रॉबिन्सन उंदराच्या डोळ्यावर विश्वासच बसेना. त्याच्या मार्गारेट मावशीला कुणीतरी चौथ्या माळ्याच्या गच्चीवरुन ढकललं नि ती खाली पडू लागली.

ही मार्गारेट मावशी म्हणजे मनीमॅंऊ. दोघांचाही दिवसातल्या बराच काळातलं नातं, “ये दोस्ती हम निभायेंगे” असं असतं. तर, अल्पकाळ, ” मै तेरा किंवा मै तेरी दुश्मन,” हे असं असतं. पण ते तेव्हढ्यापुरतच. त्यामुळे, ” तुझे माझे जमेना नि एकमेकाविना करमेना,” असं त्यांचं चालतं.

तर झालं असं की, आज सकाळीसकाळी रॉबिन्सनला मावशीची फारच आठवण आल्याने तो तडक निघाला, ती रहात असलेल्या इमारतीकडे. तिथे पोहचता क्षणी, मार्गा मावशीला कुणीतरी दुष्ट माणूस चौथ्या माळ्याच्या गच्चिवरुन ढकलून देत असल्याचं त्याने बघितलं.

हे बघून रॉबिन्सन जाम घाबरला. “वाचवा… वाचवा… वाचवा… मावशीला वाचवा!” असं तो जिवाच्या आकांतानं ओरडू लागला.                      पण त्याचा चिरका आवाज कुणालाच ऐकू गेला नाही. आता पुढचं भयावह दृष्य बघायलाच नको म्हणून त्याने डोळे गच्च मिटून घेतले नि सिध्दीविनायकाचा धावा करु लागला. “देवा मावशीला वाचव, गजानना मावशीला वाचव, वाचव”, असं पुटपुटत असतानाच मध्येच एक डोळा किलकिला करुन काय घडतंय ते बघू लागला.

समोरचं दृष्य बघून तो थक्क झाला. कारण मार्गा मावशी इतक्या उंचीवरुन पडूनही आरामात आपल्या पायांवर उभी राहिली होती.

” ओह मॉय गॉड, बापरे, ही मावशी आहे की जादूगर !” असं त्याला वाटलं.

कारण त्‍या दुष्ट मानसाने खाली ढकलून दिल्यावर मार्गा मावशी, काही क्षणात सावरली नि अलगद खाली येऊ लागली. मजेत आणि कसलंही टेन्शन न घेता.

वरुन खाली पडत असताना मार्गारेटने डोळे मिटले असल्याने तिला रॉबिन्सन काही दिसला नाही. त्यामुळे,

“मावशे, तू ठीक आहेस ना. तुझे हाडबिड तुटले नाही ना,” असं रॉबिन्सनने दोन्ही डोळे पूर्ण उघडत विचारताच, मार्गा मावशीने धाडकन डोळे उघडले. समोर राब्या बघून तिच्या तोंडाला पाणी सुटलं. इतका मोठा पराक्रम गाजवल्यावर, पार्टी तो बनतीही है ना, असं तिनेच स्वत:ला विचारलं. पण नको नको, राब्या कसाही असला तरी आपला दोस्त. आज सोडून देऊ, पुन्हा कधी तरी, असं तिने स्वत:लाच समजावलं नि तोंडाला सुटलेलं पाणी जिभेनं पुसून टाकलं.

“राब्या, काय करतोयस इथे तू?” मावशीने डोळे उघडत नि आळोखेपिळोखे देत विचारलं.

मार्गा मावशी जिवंत असल्याचं त्याला अजिबात विश्वास बसत नव्हता.

“अगं, मावशे तुझ्या आठवणिने व्याकूळ होऊन इकडे आलो तर हे भलतच दृष्य दिसलं. इतक्या वरुन पडूनही तुला काहीच कसं झालं नाही.”

“म्हणजे, माझं काही वाईटसाईट व्हावं अशी तुझी ईच्छा आहे की काय?”. मामावर डोळे वटारत मावशी म्हणाली.

“अगं मार्गे मावशे, मला असं कां वाटेल? पण मावशे, तुला ढकलून दिल्यावर आता काही खरं नाही बाँ आपलं, अशी भीती नाही का वाटली तुला?”

“अरे माम्या, मला कां भीती वाटेल बरं? कारण मला ठाऊकाय ना…”

” काय ठाऊकाय?”

