तेजोमयी आणि तिचे बाबा एकेदिवशी गमंत जमंतचा खेळ करत बसले होते. बाबांनी तिला कशा कशाची भीती वाटते, याची एक यादी तयार करायला सांगितली. तेजोमयी तशी यादी करायला बसली. आठवून आठवून, तिला कशाची भीती वाटते, याची नोंद तिने कागदावर केली. तो कागद तिने बाबांकडे दिला. बाबांनी त्यावर नजर टाकली. त्यांनी कागद तिच्याकडे परत दिला. त्यांच्यामते तेजोमयीला भीती वाटणाऱ्या आणखी काही गोष्टी राहून गेल्या होत्या. तेजोमयी पुन्हा विचारमग्न झाली. तिला आणखी दोन तीन गोष्टी आठवल्या. त्या नोंदवून तिने कागद बाबांकडे दिला. बांबानी पुन्हा यादिवर नजर टाकून, ती यादी तेजोमयीला परत केली. तेजोमयीला भीती वाटणारी सर्वात महत्वाचीच गोष्ट राहून गेल्याचं त्यांनी सांगितलं. तेजोमयीने डोके कराकरा खाजवलं. अलेक्झांडरकडे बघितलं. तुझं तूच बघ बाई, अशा आशयाची मान हलवत तो बाबांच्याकडेला जिभ लांब करुन बसला.
काही केल्या तेजोमयीस तिला भीती वाटणारी सर्वात महत्वाची गोष्ट कोणती हे आठवेना. तिने आईला विचारलं. तिचं म्हणणं पडलं, तिचीच भीती तेजोमयीला सर्वाधिक आहे. म्हणूनच बाईसाहेबांना चांगल्या सवयी लागल्या आहेत.
बाबांनी त्याला नकार दिला. याचा अर्थ आईपेक्षाही भीतीदायक दुसरी गोष्ट आहे तर, तेजोयमी मनात म्हणाली. पण तिला काही आठवेना. शेवटी कंटाळून तिने बाबांनाच त्याचं उत्तर द्यायला सांगितलं.
अगं बाई गणित, तुझा सर्वात नावडता विषय. बाबा म्हणाले.
अय्या खरचं की, तेजोमयी बाबांकडे बघत म्हणाली. ते एकून आईला हसू आलं. आई अशी अवचित कां हसली असावी, हे न कळल्याने अलेक्झांडने चेहऱ्यावर भले मोठे प्रश्नचिन्ह आणून आईकडे बघितलं. आईने पुन्हा हसून अलेक्झांडरला कुरवाळलं आणि ती आतल्या खोलित निघून गेली.
तेजोमयी आणि बाबांनी एकमेकांकडे बघितलं आणि त्या दोघांनी टाळ्या देण्यासाठी पंजे समोर केले. अलेक्झांकडने आपला पंजा समोर केला. तिघांचा टाळ्या महोत्सव संपल्यावर तेजोमयी बाबा म्हणाली.
आई नुसतीच कां हसली हो बाबा.
ते एक कोडच आहे. मला तर काही सुटलं नाही बुवा अद्यापतरी..
म्हणून तुम्हाला तिची भीती वाटते की काय, तेजोयमी बारीक आवाज करुन मिचक्या डोळ्यांनी बाबांनी म्हणाली. विषय भरकटायला लागल्याचं लक्षात येताच बाबांनी सावध होऊन, गणिताची भीती, या मूळपदावर चर्चा आणली.
पण बाबा, ही भीती घालवायची कशी हो.
अगं बाई, त्यासाठी मुळात भीतीच वाटायला नको..
पण ते तर आता घडून गेलं. आता ही भीती घालवायची कशी.
तेजो, असं म्हणतात की, ज्या गोष्टीची आपणास सर्वाधिक भीती वाटते ना, तिच्याशी सर्वात आधी सामना करायचा.
म्हणजे हो काय बाबा..
अगं, आता तुला गणिताची भीती वाटते म्हणून तू गणिताचा होमवर्क, अभ्यास सर्वात शेवटी करतेस ना. ते सुध्दा खूप कष्टाने.. तसं न करता, गणिताचा होमवर्क आधी अभ्यास करायला हवा.
त्याने काय होईल.
अगं, त्याने प्रारंभी खूप कंटाळा येईल, काहीच लक्षात येत नाही म्हणून वैताग येईल. आपल्याला गणित जमत नाही म्हणून किंचित नैराश्य येईल. पण तू हा वैताग, कंटाळा किंवा नैराश्यला बाजुला सारलं तर हळूहळू तुला गणितातल्या काही बाबी कळू लागतील. त्याचा वेग कदाचित कमी राहील. सुरुवातीला खूप चुका होतील. पण हळूहळू, आपण समजतो तेव्हढं काही गणित कठीण नाही. आकडेमोड करण्यातही मजा येते. वेगवेगळया सूत्रांमध्ये आकडे टाकले की नवे नवे आकडे तयार होतात. मोठमोठी आकडेवारी करता येते असं लक्षात आलं की मग कंटाळा जाऊ लागेल. एकदा तो गेला की गणिताचे सिध्दांत, गणितातील कूट प्रश्न, आकृत्या, पाढे, यात दडलेली गंमत लक्षात येईल.
पण बाबा गणिताचं पुस्तक दफ्तरातून काढायचं म्हटलं की काटाच उभा राहतो बघा.
या काट्याचा नायनाट करुन टाकू या ना. म्हणूनच तर दरवर्षी एप्रिल महिना हा गणिताची गोडी लागावी, गणिताची भीती पळावी यासाठी १९८३ सालापासून,गणिताचा महिना म्हणून साजरा होतो जगभर.
वाव
वा व काय आता सुट्यांमध्ये एक तास गणिताचं पुस्तक घेऊन बस, त्याला सांग आता माझी सटकली तर, तुला नाही बसू देणार माझ्या डोक्यावर, मीच टाकेन माझ्या डोक्यात तुला..करुन तर बघ.. अभ्यास म्हणून नको.. खेळ म्हणून बघ.. खेळता खेळता गणिताचं कोडं असं सुटेल की तू आनंदानं नाचू लागशील…
०००