टीव्हीवरील बातम्या बघता बघता मालकीनबाईंना कधी डुलकी लागली ते कळलं नाही. त्यावेळी मार्गारेट मनी मावशी बाजूलाच बसून टीव्हीवरच्या बातम्या बघत होती. मालकीनबाईंना डुलकी लागल्याचं बघून रॉबिन्सन उंदीरमामा हळून सोफ्याच्या आडून बाहेर आला नि त्याने मावशीकडे टाळीसाठी डावा पाय केला. मावशीने उजव्या पायाने टाळी दिली. मावशीने त्याला टॉफी दिली. टॉफी चघळत तोही बातम्या बघू लागला. वृत्तनिवदेकानं चंद्राविषयी एक बातमी सांगायला सुरुवात केल्यावर मामा आणि मावशी कान देऊन ऐकू लागले. कारण दोघांनांही चंद्र भारीच आवडायचा. मालकीनबाई झोपल्या की मार्गारेट मावशी आणि रॉबिन्सन मामा घराच्या बाहेर पडून चंद्राकडे बघत बसत.
त्यामुळे चंद्राची बातमी येताच दोघांनी कान टवकारले नि ते काळजीपूर्वक ऐकू लागले. चंद्रावर निल आर्मस्ट्राँग हा मनुष्यप्राणी उतरलेल्या जागेपासून ४०० किलोमीटर अंतरावर एक गुहा सापडल्याची माहिती वृत्तनिवेदिका देत होती. मामा आणि मावशीने एकमेकांकडे बघितलं.
“काय रे, मला जे वाटतंय तेच तुला पण वाटतय ना?” मावशीने विचारलं.
“पण मला काय वाटतं, हे तुला कसं कळणार?” मामा उत्तरला.
“माम्या अरे, मावशीला तुझ्या मनात चाललेला सगळा खेळ कळतो.”
“मग विचारतेस कशाला?”
“गधड्या अरे, मी ताडून पाहत होते.”
“काय?”
“तुलासुध्दा चंद्रावरच्या गुहेत जावसं वाटतय ना.”
“होय गं मावशे,” रॉबिन्सन मिशी हलवत म्हणाला.
“पण मावशे, आपण त्या गुहेत जायचं कसं ?”
“इच्छा तिथे मार्ग, असं लॉयन किंग महाराजांच्या गुरुंनी सांगून ठेवलच आहे. चल बाहेर, आपण शांतपणे विचार करु.”
मामा आणि मावशी घराच्या बाहेर आले नि एका झाडाखाली बसून आकाशात नुकताच उगवलेल्या चंद्राकडे एकटक बघू लागले.
अचानक त्यांच्यावर आकाशातून तेजस्वी प्रकाशकिरणं पडली नि त्या दोघांनांही पंख फुटले.
‘आता तुम्ही या पंखांच्या साहाय्यानं चंद्राच्या दिशेनं उडू शकता.’ आकाशातून आवाज आला. दोघांनींही चौफर नजर फिरवली. दूरदूरपर्यंत कुणीच दिसत नव्हतं.
“आता काय करायचं?” मामानं विचारलं.
“आकाशातल्या आवाजाचं ऐकायचं नि चंद्राकडे झेप घ्यायची.” मावशी पंख फडफडवत म्हणाली.
“अगं पण मावशे, आपण पृथ्वीच्या वातावरणापर्यंत उडू शकू पण या वातावरणाच्या बाहेर अंतराळयात्री घालतात तसा पोषाख आपणास लागेल. आपण सहन करु शकू असं वातावरण असणारं अंतराळयान लागेल.”
“माम्या, हे खरं असलं तरी इच्छा तिथे मार्ग, असं नाही का, लॉयन किंगच्या गुरुंनी सांगून ठेवलय. त्यांचं स्मरण केलं की सगळया समस्या सुटतात.” मावशी हसून म्हणाली. मग दोघांनी लॉयन किंगच्या गुरुंचं स्मरण केलं नि आकाशात भरारी घेतली. उडता उडता ते दोघेही पृथ्वीच्या वातावरणाबाहेर पडले. आता त्यांना उडणं अशक्य होऊ लागलं. ते गटांगळ्या खाऊ लागले. त्याचवेळी तिथून एक अंतराळयान चाललं होतं. मानवाने चंद्रावर प्रयोगासाठी ते यान पाठवलं होतं. त्यात नेपोलियन डॉगी होता. त्याने रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला बघितलं. त्याने ते यान दोघांच्या जवळ नेलं. यानाची एक खिडकी उघडून दोघांनांही आत ओढलं. प्राणवायूविना कावरेबावरे झालेल्या दोघांना अवकाशयानाच्या आत असलेल्या प्राणवायूयुक्त वातावरणामुळे जीवात जीव आल्यासारखं वाटलं. दोघांनांही हायसं वाटलं. त्यांनी इकडेतिकडे बघितलं. समोर नेपोलियन बघून त्यांची बोबडी वळली. ते त त पप करु लागले.
“अरे, घाबरु नका. मी तुम्हाला काही करणार नाही. पण तुम्ही असे अवकाश पोकळीत काय करता होतात? हे यान जर या क्षणी तुमच्या जवळून जात नसते तर गेला असतात ना बाराच्या भावात!” नेपोलियन काळजीच्या सुरात बोलला. हा डॉगी आपणास काहीच करणार नाही हे लक्षात आल्यावर मामा आणि मावशीने सुटकेचा श्वास घेतला. मावशीने त्याला सगळं सांगितलं.
“अरे वा! गंमतच म्हणायची. मीसुध्दा चंद्रावरच चाललोय. एकसे भले दो, दोसे भले तीन झालय आपलं. माझं तीक्ष्ण नाक, रॉबिन्सनचा तीक्ष्ण दात नि मार्गारेटची तीक्ष्ण नजर या तीन अस्त्रांचा वापर करुन आपल्यावर चंद्रावर समजा, कोणतही संकट आलं तर त्याचा मुकाबला करता येईल. आपणास आता कुणाचीच भीती नाही. मस्त मजा येईल चंद्रावर.” नेपोलीयन उत्तेजित होउन म्हणाला.
अवकाशयानाने आता पृथ्वीची कक्षा ओलांडून चंद्राची कक्षा पकडली होती. ७२ तासात यान चंद्रावर पोहचलं. यान चंद्रावर उतरताच नेपोलियनने चंद्रावरील गुहेकडे लँडरला वळवलं. लँडर वेगाने गुहेकडे निघालं. तासाभरात लँडर गुहेजवळ पोहचलं. तिघेही लँडरमधून बाहेर पडून गुहेकडे निघाले.
०००
ती गुहा अद्भूत होती. त्या गुहेत एकापाठोपाठ एक अशी दालनं होती. त्या दालनातून समोरसमोर जात असताना ते तिघेही एका वस्तूला धडकले. ती वस्तू म्हणजे एक हिऱ्यासारखा दगडच होता. त्या तिघांची धडक होताच त्या हिऱ्यासारख्या दगडातून प्रकाश किरणं बाहेर पडून त्यांच्या अंगावर पडली.
त्या किरणांमुळे आपल्या अंगात अद्भूत शक्ती संचारलीय असं तिघांनांही वाटलं. त्यांनी एकमेकांकडे बघितलं.
“मला वाटतं आता आपल्याला कशाचीच भीती नाही. नेपोलियन म्हणाला.” मार्गारेट आणि रॉबिन्सनने मान हलवली. ते पुढे जाऊ लागले. मात्र काही अंतर चालून गेल्यावर समोर रस्ताच नसल्याचं त्यांच्या लक्षात आलं. त्यांनी मागे वळून बघितलं. तर तोही रस्ता बंद झाला होता.