” सांगते सांगते. रॉब्या, वरुन खाली पडल्यानं पोटात चांगलाच खड्डा पडलाय. तो आधी बुजव गड्या. आपण त्या वडापाववाल्याच्‍या दुकानाजवळ जाऊ. तिथून पाव आणि वडा लंपास कर. त्यावर ताव मारतमारत तुला सगळं काही सांगते.” मार्गारेट त्याच्याकडे बघून, जिभ बाहेर काढत म्हणाली.

वडापावने हिच्या पोटाचा खड्डा भरला नाही तर त्या खड्डयात आपल्याला टाकायला ही मार्गेटली कमी करणार नाही, हे रॉबिन्सनं ओळखलं. मावशीच्या इच्छेनुसार त्याने तीनचार फेऱ्यात वडापाववाल्याची नजर चुकवून आणि जीवावर उदार होऊन वडा आणि पावाचे तुकडे मावशीसमोर आणून टाकले. वडा पावाचा आस्वाद घेत मावशी सांगू लागली…

“रॉब्या, आम्हा मांजरींना उंचावरुन फेकलं तरी आम्हाला साधं खरचटूसुध्दा शकत नाही.”

“म्हणजे, काळी जादू का?”

” माम्या, काळी-पिवळी -पांढरी जादूबिदू काही नाही.”

“मग, भानामती का?”

“माम्या, अरे तेही नाही…”

“मग?”

“सगळी कमाल आमच्या शरीराची!”

“म्हणजे?”

“अरे, देवानेच आम्हाला असं शरीर दिलय. आम्हाला असं कुणी वरुन ढकललं किंवा आम्ही खाली पडलो तर आमचा वेग आपोआप कमी होतो. मानवाच्या पॅरशुटसारखं! पॅरॅशूट घेतलेला माणूस अलगद खाली उतरतो, तसंच आमचं. खाली पडताना आमचं शरीर आपोआप पॅरॅशूट सारखं होऊन जातं. याचं कारण, आम्ही हवेत असताना वरचं आणि खालचं अचुक भान आणि ज्ञान आम्हाला असतं.”

“वा वा वंडरफूल!”

“होना अरे, आम्ही हवेत पाठीवर असलो तरी गिरकी घेऊन आम्ही आपलं डोकं वर आणि पाय खाली करु शकतो. शिवाय आमच्या कानात असलेला एक स्नायू संतुलन राखण्यास नि खालची दिशा बरोबर असल्याचं सांगण्याचं, कम्पाससारखं कार्य करतो.”

“क्या बात है!”

 “शिवाय, आमच्या हाडाचा सांगाडाही खास अशा प्रकारे बनलेला असतो. आमच्या पाठीचा कणा लवचिक असतो. मानवास जसं कॉलरबोन म्हणजे गळ्यातलं हाड असत, तसं आम्हाला नसतं. त्यामुळे आम्ही हवा तसा आमचा घाट बदलू शकतो. त्यामुळे कुणी आम्हाला उंचावरुन फेकलं तरी आम्ही हवेतच आमचा मोहरा बदलवू शकतो. खाली‍ पडताना आम्ही ते चटदिशी करतो.  त्यामुळे खाली पडतो तेव्हा आम्ही पडलेलो नसतो तर चार पायावर अलगद उतरलेलं असतो.” मार्गारेट मावशी शेपटी फेंदारून म्हणाली.

“कसली भारी आहेस गं मार्गा मावशे तू”, रॉबिन्सन तिची मिशी लाडाने हलकेच ओढत म्हणाला.

“पण मावशे, तुला ढकललेल्या त्या मानसाचा मला भयंकर राग आलाय. तो अजूनही तिथे चौथ्या माळयावरच दिसतोय मला. तिथे जातो नि कडकडून चावतो त्याच्या पायाला. म्हणजे कळेल त्याला रॉबिन्सनच्या दाताची शक्ती!”

“अरे मामू, असं काही करु नकोस बॉ. या मानवाला काही माझ्यासारखं हवेत आपला मोहरा बदलता येत नाही. तुझ्या चाव्याने तोल जाऊन खाली पडायचा नि हाडं तोडून बसायचा.” मावशी म्हणाली.

“मावशे, हवेतून येताना तुला सत्यसाईबाबा भेटले की काय…”

“म्हणजे?”

“नाही म्हणजे, अशी दया आणि माया अधूनमधून आमच्यावरही दाखवत जा.” मामा डोळे किलकिले करत म्हणाला. मावशीने दात दाखवून त्याला दाद दिली.

सुरेश वांदिले