आजिला जेव्हा पहिल्यांदा बाबांनी गावावरुन घरी आणलं तेव्हा, अलेक्झांडरने तिच्याकडे गुर्रावून बघितलं. पण बाबा तिची खातरदारी करताहेत, आई, आल्या आल्या आजीच्या पाया पडलीय, तेजोमयी आल्या आल्या आजिला बिलगली हे बघताच चाणाक्ष अलेक्झांडर (द डॉगी) च्या लक्षात आलं की घरी आलेली आसामी खास आहे म्हणून. त्याने क्षणात आपला पवित्रा बदलला. आजीपाशी गोंडा घालू लागला.
शहाणा दिसतोय गं हा तुमचा कुत्रा..असं आजी आईला म्हणताच, अलेक्झांडरने आजिकडे रागाने बघितलं.
अगं, हा मेला असा का बघतोय माझ्याकडे, आजी किंचित रागावून म्हणाली. पुढे आणखी काही घडू नये म्हणून बाबांनी आजिला आतल्या खोलित नेलं.
तुम्ही इतके भिता या मेल्याला..आत जाता जाता आजी म्हणालीच. हे शब्द कानावर जाताच अलेक्झांडर फुरफुर करु लागला. एरव्ही त्याने भुंकायला किंवा संबंधित व्यक्तिच्या अंगावर उडीच मारली असती. पण घरी आलेली व्यक्ती खासा असल्याचं लक्षात आल्यानं आपण काही करु शकत नाही, हे त्याच्या लक्षात आलं होतं. त्यामुळे मागचे दोन्ही पाय टाइल्सला जोरजोराने घासण्यावाचून तो काहीच करु शकत नव्हता.
आईला अलेक्झांडरची तगमग लक्षात आली असावी. त्यामुळे तिने त्याला जवळ घेतलं. घरी आलेली व्यक्ती कोण हे समजावून सांगितलं. मी सुध्दा त्यांना भिते असं जेव्हा आईने सांगितलं तेव्हा तर अलेक्झांडरच्या चेहऱ्यावर आश्चर्याचे भाव उमटले. आईला कुणीही रागावू शकत नाही, एवढचं त्याला ठाऊक होतं.
इकडे आतल्या खोलित बाबांनी आजीला अलेक्झांडरबद्दल सांगितलं. त्याला मेल्या नको म्हणूस, शिव्या नको देऊस. ठोंब्याही नको म्हणूस सांगितलं. ठोंब्या म्‍हणण्याची परवानगी आणि अधिकार फक्त तेजोमयीच्या आईलाच. आम्हाला सुध्दा नाही. त्याचं नाव अलेक्झांडर पण त्याला अलेक्झू म्हंटलेलं आवडतं.असं बाबांनी आजीस समजावून सांगितलं.
नाही म्हणणार त्याला ठोंब्या..असं आजिने कबूल केलं. पण तिला अलेक्झांडर किंवा अलेक्झू काही नीट म्हणता येईना..मेल्या म्हणायचं नाही ही बाबांची तंबी..त्यामुळे आजीचं इकडे आड नि तिकडे विहीर अशी स्थिती झाली. अलेक्झांडरला काहीही न बोलता कसाबसा एक दिवस गेला. तो आजिपाशी येऊन लाडीगोडी करु पाहायचा. पण आजी मात्र ढिम्म.
अगं, काही तरी बोल ना.तेजोयमी दुसऱ्या दिवशी म्हणाली.
अगं, मायमावशे काय बोलणार,हे बोलू नका नि ते बोलू नका असं सांगितलय ना तुझ्या बापानं, आजी नाराज होत म्हणाली..
यावर काय बोलायचं हे तेजोमयीस कळेना…दोघींचं बोलणं सुरु असताना आई आजीसाठी चहा घेऊन आली.अलेक्झांडरची अध्येमध्ये सुरु होती. ठोंब्या,असं अध्येमध्ये करु नकोस,आजीच्या अंगावर चहा सांडला म्हणजे. असं बोलून आई अलेक्झांडरला रागावली.
काय गं, मी याला ठोंब्या म्हंटलं तर चालणार नाही..
आजीच्या तोंडून ठोंब्या शब्द बाहेर पडताच अलेक्झांडर स्वारी रागावलीच की. आजीकडे बघत त्याने भुंकायलाच सुरुवात केली.आईने कसंबसं थांबवलं.