रॉबिन्सनची बोबडी वळली. मार्गारेटही मनातून घाबरली. मात्र नेपोलियन शांत होता.
“मित्रांनो, आता आपली खरी कसोटी ! आपण दोन्ही बाजुंनी बंदिस्‍त झालो नसून आपणास तसं केलं गेलय.
“आता काय करायचं आपण?” मामाने घाबरलेल्या स्वरात विचारलं.
“अरे राबू, घाबरु नकोस. तू पिटुकला असण्याचा फायदा करुन घे आता.”
“म्हणजे?”
“या दगडांवर चढून कुठे काही फट दिसते का बघ जरा, ” मावशी म्हणाली. रॉबिन्सनने दीर्घ श्वास घेतला. नि तो त्या दगडावर तुरुतुरु चढला. पण त्याला कुठेच काही फट दिसेना. तो खाली उतरताना त्याचा दात एका दगडाला लागून तो दात खाली पडला. डोळ्याची पापणी लवते न लवते त्या दाताचं रुपांतर ड्रील मशिनसारख्या एका तीक्ष्ण करवतीत झाली. त्या करवतीने आपोआप तो दगड कापायलायच सुरुवात केली.
काही वेळात तो दगड कापला गेला. तिघांना समोरचा रस्ता दिसला. कापलेल्या दगडाच्या फटितून तिघांनी समोर उडी घेतली. समोरचं दृष्य बघून ते आश्चर्यचकितच झाले. चंद्रावर मानवाने वेगवेगळया वेळी पाठवलेली पण तिथे उतरु न शकलेली, उतरल्यावर भरकटून पृथ्वीशी संपर्क तुटलेली ,प्रयोग करता करताच उर्जा गमावून बसलेली, प्रयोगाचा काळ संपल्यावर निष्क्रिय झालेली यानं होती.
नेपोलीयनच्या तीक्ष्ण नाकाला तिथे कशाचा तरी वास आला. त्याने मार्गारेटला त्या दिशेने उडी मारायला सांगितलं.
“उडी कशाला मारायची मी डोळ्यांनीच बघतेना,” असं म्हणून मार्गारेटने आपले डोळे मोठे केले. त्या डोळ्यातून प्रखर प्रकाश निघाला.
त्या प्रकाशात जे काही दिसलं त्याने तिघांची बोबडी वळली. कारण या यानांच्या पाठिमागे असलेल्या एका यानावर तीन जीव बसलेले होते. ते या तिघांकडेच एकटक बघत होते.
“याचा अर्थ, आपल्या आधी इथे कुणीतरी आलं म्हणायचं?” मार्गारेट म्हणाली.
“हा हा हा! आम्ही तिघेच नाही तर इथे आमचंच साम्राज्य आहे. आता, तुम्ही आमचे बंदिवान आहात.” त्या तिघातील सर्वात मोठा एकजण म्हणाला.
घाबरु रॉबिन्सला काय झाले कुणास ठाऊक, त्याने त्यांच्या दिशेने उडी मारली. तो तिकडे जाऊन संकटात पडू नये म्हणून मावशीने उडी मारुन त्याची शेपटी पकडली, ते दोघेही संकटात सापडतील असा विचार करुन त्यांना थांबवण्यासाठी नेपोलीयनने उडी मारुन मार्गारेटची शेपटी पकडली. ते तिघेही तिकडे पोहचले नाहीत, पण गुहेतल्या हवेतच तरंगू लागले.
“हा… हा… हा!!!” ते तिन जीव जोरजोरात हसू लागले. ते हसत असतानाच हवेतच लटकेलल्या रॉबिन्सन, मार्गारेट आणि नेपोलियनच्या अवतीभवती आणखी तशाच जीवांनी साखळी केली. एखाद्या अस्वलासारखे दिसणाऱ्या त्या जीवांना आठ पाय पाय होते. त्या जिवांनी नेपोलियन, मार्गोरेट आणि रॉबिन्सला तिघांना आता जखडून टाकलं.
“त…त…तुम्ही कोण?” नेपोलीयनने कसंबसं विचारलं.
“आम्ही टार्डिग्रेड! समुद्र आमचं निवासस्थान. अस्वलासारखं दिसतो असं पृथ्वीवरच्या माणसाला वाटलं म्हणून त्यांनी आमचं नामकरण, समुद्र अस्वल असं केलंय.” त्या तिघातला सर्वात मोठा टार्डिग्रेड म्हणाला. तो त्यांचा बॉस असावा.
“याचा अर्थ, आम्ही ज्या पृथ्वीवरुन आलो, तिथलेच तुम्ही आहात का?” मार्गारेटने विचारलं.
” बरोब्बर ओळखलस कॅटेटले. हुषार आहेस हो. आम्ही पृथ्वीवरुनच इथे आलो. आमच्या १२ शे प्रजाती आहेत.” दुसरा टार्डिग्रेड म्हाणाला.
” याचा अर्थ आपण सारे भाऊ भाऊ. वसुंधरा असे आपली आऊ!” मार्गारेट उत्साहाने म्हणाली.
“वसुंधरा आपल्या सर्वांची आऊ असली तरी ती आपण भाऊ भाऊ आहोत की शत्रू आहोत ते अजून काही स्पष्ट झालं नाहीय.”बॉस म्हणाला.
“ओके ओके, पण ते ठरेपर्यंत तुम्ही इथे कसे काय आलात ते तरी सांगा?” रॉबिन्सनने विचारलं.
” सांगतो की, तुम्हाला कळलंच पाहिजे ते. तर, आम्ही लाखो वर्षापासून पृथ्वीचे रहिवासी. पृथ्वीवरील मानवाच्या नजरेस १७७३ साली पाहिल्यांदा पडलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आमच्याकडे असलेली अद्भूत शक्ती लक्षात आल्यावर २००७ साली मानवाच्या युरोपिअन स्पेस एजन्सीने ३००० टार्डिग्रेड्सना फोटॉन या लहानशा अवकाशात कुपितून अवकाशात धाडलं. या फोटोनने १२ दिवस पृथ्वी प्रदिक्षणा केली नि ते पृथ्वीवर परतले. ३ हजारपैकी २ हजार माझे बांधव ठणठणित जिवंत होते.”
“मग बाकीचे हजार गेले कुठे?” रॉबिन्सनने न राहवून विचारलं.
“रॅट्या, तुला हा प्रश्न पडला पण त्यावेळी मूर्ख माणसाला प्रश्न पडला नाही. त्याला वाटलं. ते हजार मेले.”
“आँ!” नेपोलियनने आश्चर्य व्यक्त केलं.
“म्हणजे काय?” मार्गारेट म्हणाली.
“तर ते हजार टार्डिग्रेड्स मेले नव्हते, त्या हजारांनी फोटॉनच्या बाहेर येऊन चंद्राकडे झेप घेतली नि आम्ही या गुहेत आलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आम्ही असे कुठेही आणि कोणत्याही परिस्थितीत टिकून राहू शकतो, कारण आमच्याकडे आहे एक अफलातून शक्ती.
“कोणती शक्ती?” नेपोलियनने अधिरतेनं विचारलं. बॉस टार्डिग्रेडकडे दुसऱ्या टार्डिग्रेडने बघितलं. आपल्या शक्तीचं रहस्य सांगायचं की नाही, हा प्रश्न त्याला पडला होता.
