तेजोमयीच्या घरी तिचे बाबा अधून मधून घर झाडायचे. आईला तितकीच मदत, अशी यात त्यांची भावना. घर झाडताना कधी झुरळं, मुंग्या, माकोडे यांच्यावरुन झाडू फिरायचा. मध्येच कधीतरी चपळतेने इकडे तिकडे भटकू पाहणारी अळी दिसायची. अळी दिसली की तिला थेट यमराजांच्या घरीच पोहचवायचे अशी आईची सक्त ताकीद होती. मात्र, अशी अळी दिसली की बाबांचे हात गळपटायला लागायचे. त्या गडगबडित ती अळी इकडे-तिकडे निसटायची. यावरुन मग आई बाबांना चार- दोन गोष्टी सुनवायची.
आज बाबा घर झाडत असताना एक हिरवट रंगांची अळी वळवळत झाडू समोर आली. अळीला पकडण्यासाठी बाबांची झटापट सुरु झाली. क्षणात इथे तर क्षणात तिथे असं तिचं वळवळणं असल्यानं, ती काही गवसत नव्हती. बाबांची ही फजिती बघून तेजोमयीस हसू येत होतं. अलेक्झांडर तिच्याकडे टक लावून बघत होता. या पिटुकल्या अळीच्या पाठीमागे कां बरं बाबा लागले असावेत असा मोठा प्रश्न अलेक्झांडरच्या चेहऱ्यावर उमटला. बाबांना मदत करावी म्हणून त्याने अळीवर भुंकून बघितलं. पण शून्य परिणाम. आपल्या भुंकण्याला भले भले कापतात, या चिरकुटास काहीच कशी भीती वाटत नाही ब्बॉ, असं अलेक्झांडरला वाटलं असावं, कारण त्याने त्या अळीवर उडी मारुन तिला पकडण्याचा प्रयत्न केला पण हा प्रयत्न फसला. अळी वळवळली नि पसार झाली. उलट अलेक्झांडर भिंतीला जाऊन आदळला नि कुईकुई करायला लागला.
अलेक्झांडरचं भुंकण ऐकून आई खोलित आली. आल्या-आल्या तिच्या लक्षात सारा प्रकार आला. हे बघून ती हसायला लागली. हिरमुसला होऊन खाली मान टाकून बसलेल्या अलेक्झांडरने चमकून मान वर केली. आता हसण्यासारखं काय झालं बुवा? आपल्यावर तर हसत नाही ना आई. यांची तऱ्हाच निराळी ब्बॉ, असं वाटून त्याने एकदा आईकडे आणि एकदा बाबांकडे बघितलं.
मी कां हसतेय असं तुला वाटतय ना ठोंब्या, आई अलेक्झांडरकडे बघत म्हणाली.
त्यालाच काय मलाही तसच वाटत ना आई, तेजोमयी म्हणाली.
तुम्हाला तर काही वाटायचा प्रश्नच येत नाही, आई बाबांकडे कटाक्ष टाकत म्हणाली.
बाबांना कां बरं काहीच वाटणार नाही गं, तेजोमयीनं विचारलं.
अगं, तुझ्या बाबांना या चिरकूट अळीस मारता येत नाही. मग मी हसू नको तर काय रडू..
अगं, मारायचं कशाला..अळीला पकडण्याचा मी प्रयत्न करत होतो. बाबा म्हणाले.
मग काय झालं तुमच्या प्रयत्नाचं ? आईनं विचारलं
आता तू आलीच आहेस तर मारना तूच या अळीला...बाबा म्हणाले..
मीच कां बुवा..भीती वाटते..की पाप लागेल असं वाटत तुम्हाला..आई उत्तरली
आँ!
मीच कां बरं पापाचं धनी व्हायचं..घर तुमचही आहे ना, मग जे काय होईल याची काळजी न करता करा की हिम्मत, आई मोठ्याने म्हणाली.
बाबांनी अर्धवट मनाने अळीवर झाडू उचलला. पण तिला काही झालं नाही. हे बघून अळीवर आईने पंजा मारला. अळी थेट यमसदनास. बाबांनी नि:श्वास सोडला. सुटलो बुवो एकदाचं, असे भाव त्यांच्या चेहऱ्यावर उमटले. ते बघून आई पुन्हा हसली. ती कां हसली असेल असा प्रश्न तेजोमयी आणि अलेक्झांडरला पडला. या प्रश्नाचं उत्तर बाबांकडे होतं पण सांगण्याची हिम्मत मात्र नव्हती…
०००