजोमयी दिवसरात्र मोबाइलच बघत असेल अशी भीती वाटते यांना. बाहुली बोलून गेली. तिच्या या स्पष्टवक्तेपणाने बाबांच्या पोटात गोळा आला.

म्हणजे बाबा, तुमचा माझ्यावर विश्वास नाही? तेजोमयीने नाराजी व्यक्त केली.

तसं नाही गं, पण…

तसच आहे, बाहुली पुन्हा म्हणाली.

अगं पण, तू मध्येमध्ये कां बोलतेस? या सवयीस चांगलं समजलं जात नाही. आई तिला रागावून म्हणाली.

मध्येमध्ये बोलू नकोस, असं काही मला सांगण्यात आलेलं नाहीय. तेव्हा मग मी ते चांगलं की वाईट कसं समजायचं? बाहुली उत्तरली.

बाबांनी कपाळ्ळावर हात मारुन घेतला.

ऐ, तू आता जास्त बोलू नकोस, असा इशारा अलेक्झांडरने तिच्याकडे बघत केला.आईच्या ते बरोबर लक्षात आलं.तिने त्याचा कान पकडत, शहाण्या आगावूपणा करु नकोस, असं त्याला तंबी दिली.

आता तो आगावूपणा नाही करणार? असं बाहुली त्याच्याकडे प्रेमाने बघत म्हणाली. अलेक्झांडरनेही होकारार्थी मान हलवली.

अपूर्ण

००००