“सांग सांग, यांना आपलं रहस्य कळलं तरी काही फरक पडणार नाही.” बॉस टार्डिग्रेड म्हणाला. अशी परवानगी मिळाल्यावर दुसरा टार्डिग्रेड सांगू लागला…
“जेव्हा आमच्या लक्षात येतं की, कुछ तो गडबड है, तेव्हा आम्ही आमच्या शरीरातल्या क्रियांचा वेग कमी करतो. एक शतांश टक्के कमी इतका कमी वेग असतो, तेव्हा. शरीरातलं पाणी एक टक्क्‌यावर आणतो. त्यामुळे आम्ही एकदम कोरडे होतो. मग आमच्या इवल्याशा देहाची होते मुटकुळी. त्यावर चढतं काचेचं आवरण. हे सगळं घडत असताना आमच्या शरीरातल्या पेशिंमधील प्रथिनं ‘आडव्या-तिडव्या-वाकड्या तिकड्या,’ तंतूच्या स्वरुपात बदलतात. त्यातून या तंतूचं जाळीसारखं कवच तयार होतं नि हे कवच पेशिंभोवती ढालीसारखं म्हणजेच कवच म्हणून उभं राहतं.”
“बापरे!”
“आँ !”
“काय सांगता?” अशा प्रतिक्रिया, नेपोलियन, रॉबिन्सन आणि मार्गारेटने दिल्या. टार्डिग्रेडचं रहस्य ऐकून तिघेही विस्मयचकित झाले.
“अरे असे, आश्चर्यचिकत होऊ नका एव्हढ्यातच, आणखी बरचं काही सांगायचं राहिलय.” बॉस टार्डिग्रेड गरजला. दुसरा टार्डिग्रेड पुन्हा सांगू लागला…
“तर, या कवचातलं जनूक एक खास प्रथिनाची निर्मिती करतं. ते त्यांच्या डीएनएला चिटकतं. ते त्यांना तुटू देत नाही की नष्ट होऊ देत नाही. ही मांत्रिक नव्हे तर तांत्रिक करामत आमचं शरीर करतं. “
” इथे चंद्रावर तर कुणीच राहू शकत नाही म्हणतात.” नेपोलयननं भित भित विचारलं.
“हा हा हा… हा हा हा !!!” बॉस टार्डिग्रेड गडगडाट करत हसला.
“काय झालं? रॉबिन्सनने दबक्या आवाजात विचारलं.
“मानवाने पृथ्वीचा सर्वनाश चालवलाय. एकना एक दिवस पृथ्वी जाणार बाराच्या भावात, हे मानवास कळलय. त्यामुळे त्याने पर्यायी ग्रहाचा शोध सुरु केलाय. मात्र त्याच्या आधी आम्हीच इथे आलो. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आम्ही मात्र जिवंतच राहणार नि आता आम्हीच या चंद्राचे मालक होणार, स्वामी होणार. हा हा हा!! ” बॉस टार्डिग्रेड गरजला.
“मग, तुम्ही राहणार का आमच्या साम्राज्यात की जाणार त्या दुष्ट माणसांच्या जगात?” दुसऱ्या टार्डिग्रेडनं विचारलं.
“आम्हाला आधी या हवेतून खाली तर उतरवाना.” नेपोलियनने विनंती केली. मार्गारेट आणि रॉबिन्सने मान हलवली. टार्डिग्रेडनी त्यांना खाली उतरू दिलं.
“काय करावं बरं?” मावशी नेपोलियनच्या कानाला लागली.
“विचार करु नका. इथेच राहा. पृथ्वी नष्ट झाली तरी तुम्ही जिवंतच राहाल. आपण सगळे मिळून या चंद्रावर आनंदाने राहू.” तिसरा टार्डिग्रेड म्हणाला.
“आम्ही तुम्हाला या गुहेतल्या एका एका दालनाचे सरदार करु.” बॉसने सांगितलं.
हे काहीतरी भयंकर आणि वेगळचं असल्यानं हे मानवापर्यंत लवकरात लवकरच पोहचवलं पाहिजे, असं नेपोलियनच्या लक्षात आलं. त्याने मार्गारेट आणि रॉबिन्सनला आपली शेपटी पकडण्याचा इशारा केला. त्या दोघांनांही तसंच केलं. टार्डिग्रेड्सना कळण्याच्या आधीच नेपोलियनने मोठी छलांग घेऊन गुहेचे व्दार गाठलं. धावतपळत त्यांनी लँडरवर पोहचले. नेपोलियनने लँडरला चंद्राभोवती फिरणाऱ्या यानाच्या दिशेनं वळवलं. लँडर यानाला जोडल्या गेलं. तिघेही आत आले. यान पृथ्वीच्या दिशेने निघालं.
“बापरे, जे बघितलं त्याने तर माझ्या अंगावर काटाच आला.” मार्गारेट म्हणाली.
“पण मावशे, काटा येण्याचं कारण काय?” टार्डिग्रेड्सनी काही दुष्टपणा केलेला नाही. त्यांना माणसांना मारायचं नाही. त्यांच्यावर राज्यही करायचं नाही. स्वत:चं रक्षण करणं एव्हढचं त्यांचं ध्येय दिसलं.”
“बरोबर रॉबू, अगदी बरोबर. पण मानवास हे कळता कामा नये. चंद्रावरच्या गुहेत राहण्यासारखी परिस्थिती असल्याचं कळलं की तो इथे शिरणार नि टार्डिग्रेड्सला हाकलून लावणार.”
“याचा अर्थ, टार्डिग्रेड्स दुष्ट नाही तर माणूसच खरा खलनायक म्हणायचा.” मार्गारेट म्हणाली.
“मग, आपण कां निघालोय इतक्या घाईघाईने?”
“आपणसुध्दा त्या गुहेतच राहायला हवं. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आपण इथे सुरक्षित राहूना.”
“मानवास हे सगळं कळायला हवं. चंद्रावर राहता येणं शक्य आहे का, याचाच शोध घेण्यासाठी मला इकडे पाठवण्यात आलं. माझी शोध मोहीम यशस्वी झाली.” नेपोलीयन हसत हसत म्हणाला.
“आँ!”
“अरे, पण त्यामुळे हा मानव टार्डिग्रेड्सच्या जीवावर उठेल ना. हा मानव आपल्या स्वार्थासाठी कुणाचाही बळी द्यायला मागेपुढे बघणार नाही.”
“हा..हा..हा!!! मला काय त्याचं? माझं जे काम होतं ते मी केलय.” असं म्हणून नेपोलियन छज्ञ्मीपणे हसू लागला. हसता हसता त्याचं रुपांतर यंत्रात झालं. तो रोबो डॉगी होता. त्याचं ते बदललेलं रुप बघून मार्गारेट आणि रॉबिन्सन बेशुध्द पडले.
“जे तुम्हास अपेक्षित, ते आहे शक्य! ” असा संदेश नेपोलियनने पृथ्वीवरच्या नियंत्रण कक्षाकडे पाठवला नि यानाला आणखी गती दिली.
सुरेश वांदिले
७वा माळा,देवराई सहकारी गृहनिर्माण संस्था,चारकोप, सेक्टर सहा,कांदिवली पश्चिम,मुंबई ६७
भ्रमणध्वनी-९३२४९७३९४७
००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००
०००
मोहीम फत्ते!
