तेजोमयीच्या कॉलनित खूप मनीमँऊ आहेत. त्या वेगवेगळया सदनिकांच्या दारांजवळ घुटमळतात. दुपारच्या वेळी निवांत ताणून देतात.जिन्यांच्या आडोशाला खेळतात.
बहुतेक मनीमँऊ धीट म्हणायच्या. कुणाला फारशा घाबरत नाहीत. वेगवेगळया सदनिकेत राहणारे काका-काकू, दादा-ताई, जेव्हा बाहेर पडतात किंवा बाहेरुन घरी येतात तेव्हा या मनिमॅंऊ थेट डोळयात बघतात. त्यामुळे कॉलनितले बहुतेक सर्वजण त्यांच्या चांगलेच परिचयाचे झाले आहेत.
बहुतेकांच्या घरी डॉगी असला तरी मनीमँऊ मात्र कुणाच्याच घरी नव्हती. तेजोमयीला याचं आश्चर्य वाटायचं. एकदा तिने याबद्दल आईला विचारलं. आईला उत्तर देता आलं नाही. बाबा म्हणाले, मी काय सांगणार..
कुणाच्याच घरी जर मनीमँऊ नसेल तर मग, आपण आपल्या घरी आणली तर..तिने बाबांना विचारलं..
बाबांनी आईला विचारायला सांगितलं. यावर आई काहीच बोलली नाही. याचं एकिकडे तेजोमयीस दु:ख झालं आणि दुसरीकडे आनंदही वाटला. कारण आईनं जर म्हंटल असतं की अलेक्झांडरला विचार तर, मोठीच पंचाईत झाली असती.
काय रे बरोबर नं, असं म्हणत तेजोमयीनं अलेक्झांडरकडे बघितलं. पठ्ठ्यानं शेपूट हलवली. तेजोमयीस हसू आलं. अलेक्झांडरला काही विचारल्यावर त्याने शेपूट हलवली की त्याला ती गोष्ट मान्य असल्याचं समजलं जाई..
जे होईल ते होईल..आपण मनीमँऊ घरी आणायचीच असं तेजोमयीनं ठरवलं. तशी संधी तिला लवकरच मिळाली. एके दिवशी सकाळी तिने जेव्हा पेपर घेण्यासाठी दरवाजा उघडला तेव्हा, दारासमोर मांजरीचं पिटुकलं पिल्लू पहुडलेलं दिसलं. भिरभिरत्या नजरेनं इकडेतिकडे बघत होतं. त्या गोंडस पिल्लाला बघून तेजोमयी हरखून गेली. तिने आई-बाबांना हाक मारली..ते आतल्या खोलितून बाहेर आले. तेजोमयीनं त्यांचं लक्ष पिल्लूकडे वेधलं.
किती क्युट आहे ना,बाबा..
सगळीचं बाळं अशी पिटलुकी असताना क्युटच असतात..
या क्युटीला घरात घ्यायचं का..
पण, तिच्या आईला ते आवडणार नाही ..आई म्हणाली..
ती कुठे आहे, इथे आता…
पण येईल ना..इथे तिला तिचं बाळ दिसलं नाही तर किती कावरीबावरी होईल ती..
झाली तर झाली..असं चटदिशी तेजोमयी बोलून गेली…
वा ग वा.. आमच्या नकळत,असचं कुणी तुला नेलं तर आम्हास किती दु:ख होईल, तसच या पिल्लूच्या आईला वेदना नाही का होणार…आपण प्रत्यक्षच बघू या ना..असं म्हणून आईनं ते पिल्लू आडोशाला ठेवलं..
थोड्याच वेळात पिल्लूची आई त्या ठिकाणी आली. पिल्लू तिथे न दिसल्याने मँऊ मँऊ करत तेजोमयी आणि आईकडे केविलवाण्या नजरेनं ती बघू लागली. जणू काही ती म्हणत असावी, कुठे आहे माझं बाळ, सांगाना प्लिज…
तिची केविलवाणी अवस्था बघून तेजोमयीस दया आली. आडोशाला ठेवलेलं पिल्लू पटकन मनीमँऊ समोर ठेवलं. दोघांनी एकमेकांकडे बघितलं. पिल्लूने मनीमॅंऊकडे झेप घेतली.
मनीमॅंऊ तेजोमयीच्या पायाशी घुटमळली. तिने तिचे पाय चाटले.त्या मऊशार स्पर्शामध्ये, आभारी आहे हं बाळ अशी भावना, दडल्याचं तेजोमयीस जाणवलं. खाली बसूने तिने मांजर आणि पिल्लूस कुरवाळलं. हे सारं काही बघत असलेल्या अलेक्झांडरने त्याच्या खाऊची प्लेट मनीमँऊ समोर आणून ठेवली. मनीमँऊ आणि पिल्लूने तो खाऊ मिटक्या मारत गट्टम केला..काही वेळानं मनीमॅऊने पिल्लूस अलगद तोंडात पकडलं आणि त्याला घेऊन ती निघून गेली..
मनीमँउुच्या बाळास आपण तिच्या न कळत घरी ठेवलं असतं तर तिला किती दु:ख झालं असतं..आईला दु:ख द्यायचं नसतं मग ती आपली असो की मनीमँऊच्या पिल्लूची..
बरोबर ना आई, तेजोयमी म्हणाली.
आईच्या डोळयात अश्रू तरळले..