तेजोमयीच्या घरी अधूनमधून पाल येत असे. या भिंतीवरुन त्या भिंतीवर जाणारी पाल कधीकधी झर्रदिशी सोफ्यावर यायची. त्यावेळी तेजोमयीची तारांबळ उडे. मग तिची आरडओरड सुरु होई. आई किंवा बाबा जवळपास असले की ते हॅटहूट करुन पालिला हाकलून लावत.
एवढ्याशा पिटुकल्या वस्तूला तेजोमयी कां घाबरत असावी, याचं कोडं अलेक्झांडरला पडायचं. सोफ्यावर किंवा फरशीवर पाल पडलेली असताना तेजोमयीची उडणारी तारांबळ बघून अलेक्झांडरला मजा यायची. उडी मारुन तो आपला आनंद व्यक्त करायचा.
एकदा असचं घडलं नि याचा तेजोमयीस राग आला.पाल झरदिशी खाली येऊन चटदिशी तिचं खाद्य जिभेनं मटकावून निघून गेल्यावर तेजोमयीनं अलेक्झांडरकडे रागानं बघितलं.
बेट्या, तू मजा घेतोस नाही माझी. एक ना दिवस तू बघ, तुझ्या अंगावर पडेल मग कशी सजा मिळते ते.…बाजूला असलेल्या बाबांनी ते ऐकलं..
कोणाला मिळणार सजा…
ते आता नाही सांगणार बाबा..प्रत्यक्षच बघा ना..
तसा प्रसंग खरोखरच एके दिवशी आला. अलेक्झांडर हॉलमध्ये भिंतीला रेलून बसला असताना त्याच्या अंगावर पाल पडली. अचानक पडलेल्या त्या पालिमुळे अलेक्झांडर ताडदिशी उठला आणि त्याने आळोखेपिळोखे दिले. एव्हाना पाल कधीचीच भिंतीवर निघून गेली होती.तेजोमयीने टाळ्या वाजवल्या.
आता बघा बाबा गंमत..
कोणती गंमत..
अहो बाबा, आता या अलेक्झांडरची मुंगी होणार…नि ही मुंगी खाण्यासाठी पाल पुन्हा खाली येणार…
अगं, पण तुला कुणी सांगितलं हे…बाबांनी आश्चर्यानं विचारलं.
पाल अंगावर पडणं अशूभ असतं, आपलं नुकसान होतं. असं एकदा आजी म्हणाली होती. आता बघाच तुम्ही…तेजोमयी बाबांना म्हणाली..
काही तरी घडेल घडेल, असं वाटत पाच मिनिटे गेली. पण अलेक्झांडरची मुंगी काही झाली नाही..आणखी पाच मिनिटे गेली. पण अलेक्झांडर जैसे थे..तेजोमयीची अस्वस्थता वाढली..बाबांच्या ते लक्षात आलं. त्यांना हसूही येत होतं. ते कसंबसं दाबत ते तेजोमयीला म्हणाले…
अगं बाई..अशी अस्वस्थ होऊ नकोस..अलेक्झांडरचं काहीच होणार नाही. पाल अंगावर पडल्यावर कुणाचच काही वाईट होत नाही..
मग, आजी खोटी बोलली का..
तसं नाही गं..आपल्याकडे काही समजुती असतात..त्या अशाच एका वक्तीकडून दुसऱ्या व्यक्तीकडे जात असतात. आजीलाही कुणीतरी सांगितलं असेल..तिने तुला सांगितलं..भविष्यात तुही कुणाला तरी सांगशील.
आईलासुध्दा, पाल आवडत नाही ना बाबा..
तिलासुध्दा तिच्या आजिने असचं काहीस सांगितलं असणार या पिटुकल्या जीवाविषयी..
पिटुकला..तेजोयमी मोठ्ठा आँ करुन म्हणाली..
अहो बाबा, हा पिटुकला जीव अशूभ असतो म्हणे….हा पिटुकुला–चिटुकला अंगावर पडला तर अपघात होतो म्हणे, संकट येतात म्हणे…हो ना गं आई..तेजोमयी जोरात म्हणाली…तिच्या आवाजाने आत काम करत बसलेली आई दिवाणखान्यात आली..
काय झालं गं ओरडायला…
पालीचं घरी येणं..भिंतीवर चालणं हे अशूभ असतं ना गं आई..
कां काय झालं..आईनं विचारलं.
असं तू एकदा म्हणाली होतीस..
हो गं, पण आपलं काय अशूभ झालं..काहीच नाही ना..पाल घरी येते तेव्हा जमेल तेव्हेढे किटक खाऊन जाते..म्हणजे ती आपल्या घरासाठी किटकनाशकाचं काम करते की..
आँ… तेजोमयी आणि बाबा एकाच वेळी म्हणाले..
यात काय आँ फाँ करण्यासारखं..
याचा अर्थ अलेक्झांडरच काहीच होणार नाही..असं तेजोमयी म्हणाली..आणि तिने अलेक्झांडरकडे बघितलं..स्वारी मजेत झोपेचा आनंद घेत होता.
तेजोमयीनं भिंतीकडे बघितलं, पालिला एक किटक दिसला असावा.तिने त्याच्याकडे झेप घेतली आणि त्याला मटकावून मेजवाणीचा आनंद घेवू लागली….
०००