टीव्हीवरील बातम्या बघता बघता मालकीनबाईंना कधी डुलकी लागली ते कळलं नाही. त्यावेळी मार्गारेट मनी मावशी बाजूलाच बसून टीव्हीवरच्या बातम्या बघत होती. मालकीनबाईंना डुलकी लागल्याचं बघून रॉबिन्सन उंदीरमामा हळून सोफ्याच्या आडून बाहेर आला नि त्याने मावशीकडे टाळीसाठी डावा पाय केला. मावशीने उजव्या पायाने टाळी दिली. मावशीने त्याला टॉफी दिली. टॉफी चघळत तोही बातम्या बघू लागला. वृत्तनिवदेकानं चंद्राविषयी एक बातमी सांगायला सुरुवात केल्यावर मामा आणि मावशी कान देऊन ऐकू लागले. कारण दोघांनांही चंद्र भारीच आवडायचा. मालकीनबाई झोपल्या की मार्गारेट मावशी आणि रॉबिन्सन मामा घराच्या बाहेर पडून चंद्राकडे बघत बसत.
त्यामुळे चंद्राची बातमी येताच दोघांनी कान टवकारले नि ते काळजीपूर्वक ऐकू लागले. चंद्रावर निल आर्मस्ट्राँग हा मनुष्यप्राणी उतरलेल्या जागेपासून ४०० किलोमीटर अंतरावर एक गुहा सापडल्याची माहिती वृत्तनिवेदिका देत होती. मामा आणि मावशीने एकमेकांकडे बघितलं.
“काय रे, मला जे वाटतंय तेच तुला पण वाटतय ना?” मावशीने विचारलं.
“पण मला काय वाटतं, हे तुला कसं कळणार?” मामा उत्तरला.
“माम्या अरे, मावशीला तुझ्या मनात चाललेला सगळा खेळ कळतो.”
“मग विचारतेस कशाला?”
“गधड्या अरे, मी ताडून पाहत होते.”
“काय?”
“तुलासुध्दा चंद्रावरच्या गुहेत जावसं वाटतय ना.”
“होय गं मावशे,” रॉबिन्सन मिशी हलवत म्हणाला.
“पण मावशे, आपण त्या गुहेत जायचं कसं ?”
“इच्छा तिथे मार्ग, असं लॉयन किंग महाराजांच्या गुरुंनी सांगून ठेवलच आहे. चल बाहेर, आपण शांतपणे विचार करु.”
मामा आणि मावशी घराच्या बाहेर आले नि एका झाडाखाली बसून आकाशात नुकताच उगवलेल्या चंद्राकडे एकटक बघू लागले.
अचानक त्यांच्यावर आकाशातून तेजस्वी प्रकाशकिरणं पडली नि त्या दोघांनांही पंख फुटले.
‘आता तुम्ही या पंखांच्या साहाय्यानं चंद्राच्या दिशेनं उडू शकता.’ आकाशातून आवाज आला. दोघांनींही चौफर नजर फिरवली. दूरदूरपर्यंत कुणीच दिसत नव्हतं.
“आता काय करायचं?” मामानं विचारलं.
“आकाशातल्या आवाजाचं ऐकायचं नि चंद्राकडे झेप घ्यायची.” मावशी पंख फडफडवत म्हणाली.
“अगं पण मावशे, आपण पृथ्वीच्या वातावरणापर्यंत उडू शकू पण या वातावरणाच्या बाहेर अंतराळयात्री घालतात तसा पोषाख आपणास लागेल. आपण सहन करु शकू असं वातावरण असणारं अंतराळयान लागेल.”
“माम्या, हे खरं असलं तरी इच्छा तिथे मार्ग, असं नाही का, लॉयन किंगच्या गुरुंनी सांगून ठेवलय. त्यांचं स्मरण केलं की सगळया समस्या सुटतात.” मावशी हसून म्हणाली. मग दोघांनी लॉयन किंगच्या गुरुंचं स्मरण केलं नि आकाशात भरारी घेतली. उडता उडता ते दोघेही पृथ्वीच्या वातावरणाबाहेर पडले. आता त्यांना उडणं अशक्य होऊ लागलं. ते गटांगळ्या खाऊ लागले. त्याचवेळी तिथून एक अंतराळयान चाललं होतं. मानवाने चंद्रावर प्रयोगासाठी ते यान पाठवलं होतं. त्यात नेपोलियन डॉगी होता. त्याने रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला बघितलं. त्याने ते यान दोघांच्या जवळ नेलं. यानाची एक खिडकी उघडून दोघांनांही आत ओढलं. प्राणवायूविना कावरेबावरे झालेल्या दोघांना अवकाशयानाच्या आत असलेल्या प्राणवायूयुक्त वातावरणामुळे जीवात जीव आल्यासारखं वाटलं. दोघांनांही हायसं वाटलं. त्यांनी इकडेतिकडे बघितलं. समोर नेपोलियन बघून त्यांची बोबडी वळली. ते त त पप करु लागले.
“अरे, घाबरु नका. मी तुम्हाला काही करणार नाही. पण तुम्ही असे अवकाश पोकळीत काय करता होतात? हे यान जर या क्षणी तुमच्या जवळून जात नसते तर गेला असतात ना बाराच्या भावात!” नेपोलियन काळजीच्या सुरात बोलला. हा डॉगी आपणास काहीच करणार नाही हे लक्षात आल्यावर मामा आणि मावशीने सुटकेचा श्वास घेतला. मावशीने त्याला सगळं सांगितलं.
“अरे वा! गंमतच म्हणायची. मीसुध्दा चंद्रावरच चाललोय. एकसे भले दो, दोसे भले तीन झालय आपलं. माझं तीक्ष्ण नाक, रॉबिन्सनचा तीक्ष्ण दात नि मार्गारेटची तीक्ष्ण नजर या तीन अस्त्रांचा वापर करुन आपल्यावर चंद्रावर समजा, कोणतही संकट आलं तर त्याचा मुकाबला करता येईल. आपणास आता कुणाचीच भीती नाही. मस्त मजा येईल चंद्रावर.” नेपोलीयन उत्तेजित होउन म्हणाला.
अवकाशयानाने आता पृथ्वीची कक्षा ओलांडून चंद्राची कक्षा पकडली होती. ७२ तासात यान चंद्रावर पोहचलं. यान चंद्रावर उतरताच नेपोलियनने चंद्रावरील गुहेकडे लँडरला वळवलं. लँडर वेगाने गुहेकडे निघालं. तासाभरात लँडर गुहेजवळ पोहचलं. तिघेही लँडरमधून बाहेर पडून गुहेकडे निघाले.
०००
ती गुहा अद्भूत होती. त्या गुहेत एकापाठोपाठ एक अशी दालनं होती. त्या दालनातून समोरसमोर जात असताना ते तिघेही एका वस्तूला धडकले. ती वस्तू म्हणजे एक हिऱ्यासारखा दगडच होता. त्या तिघांची धडक होताच त्या हिऱ्यासारख्या दगडातून प्रकाश किरणं बाहेर पडून त्यांच्या अंगावर पडली.
त्या किरणांमुळे आपल्या अंगात अद्भूत शक्ती संचारलीय असं तिघांनांही वाटलं. त्यांनी एकमेकांकडे बघितलं.
“मला वाटतं आता आपल्याला कशाचीच भीती नाही. नेपोलियन म्हणाला.” मार्गारेट आणि रॉबिन्सनने मान हलवली. ते पुढे जाऊ लागले. मात्र काही अंतर चालून गेल्यावर समोर रस्ताच नसल्याचं त्यांच्या लक्षात आलं. त्यांनी मागे वळून बघितलं. तर तोही रस्ता बंद झाला होता.