अलेक्झांडरचे कान ओढले…त्याला समजावलं. एखाद्या लहानमुलांसारखं त्याला असं समजावणं आजीस मजेशीर वाटलं..चहा पिऊन झाल्यावर आजी प्रेमाने त्याला म्हणाली.. अरे, तुला नाही म्हणणार तुला जे आवडत नाही ते. पण ठोंबोबा म्हंटलं तर चालणार नाही का..
पुन्हा ठोंबा हा शब्द कानी पडताच आईजवळ बसलेला अलेक्झांडर ताडकन उभा राहिला. आजिकडे रागाने बघू लागला. पुन्हा आईने त्याला कसंबसं शांत केलं.
आता काय करायचं बरं?आईला प्रश्न पडला. संध्याकाळी बाबा ऑफिसमधून आल्यावर तिने बाबांना सकाळची सगळी हकिकत सांगितली.
बाबांना हसू आलं. चिंताही वाटली. मग त्यांनी जेवण झाल्यावर सर्वांना दिवाणखान्यात बोलावलं. अलेक्झांडरला मध्ये बसवलं. आई-बाबा, तेजोमयी आणि आजी त्याच्या भोवती बसले. मग बाबांनी अलेक्झांडरचे समोरचे दोन्ही पाय हातात घेतले. त्याला थोपटत त्याच्याशी बोलायला सुरुवात केली.
तुझी आणि तेजोच्या आईसारखीच माझी आई आहे. तिला तू खूप आवडतोस. पण तुझं नाव पडलं कठीण. ते बिचारीला उच्चारता येत नाही. म्हणून मग तिने ठोंब्या म्हणून हाक मारली. तुला हाक तर मारायला हवी की नाही. पण तुला ठोंब्या म्हणून बोलावेलं आवडत नाही म्हणून ती ठोंबोबा म्हणाली…
अलेक्झांडर हे अगदी मन लावून ऐकत होता.अधूनमधून मान हलवत होता. बाबांच्या तोंडून दोनदा ठोंब्या शब्द बाहेर पडल्यावर त्याने चुळबूळ केली, पण आईने त्याला नजरेनं दटावलं तेव्हा ही चुळबूळ थांबली…याला इतकं कसं कळतं?याचं आजीलाही आश्चर्य वाटलं.
बाबांचं बोलणं काही संपलं नव्हतं. त्यांनी आता अलेक्झांडरला मांडिवर घेतलं. त्याला कुरवाळत ते म्हणाले..
अरे, ठोंबोबा म्हणजे मोठी व्यक्ती. त्याला आदरानं बोललं जातं. सन्मानानं बोललं जातं. म्हणून आजी तुला ठोंबोबा म्हणतेय..कळतय का माझं म्हणणं..
अलेक्झांडरने थोडवेळ काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही. एखादी गोष्ट मान्य असेल तर तो मान हलवायचा, शेपूट हलवायचा.यावेळी मात्र तसं न करता तो काही वेळ बाबांकडे बघायचा काही वेळ आजीकडे…
मग ठोंबोबा..काय म्हणण तुझं शेवटी आईने विचारलं..तो बाबांच्या मांडिवरुन उठला आणि आईजवळ गेला..आईच्या डोळयात बघू लागला..
अरे, ठोंबोंबा छान नाव आहे..
ठोंब्यापेक्षा तर कितीतरी चांगलं..बाबा त्याला चिडवत म्हणाले. अलेक्झांडर गर्रदिशी वळला.ते बघताच आधीच बाबांनी कान पकडले आणि सॉरी म्हंटलं..
ठोंबोबा..म्हंटलेलं चालेल ना रे तुला..आजी त्याला म्हणाली. थोडाशा नाराजीने अलेक्झांडरने मान हलवली. बाबांकडून वळून तो हळूहळू आजीकडे गेला. त्याने आजीच्या गालाला गाल घासला….
आजीने प्रेमाने त्याला जवळ घेतला..माझा ठोंबोबा किती गोङ…किती शहाणा..किती समजूतदार..असं कितीतरी वेळ कौतुक करत राहिली. या कौतुकात आजीच्या मांडिवर अलेक्झांडर झोपी गेला…
सुरेश वांदिले