सुटिचा दिवस होता. दुपारी, तेजोमयीच्या सदनिकेच्या दाराची बेल वाजली. आता कोण आलय भलत्याच वेळी म्हणून आईने त्रागा केला. बाबांनांही तसच वाटलं. कारण सर्वांना लगेच बाहेर जायचं होतं. कुणीतरी येण्यामुळे या तयारीत व्यत्यय येणार होता.
पुन्हा बेल वाजली. तेव्हा नाईलाजानं बाबांनी दार उघडलं. शेजारचे देशपांडेकाका काल नेलेला पेपर द्यायला आले होते.
“घाईत दिसता?” त्यांनी बाबांकडे बघत विचारलं.
“हो हो हो, जरा बाहेर जायचं होतं.”
“सगळेच की तुम्ही एकटेच?”
“आम्ही सगळेच जात आहोत.”
“अरे वा! छान! कुठे? ते मी विचारणार नाही पण, सर्वजण जाताहात म्हणजे काही तरी खासच असणार? ” देशपांडेकाकांनी विचारलं. त्यांना नसत्या चौकशी करण्याची खोड होती. त्यामुळे त्यांना सांगितलं नाही तर पन्नास प्रश्न विचारुन आपला आणखी वेळ घेतील याची जाणीव बाबांना असल्याने त्यांनी देशपांडेकाकांना आत बोलावलं.
अवतीभवती अलेक्झांडर नाहीना हे बघून देशपांडेकाका आत येऊन सोफ्यावर बसले.
बाबांनी तेजोमयीस हाक मारुन देशपांडेकाकांसाठी पाणी आणण्यास सांगितलं.
तेजोमीयने पाणी आणून दिलं. तिच्या पाठीमागून अलेक्झांडरही आला. देशपांडे काकांना बघून थोडासा गुर्रावला. बाबांनी डोळे वटारताच शेपूट हलवत आत गेला.
“काय गं कुठे निघालात?” देशपांडेकाकांनी तेजोमयीस पुन्हा तोच प्रश्न केला.
“अहो काका, आज आम्ही आर्ट ऑफ लिव्हिंगचा क्लास लावायला निघालोय.”
“पण ते तर, तुझ्या आईबाबांनी केलेय ना.” देशपांडे काकांनी विचारलं.
“होना, आता मी क्लास लावतेय.”
“एवढ्या लहान वयात?” देशपांडे काकांना पाणी पिता पिता ठसका बसला.
“अहो देशपांडे, या क्लासमध्ये ब्रिदिंग म्हणजे श्वासोच्छ्वास कसा घ्यायचा? याचं प्रशिक्षण दिलं जातं.”
“पण, तेजोमयीस काय गरज आहे याची?
“कां नाही? अहो मुलांनासुध्दा ताणतणाव असतात. ते एखाद्या गोष्टीवर लक्ष केंद्रित करु शकत नाहीत. अपयश येतं. मग अशी मुलं आत्मविश्वास हरवून बसतात. त्यांची इच्छाशक्ती कमी होऊ शकते. आपल्या भावनांवर विशेषत: नकारात्मक भावनांवर नियंत्रण ठेवणं त्यांना शक्य होत नाही.”
“पण म्हणून लगेच त्यांना ब्रिदिंगचा क्लास लावायचा कां? मोठ्या माणसांसारखा थोडाच तणाव असतो मुलांचा? तुमचं काहीतरी भलतच असतं बुवा!” देशपांडेकाका आश्चर्य व्यक्त करत म्हणाले.
“अहो, मोठे आणि छोटे असा काही ताणतणावाच्या बाबत फरक करायचा नसतो देशपांडे. मोठी माणस त्यांचा ताण-तणाव दूर करण्यासाठी काहीना काही उपाय योजू शकतात. तणावामुळे मधुमेहसारखा आजारसुध्दा मुलांना होत असल्याचं डॉक्टरांचं सांगणं आहे. त्यामुळे मुलांकडे आपणच लक्ष नको का द्यायला? छोटी मुलं एखाद्या सुपिक जमिनीसारखी असतात. उत्तम बी रोवलं तर त्याचं रुपांतर चांगल्या वृक्षात होणार. मुलांचं उत्तम चारित्र्य त्यामुळे घडू शकतं.” देशपांडेकाकांना समजावत बाबा म्हणाले.
“समजा, हे काहीही घडत नसलं तरी शास्त्रशुध्द पध्दतीने ब्रिदिंग करणं शिकलं तर काय हरकत आहे का काका?” तेजोमयीने देशपांउे काकांना प्रश्न विचारला.
“असं शिकणं म्हणजे एखादी कला शिकण्यासारखच देशपांडेभाऊजी आणि कोणतीही कला काही वाया जात नाही.” देशपांडेकाकांना चहा देत आई म्हणाली.
“आम्हाला जर कळलं, शेपुटवाल्या दोस्तांसाठीही असे क्लासेस होतात तर आम्ही अलेक्झांडरलाही तो क्लास लावू, त्यालाही ब्रिदिंगची, लक्ष केंद्रित करण्याची, भावनांवर नियंत्रण ठेवण्याची गरज आहेच की,” बाबा देशपांडेकाकांना हसत हसत म्हणाले.
फुSर्र … चहाचा तोंडात गेलेला घूट फुर्रदिशी देशपांडेकाकांच्या बाहेर आला. त्यांनी घटाघटा चहा पिला आणि सगळा मूर्खाचा बाजार असे भाव चेहऱ्यावर आणत निरोप घेतला. फक्त जाहीरपणे तसं म्हणू शकले नाहीत कारण दरवाज्यात जिभ लांब करुन अलेक्झांडर त्यांच्याकडे एकटक बघत होता.
सुरेश वांदिले