रॉबिन्सनची बोबडी वळली. मार्गारेटही मनातून घाबरली. मात्र नेपोलियन शांत होता.
“मित्रांनो, आता आपली खरी कसोटी ! आपण दोन्ही बाजुंनी बंदिस्‍त झालो नसून आपणास तसं केलं गेलय.
“आता काय करायचं आपण?” मामाने घाबरलेल्या स्वरात विचारलं.
“अरे राबू, घाबरु नकोस. तू पिटुकला असण्याचा फायदा करुन घे आता.”
“म्हणजे?”
“या दगडांवर चढून कुठे काही फट दिसते का बघ जरा, ” मावशी म्हणाली. रॉबिन्सनने दीर्घ श्वास घेतला. नि तो त्या दगडावर तुरुतुरु चढला. पण त्याला कुठेच काही फट दिसेना. तो खाली उतरताना त्याचा दात एका दगडाला लागून तो दात खाली पडला. डोळ्याची पापणी लवते न लवते त्या दाताचं रुपांतर ड्रील मशिनसारख्या एका तीक्ष्ण करवतीत झाली. त्या करवतीने आपोआप तो दगड कापायलायच सुरुवात केली.
काही वेळात तो दगड कापला गेला. तिघांना समोरचा रस्ता दिसला. कापलेल्या दगडाच्या फटितून तिघांनी समोर उडी घेतली. समोरचं दृष्य बघून ते आश्चर्यचकितच झाले. चंद्रावर मानवाने वेगवेगळया वेळी पाठवलेली पण तिथे उतरु न शकलेली, उतरल्यावर भरकटून पृथ्वीशी संपर्क तुटलेली ,प्रयोग करता करताच उर्जा गमावून बसलेली, प्रयोगाचा काळ संपल्यावर निष्क्रिय झालेली यानं होती.
नेपोलीयनच्या तीक्ष्ण नाकाला तिथे कशाचा तरी वास आला. त्याने मार्गारेटला त्या दिशेने उडी मारायला सांगितलं.
“उडी कशाला मारायची मी डोळ्यांनीच बघतेना,” असं म्हणून मार्गारेटने आपले डोळे मोठे केले. त्या डोळ्यातून प्रखर प्रकाश निघाला.
त्या प्रकाशात जे काही दिसलं त्याने तिघांची बोबडी वळली. कारण या यानांच्या पाठिमागे असलेल्या एका यानावर तीन जीव बसलेले होते. ते या तिघांकडेच एकटक बघत होते.
“याचा अर्थ, आपल्या आधी इथे कुणीतरी आलं म्हणायचं?” मार्गारेट म्हणाली.
“हा हा हा! आम्ही तिघेच नाही तर इथे आमचंच साम्राज्य आहे. आता, तुम्ही आमचे बंदिवान आहात.” त्या तिघातील सर्वात मोठा एकजण म्हणाला.
घाबरु रॉबिन्सला काय झाले कुणास ठाऊक, त्याने त्यांच्या दिशेने उडी मारली. तो तिकडे जाऊन संकटात पडू नये म्हणून मावशीने उडी मारुन त्याची शेपटी पकडली, ते दोघेही संकटात सापडतील असा विचार करुन त्यांना थांबवण्यासाठी नेपोलीयनने उडी मारुन मार्गारेटची शेपटी पकडली. ते तिघेही तिकडे पोहचले नाहीत, पण गुहेतल्या हवेतच तरंगू लागले.
“हा… हा… हा!!!” ते तिन जीव जोरजोरात हसू लागले. ते हसत असतानाच हवेतच लटकेलल्या रॉबिन्सन, मार्गारेट आणि नेपोलियनच्या अवतीभवती आणखी तशाच जीवांनी साखळी केली. एखाद्या अस्वलासारखे दिसणाऱ्या त्या जीवांना आठ पाय पाय होते. त्या जिवांनी नेपोलियन, मार्गोरेट आणि रॉबिन्सला तिघांना आता जखडून टाकलं.
“त…त…तुम्ही कोण?” नेपोलीयनने कसंबसं विचारलं.
“आम्ही टार्डिग्रेड! समुद्र आमचं निवासस्थान. अस्वलासारखं दिसतो असं पृथ्वीवरच्या माणसाला वाटलं म्हणून त्यांनी आमचं नामकरण, समुद्र अस्वल असं केलंय.” त्या तिघातला सर्वात मोठा टार्डिग्रेड म्हणाला. तो त्यांचा बॉस असावा.
“याचा अर्थ, आम्ही ज्या पृथ्वीवरुन आलो, तिथलेच तुम्ही आहात का?” मार्गारेटने विचारलं.
” बरोब्बर ओळखलस कॅटेटले. हुषार आहेस हो. आम्ही पृथ्वीवरुनच इथे आलो. आमच्या १२ शे प्रजाती आहेत.” दुसरा टार्डिग्रेड म्हाणाला.
” याचा अर्थ आपण सारे भाऊ भाऊ. वसुंधरा असे आपली आऊ!” मार्गारेट उत्साहाने म्हणाली.
“वसुंधरा आपल्या सर्वांची आऊ असली तरी ती आपण भाऊ भाऊ आहोत की शत्रू आहोत ते अजून काही स्पष्ट झालं नाहीय.”बॉस म्हणाला.
“ओके ओके, पण ते ठरेपर्यंत तुम्ही इथे कसे काय आलात ते तरी सांगा?” रॉबिन्सनने विचारलं.
” सांगतो की, तुम्हाला कळलंच पाहिजे ते. तर, आम्ही लाखो वर्षापासून पृथ्वीचे रहिवासी. पृथ्वीवरील मानवाच्या नजरेस १७७३ साली पाहिल्यांदा पडलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आमच्याकडे असलेली अद्भूत शक्ती लक्षात आल्यावर २००७ साली मानवाच्या युरोपिअन स्पेस एजन्सीने ३००० टार्डिग्रेड्सना फोटॉन या लहानशा अवकाशात कुपितून अवकाशात धाडलं. या फोटोनने १२ दिवस पृथ्वी प्रदिक्षणा केली नि ते पृथ्वीवर परतले. ३ हजारपैकी २ हजार माझे बांधव ठणठणित जिवंत होते.”
“मग बाकीचे हजार गेले कुठे?” रॉबिन्सनने न राहवून विचारलं.
“रॅट्या, तुला हा प्रश्न पडला पण त्यावेळी मूर्ख माणसाला प्रश्न पडला नाही. त्याला वाटलं. ते हजार मेले.”
“आँ!” नेपोलियनने आश्चर्य व्यक्त केलं.
“म्हणजे काय?” मार्गारेट म्हणाली.
“तर ते हजार टार्डिग्रेड्स मेले नव्हते, त्या हजारांनी फोटॉनच्या बाहेर येऊन चंद्राकडे झेप घेतली नि आम्ही या गुहेत आलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आम्ही असे कुठेही आणि कोणत्याही परिस्थितीत टिकून राहू शकतो, कारण आमच्याकडे आहे एक अफलातून शक्ती.
“कोणती शक्ती?” नेपोलियनने अधिरतेनं विचारलं. बॉस टार्डिग्रेडकडे दुसऱ्या टार्डिग्रेडने बघितलं. आपल्या शक्तीचं रहस्य सांगायचं की नाही, हा प्रश्न त्याला पडला होता.
