ब्रम्हकमळाला फुल येणं म्हणजे तेजोमयीच्या घरी सोहळाच. आईचं ब्रम्हकमळाच्या झाडाकडे बारीक लक्ष. त्यामुळे या झाडाला कळी आल्याचं तिच्या बरोबर लक्षात येतं. कळी आली की मग काय, विचारु नका. तिची माया ब्रम्हकमळावर अधिकच जाते. मग त्याला गोंजारणं काय , त्याला हळूवार पाणी टाकणं काय आणि इतर कुणालाही त्याच्या वाटेला जाऊ न देणं काय? ब्रम्हकमळाची कळी फुलापर्यंत पोहचेपर्यंत आणि रात्री उगवेपर्यंत आईचं असच चालतं.
याकाळात तिच्या आवडत्या ठोंब्या म्हणजेच अलेक्झांरकडे दुर्लक्ष होतं. अलेक्झांडर घरी आला त्या वर्षी आणि त्यानंतरच्या वर्षी आईचं हे असं दुर्लक्ष होणं, त्याला आवडलं नाही. त्याने चिडचिड केली. त्याच्या पध्दतीने नापसंती दर्शवली. मात्र आईने ते हसण्यावरी नेलं.
तेजोमयीनं, आपण तर यात काहीच करु शकत नाही बाँ, असं त्याला समजावून सांगितलं. बाबांनीही तसंच सुचवलं. त्याने थोडा वेळ इवलासा चेहरा केला आणि नंतर विसरुन गेला.
यंदा जेव्हा पुन्हा ब्रम्हकमळास कळी आली आणि आईची लगबग सुरु झाली, तेव्हा अलेक्झांडरच्या डोळयातही चमक आली. आता काही दिवस आई ब्रम्हकमळात गुंतली जाणार हे त्याने पक्क लक्षात ठेवलं होतं.
आईने जेव्हा मोठ्या उत्साह आणि आनंदानं ब्रम्हकमळास आणखी एक कळी आल्याचं सागितलं तेव्हा, अलेक्झांडरने उडी मारुन आनंद व्यक्त केला.
त्याच्या या कृतीने आई-बाबा आणि तेजोमयीसही आश्चर्य वाटलं.
ब्रम्हकमळ पावला म्हणायचा ,तेजोमयी मनात म्हणाली. पण याला खरोखरच आनंद झाला असेल का? की आईशी लाडीगोडी करायला तो असा खोटं-खोटं आंनदी झाल्याचं दर्शवत असावा. अशी भलतीच शंका तेजोमयीस आली. या शंकेचे उत्तर हळूहळू अलेक्झांडरच्या वागण्यातून मिळू लागलं.
ब्रम्हकमळाच्या झाडाकडे आई गेली की,हा तिथे तिच्या सोबतीला जाणारच. शिवाय मोठ्या कौतुकाने आईकडे आणि ब्रम्हकमळाकडे बघत बसणार. त्यावेळी त्याच्या भुकेची वेळ झाली तरी कुं ई करणार नाही की आईला खुणावणार नाही..
परवा तर कमालच झाली. ब्रम्हकमळाच्या कळीचं फुलात रुपांतर होण्याचा क्षण नजिक येऊन ठेपला. ही कळी रात्री फुलते. त्यामुळे आई अगदी त्या झाडाजवळ ठाण मांडून बसते. आजही ती तशी बसली होती. अलेक्झांडर तिच्यासोबतच होता. बाबा आणि तेजोमयी कधीचेच झोपी गेले होते..
झाडाकडे बघता बघता आईला डुलकी लागली. अलेक्झांडर त्यावेळी आईसोबतच ब्रम्हकमळाकडे टक लावून बघत होता. त्यामुळे आईस डुलकी लागल्याचं त्याला काही वेळ लक्षात आलं नाही. मात्र हळूहळू कळी उमलायला लागली तरी आई काहीच हालचाल करत नाही बघून त्याने आईकडे पाहिले. आईचा डोळा लागलेला. त्याने लगेच आईला जागे करुन उमलणाऱ्या फुलाकडे लक्ष वेधले.. थोडा जरी वेळ झाला असता तरी फुल उमलण्याची क्रिया आईला बघता आली नसती. आईचा डोळा उघडला नि ते फुल त्याच क्षणी पूर्ण उमललं. आईचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. तेव्हढया निरव रात्री तिने जोरात हुर्रे करुन तिने आनंद साजरा केला. अलेक्झांडरने उड्या मारुन मारुन आपला आनंद व्यक्त केला.
कधी पूर्ण उमललेल्या फुलाकडे बघून तर कधी आईकडे बघून त्याची आनंद उडी सुरु होती. अलेक्झांडरचा हा निर्भेळ आंनद बघून आईला गहिवरुन आलं…
निद्रादेवीच्या स्वप्नात रममाण झालेल्या तेजोमयीस मात्र अलेक्झांडरला झालेला हा निर्भेळ आनंद अनुभवता आला नाही….
०००००