“सांग सांग, यांना आपलं रहस्य कळलं तरी काही फरक पडणार नाही.” बॉस टार्डिग्रेड म्हणाला. अशी परवानगी मिळाल्यावर दुसरा टार्डिग्रेड सांगू लागला…
“जेव्हा आमच्या लक्षात येतं की, कुछ तो गडबड है, तेव्हा आम्ही आमच्या शरीरातल्या क्रियांचा वेग कमी करतो. एक शतांश टक्के कमी इतका कमी वेग असतो, तेव्हा. शरीरातलं पाणी एक टक्क्‌यावर आणतो. त्यामुळे आम्ही एकदम कोरडे होतो. मग आमच्या इवल्याशा देहाची होते मुटकुळी. त्यावर चढतं काचेचं आवरण. हे सगळं घडत असताना आमच्या शरीरातल्या पेशिंमधील प्रथिनं ‘आडव्या-तिडव्या-वाकड्या तिकड्या,’ तंतूच्या स्वरुपात बदलतात. त्यातून या तंतूचं जाळीसारखं कवच तयार होतं नि हे कवच पेशिंभोवती ढालीसारखं म्हणजेच कवच म्हणून उभं राहतं.”
“बापरे!”
“आँ !”
“काय सांगता?” अशा प्रतिक्रिया, नेपोलियन, रॉबिन्सन आणि मार्गारेटने दिल्या. टार्डिग्रेडचं रहस्य ऐकून तिघेही विस्मयचकित झाले.
“अरे असे, आश्चर्यचिकत होऊ नका एव्हढ्यातच, आणखी बरचं काही सांगायचं राहिलय.” बॉस टार्डिग्रेड गरजला. दुसरा टार्डिग्रेड पुन्हा सांगू लागला…
“तर, या कवचातलं जनूक एक खास प्रथिनाची निर्मिती करतं. ते त्यांच्या डीएनएला चिटकतं. ते त्यांना तुटू देत नाही की नष्ट होऊ देत नाही. ही मांत्रिक नव्हे तर तांत्रिक करामत आमचं शरीर करतं. “
” इथे चंद्रावर तर कुणीच राहू शकत नाही म्हणतात.” नेपोलयननं भित भित विचारलं.
“हा हा हा… हा हा हा !!!” बॉस टार्डिग्रेड गडगडाट करत हसला.
“काय झालं? रॉबिन्सनने दबक्या आवाजात विचारलं.
“मानवाने पृथ्वीचा सर्वनाश चालवलाय. एकना एक दिवस पृथ्वी जाणार बाराच्या भावात, हे मानवास कळलय. त्यामुळे त्याने पर्यायी ग्रहाचा शोध सुरु केलाय. मात्र त्याच्या आधी आम्हीच इथे आलो. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आम्ही मात्र जिवंतच राहणार नि आता आम्हीच या चंद्राचे मालक होणार, स्वामी होणार. हा हा हा!! ” बॉस टार्डिग्रेड गरजला.
“मग, तुम्ही राहणार का आमच्या साम्राज्यात की जाणार त्या दुष्ट माणसांच्या जगात?” दुसऱ्या टार्डिग्रेडनं विचारलं.
“आम्हाला आधी या हवेतून खाली तर उतरवाना.” नेपोलियनने विनंती केली. मार्गारेट आणि रॉबिन्सने मान हलवली. टार्डिग्रेडनी त्यांना खाली उतरू दिलं.
“काय करावं बरं?” मावशी नेपोलियनच्या कानाला लागली.
“विचार करु नका. इथेच राहा. पृथ्वी नष्ट झाली तरी तुम्ही जिवंतच राहाल. आपण सगळे मिळून या चंद्रावर आनंदाने राहू.” तिसरा टार्डिग्रेड म्हणाला.
“आम्ही तुम्हाला या गुहेतल्या एका एका दालनाचे सरदार करु.” बॉसने सांगितलं.
हे काहीतरी भयंकर आणि वेगळचं असल्यानं हे मानवापर्यंत लवकरात लवकरच पोहचवलं पाहिजे, असं नेपोलियनच्या लक्षात आलं. त्याने मार्गारेट आणि रॉबिन्सनला आपली शेपटी पकडण्याचा इशारा केला. त्या दोघांनांही तसंच केलं. टार्डिग्रेड्सना कळण्याच्या आधीच नेपोलियनने मोठी छलांग घेऊन गुहेचे व्दार गाठलं. धावतपळत त्यांनी लँडरवर पोहचले. नेपोलियनने लँडरला चंद्राभोवती फिरणाऱ्या यानाच्या दिशेनं वळवलं. लँडर यानाला जोडल्या गेलं. तिघेही आत आले. यान पृथ्वीच्या दिशेने निघालं.
“बापरे, जे बघितलं त्याने तर माझ्या अंगावर काटाच आला.” मार्गारेट म्हणाली.
“पण मावशे, काटा येण्याचं कारण काय?” टार्डिग्रेड्सनी काही दुष्टपणा केलेला नाही. त्यांना माणसांना मारायचं नाही. त्यांच्यावर राज्यही करायचं नाही. स्वत:चं रक्षण करणं एव्हढचं त्यांचं ध्येय दिसलं.”
“बरोबर रॉबू, अगदी बरोबर. पण मानवास हे कळता कामा नये. चंद्रावरच्या गुहेत राहण्यासारखी परिस्थिती असल्याचं कळलं की तो इथे शिरणार नि टार्डिग्रेड्सला हाकलून लावणार.”
“याचा अर्थ, टार्डिग्रेड्स दुष्ट नाही तर माणूसच खरा खलनायक म्हणायचा.” मार्गारेट म्हणाली.
“मग, आपण कां निघालोय इतक्या घाईघाईने?”
“आपणसुध्दा त्या गुहेतच राहायला हवं. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आपण इथे सुरक्षित राहूना.”
“मानवास हे सगळं कळायला हवं. चंद्रावर राहता येणं शक्य आहे का, याचाच शोध घेण्यासाठी मला इकडे पाठवण्यात आलं. माझी शोध मोहीम यशस्वी झाली.” नेपोलीयन हसत हसत म्हणाला.
“आँ!”
“अरे, पण त्यामुळे हा मानव टार्डिग्रेड्सच्या जीवावर उठेल ना. हा मानव आपल्या स्वार्थासाठी कुणाचाही बळी द्यायला मागेपुढे बघणार नाही.”
“हा..हा..हा!!! मला काय त्याचं? माझं जे काम होतं ते मी केलय.” असं म्हणून नेपोलियन छज्ञ्मीपणे हसू लागला. हसता हसता त्याचं रुपांतर यंत्रात झालं. तो रोबो डॉगी होता. त्याचं ते बदललेलं रुप बघून मार्गारेट आणि रॉबिन्सन बेशुध्द पडले.
“जे तुम्हास अपेक्षित, ते आहे शक्य! ” असा संदेश नेपोलियनने पृथ्वीवरच्या नियंत्रण कक्षाकडे पाठवला नि यानाला आणखी गती दिली.
सुरेश वांदिले
७वा माळा,देवराई सहकारी गृहनिर्माण संस्था,चारकोप, सेक्टर सहा,कांदिवली पश्चिम,मुंबई ६७
भ्रमणध्वनी-९३२४९७३९४७
००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००
०००
मोहीम फत्ते!
टीव्हीवरील बातम्या बघता बघता मालकीनबाईंना कधी डुलकी लागली ते कळलं नाही. त्यावेळी मार्गारेट मनी मावशी बाजूलाच बसून टीव्हीवरच्या बातम्या बघत होती. मालकीनबाईंना डुलकी लागल्याचं बघून रॉबिन्सन उंदीरमामा हळून सोफ्याच्या आडून बाहेर आला नि त्याने मावशीकडे टाळीसाठी डावा पाय केला. मावशीने उजव्या पायाने टाळी दिली. मावशीने त्याला टॉफी दिली. टॉफी चघळत तोही बातम्या बघू लागला. वृत्तनिवदेकानं चंद्राविषयी एक बातमी सांगायला सुरुवात केल्यावर मामा आणि मावशी कान देऊन ऐकू लागले. कारण दोघांनांही चंद्र भारीच आवडायचा. मालकीनबाई झोपल्या की मार्गारेट मावशी आणि रॉबिन्सन मामा घराच्या बाहेर पडून चंद्राकडे बघत बसत.
त्यामुळे चंद्राची बातमी येताच दोघांनी कान टवकारले नि ते काळजीपूर्वक ऐकू लागले. चंद्रावर निल आर्मस्ट्राँग हा मनुष्यप्राणी उतरलेल्या जागेपासून ४०० किलोमीटर अंतरावर एक गुहा सापडल्याची माहिती वृत्तनिवेदिका देत होती. मामा आणि मावशीने एकमेकांकडे बघितलं.
“काय रे, मला जे वाटतंय तेच तुला पण वाटतय ना?” मावशीने विचारलं.
“पण मला काय वाटतं, हे तुला कसं कळणार?” मामा उत्तरला.
“माम्या अरे, मावशीला तुझ्या मनात चाललेला सगळा खेळ कळतो.”
“मग विचारतेस कशाला?”
“गधड्या अरे, मी ताडून पाहत होते.”
“काय?”
“तुलासुध्दा चंद्रावरच्या गुहेत जावसं वाटतय ना.”
“होय गं मावशे,” रॉबिन्सन मिशी हलवत म्हणाला.
“पण मावशे, आपण त्या गुहेत जायचं कसं ?”
“इच्छा तिथे मार्ग, असं लॉयन किंग महाराजांच्या गुरुंनी सांगून ठेवलच आहे. चल बाहेर, आपण शांतपणे विचार करु.”
मामा आणि मावशी घराच्या बाहेर आले नि एका झाडाखाली बसून आकाशात नुकताच उगवलेल्या चंद्राकडे एकटक बघू लागले.
अचानक त्यांच्यावर आकाशातून तेजस्वी प्रकाशकिरणं पडली नि त्या दोघांनांही पंख फुटले.
‘आता तुम्ही या पंखांच्या साहाय्यानं चंद्राच्या दिशेनं उडू शकता.’ आकाशातून आवाज आला. दोघांनींही चौफर नजर फिरवली. दूरदूरपर्यंत कुणीच दिसत नव्हतं.
“आता काय करायचं?” मामानं विचारलं.
“आकाशातल्या आवाजाचं ऐकायचं नि चंद्राकडे झेप घ्यायची.” मावशी पंख फडफडवत म्हणाली.
“अगं पण मावशे, आपण पृथ्वीच्या वातावरणापर्यंत उडू शकू पण या वातावरणाच्या बाहेर अंतराळयात्री घालतात तसा पोषाख आपणास लागेल. आपण सहन करु शकू असं वातावरण असणारं अंतराळयान लागेल.”
“माम्या, हे खरं असलं तरी इच्छा तिथे मार्ग, असं नाही का, लॉयन किंगच्या गुरुंनी सांगून ठेवलय. त्यांचं स्मरण केलं की सगळया समस्या सुटतात.” मावशी हसून म्हणाली. मग दोघांनी लॉयन किंगच्या गुरुंचं स्मरण केलं नि आकाशात भरारी घेतली. उडता उडता ते दोघेही पृथ्वीच्या वातावरणाबाहेर पडले. आता त्यांना उडणं अशक्य होऊ लागलं. ते गटांगळ्या खाऊ लागले. त्याचवेळी तिथून एक अंतराळयान चाललं होतं. मानवाने चंद्रावर प्रयोगासाठी ते यान पाठवलं होतं. त्यात नेपोलियन डॉगी होता. त्याने रॉबिन्सन आणि मार्गारेटला बघितलं. त्याने ते यान दोघांच्या जवळ नेलं. यानाची एक खिडकी उघडून दोघांनांही आत ओढलं. प्राणवायूविना कावरेबावरे झालेल्या दोघांना अवकाशयानाच्या आत असलेल्या प्राणवायूयुक्त वातावरणामुळे जीवात जीव आल्यासारखं वाटलं. दोघांनांही हायसं वाटलं. त्यांनी इकडेतिकडे बघितलं. समोर नेपोलियन बघून त्यांची बोबडी वळली. ते त त पप करु लागले.
“अरे, घाबरु नका. मी तुम्हाला काही करणार नाही. पण तुम्ही असे अवकाश पोकळीत काय करता होतात? हे यान जर या क्षणी तुमच्या जवळून जात नसते तर गेला असतात ना बाराच्या भावात!” नेपोलियन काळजीच्या सुरात बोलला. हा डॉगी आपणास काहीच करणार नाही हे लक्षात आल्यावर मामा आणि मावशीने सुटकेचा श्वास घेतला. मावशीने त्याला सगळं सांगितलं.
“अरे वा! गंमतच म्हणायची. मीसुध्दा चंद्रावरच चाललोय. एकसे भले दो, दोसे भले तीन झालय आपलं. माझं तीक्ष्ण नाक, रॉबिन्सनचा तीक्ष्ण दात नि मार्गारेटची तीक्ष्ण नजर या तीन अस्त्रांचा वापर करुन आपल्यावर चंद्रावर समजा, कोणतही संकट आलं तर त्याचा मुकाबला करता येईल. आपणास आता कुणाचीच भीती नाही. मस्त मजा येईल चंद्रावर.” नेपोलीयन उत्तेजित होउन म्हणाला.
अवकाशयानाने आता पृथ्वीची कक्षा ओलांडून चंद्राची कक्षा पकडली होती. ७२ तासात यान चंद्रावर पोहचलं. यान चंद्रावर उतरताच नेपोलियनने चंद्रावरील गुहेकडे लँडरला वळवलं. लँडर वेगाने गुहेकडे निघालं. तासाभरात लँडर गुहेजवळ पोहचलं. तिघेही लँडरमधून बाहेर पडून गुहेकडे निघाले.
०००
ती गुहा अद्भूत होती. त्या गुहेत एकापाठोपाठ एक अशी दालनं होती. त्या दालनातून समोरसमोर जात असताना ते तिघेही एका वस्तूला धडकले. ती वस्तू म्हणजे एक हिऱ्यासारखा दगडच होता. त्या तिघांची धडक होताच त्या हिऱ्यासारख्या दगडातून प्रकाश किरणं बाहेर पडून त्यांच्या अंगावर पडली.
त्या किरणांमुळे आपल्या अंगात अद्भूत शक्ती संचारलीय असं तिघांनांही वाटलं. त्यांनी एकमेकांकडे बघितलं.
“मला वाटतं आता आपल्याला कशाचीच भीती नाही. नेपोलियन म्हणाला.” मार्गारेट आणि रॉबिन्सनने मान हलवली. ते पुढे जाऊ लागले. मात्र काही अंतर चालून गेल्यावर समोर रस्ताच नसल्याचं त्यांच्या लक्षात आलं. त्यांनी मागे वळून बघितलं. तर तोही रस्ता बंद झाला होता.
रॉबिन्सनची बोबडी वळली. मार्गारेटही मनातून घाबरली. मात्र नेपोलियन शांत होता.
“मित्रांनो, आता आपली खरी कसोटी ! आपण दोन्ही बाजुंनी बंदिस्‍त झालो नसून आपणास तसं केलं गेलय.
“आता काय करायचं आपण?” मामाने घाबरलेल्या स्वरात विचारलं.
“अरे राबू, घाबरु नकोस. तू पिटुकला असण्याचा फायदा करुन घे आता.”
“म्हणजे?”
“या दगडांवर चढून कुठे काही फट दिसते का बघ जरा, ” मावशी म्हणाली. रॉबिन्सनने दीर्घ श्वास घेतला. नि तो त्या दगडावर तुरुतुरु चढला. पण त्याला कुठेच काही फट दिसेना. तो खाली उतरताना त्याचा दात एका दगडाला लागून तो दात खाली पडला. डोळ्याची पापणी लवते न लवते त्या दाताचं रुपांतर ड्रील मशिनसारख्या एका तीक्ष्ण करवतीत झाली. त्या करवतीने आपोआप तो दगड कापायलायच सुरुवात केली.
काही वेळात तो दगड कापला गेला. तिघांना समोरचा रस्ता दिसला. कापलेल्या दगडाच्या फटितून तिघांनी समोर उडी घेतली. समोरचं दृष्य बघून ते आश्चर्यचकितच झाले. चंद्रावर मानवाने वेगवेगळया वेळी पाठवलेली पण तिथे उतरु न शकलेली, उतरल्यावर भरकटून पृथ्वीशी संपर्क तुटलेली ,प्रयोग करता करताच उर्जा गमावून बसलेली, प्रयोगाचा काळ संपल्यावर निष्क्रिय झालेली यानं होती.
नेपोलीयनच्या तीक्ष्ण नाकाला तिथे कशाचा तरी वास आला. त्याने मार्गारेटला त्या दिशेने उडी मारायला सांगितलं.
“उडी कशाला मारायची मी डोळ्यांनीच बघतेना,” असं म्हणून मार्गारेटने आपले डोळे मोठे केले. त्या डोळ्यातून प्रखर प्रकाश निघाला.
त्या प्रकाशात जे काही दिसलं त्याने तिघांची बोबडी वळली. कारण या यानांच्या पाठिमागे असलेल्या एका यानावर तीन जीव बसलेले होते. ते या तिघांकडेच एकटक बघत होते.
“याचा अर्थ, आपल्या आधी इथे कुणीतरी आलं म्हणायचं?” मार्गारेट म्हणाली.
“हा हा हा! आम्ही तिघेच नाही तर इथे आमचंच साम्राज्य आहे. आता, तुम्ही आमचे बंदिवान आहात.” त्या तिघातील सर्वात मोठा एकजण म्हणाला.
घाबरु रॉबिन्सला काय झाले कुणास ठाऊक, त्याने त्यांच्या दिशेने उडी मारली. तो तिकडे जाऊन संकटात पडू नये म्हणून मावशीने उडी मारुन त्याची शेपटी पकडली, ते दोघेही संकटात सापडतील असा विचार करुन त्यांना थांबवण्यासाठी नेपोलीयनने उडी मारुन मार्गारेटची शेपटी पकडली. ते तिघेही तिकडे पोहचले नाहीत, पण गुहेतल्या हवेतच तरंगू लागले.
“हा… हा… हा!!!” ते तिन जीव जोरजोरात हसू लागले. ते हसत असतानाच हवेतच लटकेलल्या रॉबिन्सन, मार्गारेट आणि नेपोलियनच्या अवतीभवती आणखी तशाच जीवांनी साखळी केली. एखाद्या अस्वलासारखे दिसणाऱ्या त्या जीवांना आठ पाय पाय होते. त्या जिवांनी नेपोलियन, मार्गोरेट आणि रॉबिन्सला तिघांना आता जखडून टाकलं.
“त…त…तुम्ही कोण?” नेपोलीयनने कसंबसं विचारलं.
“आम्ही टार्डिग्रेड! समुद्र आमचं निवासस्थान. अस्वलासारखं दिसतो असं पृथ्वीवरच्या माणसाला वाटलं म्हणून त्यांनी आमचं नामकरण, समुद्र अस्वल असं केलंय.” त्या तिघातला सर्वात मोठा टार्डिग्रेड म्हणाला. तो त्यांचा बॉस असावा.
“याचा अर्थ, आम्ही ज्या पृथ्वीवरुन आलो, तिथलेच तुम्ही आहात का?” मार्गारेटने विचारलं.
” बरोब्बर ओळखलस कॅटेटले. हुषार आहेस हो. आम्ही पृथ्वीवरुनच इथे आलो. आमच्या १२ शे प्रजाती आहेत.” दुसरा टार्डिग्रेड म्हाणाला.
” याचा अर्थ आपण सारे भाऊ भाऊ. वसुंधरा असे आपली आऊ!” मार्गारेट उत्साहाने म्हणाली.
“वसुंधरा आपल्या सर्वांची आऊ असली तरी ती आपण भाऊ भाऊ आहोत की शत्रू आहोत ते अजून काही स्पष्ट झालं नाहीय.”बॉस म्हणाला.
“ओके ओके, पण ते ठरेपर्यंत तुम्ही इथे कसे काय आलात ते तरी सांगा?” रॉबिन्सनने विचारलं.
” सांगतो की, तुम्हाला कळलंच पाहिजे ते. तर, आम्ही लाखो वर्षापासून पृथ्वीचे रहिवासी. पृथ्वीवरील मानवाच्या नजरेस १७७३ साली पाहिल्यांदा पडलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आमच्याकडे असलेली अद्भूत शक्ती लक्षात आल्यावर २००७ साली मानवाच्या युरोपिअन स्पेस एजन्सीने ३००० टार्डिग्रेड्सना फोटॉन या लहानशा अवकाशात कुपितून अवकाशात धाडलं. या फोटोनने १२ दिवस पृथ्वी प्रदिक्षणा केली नि ते पृथ्वीवर परतले. ३ हजारपैकी २ हजार माझे बांधव ठणठणित जिवंत होते.”
“मग बाकीचे हजार गेले कुठे?” रॉबिन्सनने न राहवून विचारलं.
“रॅट्या, तुला हा प्रश्न पडला पण त्यावेळी मूर्ख माणसाला प्रश्न पडला नाही. त्याला वाटलं. ते हजार मेले.”
“आँ!” नेपोलियनने आश्चर्य व्यक्त केलं.
“म्हणजे काय?” मार्गारेट म्हणाली.
“तर ते हजार टार्डिग्रेड्स मेले नव्हते, त्या हजारांनी फोटॉनच्या बाहेर येऊन चंद्राकडे झेप घेतली नि आम्ही या गुहेत आलो. आम्ही कित्येक वर्षे अन्न आणि पाण्याविना जिवंत राहू शकतो. आम्ही असे कुठेही आणि कोणत्याही परिस्थितीत टिकून राहू शकतो, कारण आमच्याकडे आहे एक अफलातून शक्ती.
“कोणती शक्ती?” नेपोलियनने अधिरतेनं विचारलं. बॉस टार्डिग्रेडकडे दुसऱ्या टार्डिग्रेडने बघितलं. आपल्या शक्तीचं रहस्य सांगायचं की नाही, हा प्रश्न त्याला पडला होता.
“सांग सांग, यांना आपलं रहस्य कळलं तरी काही फरक पडणार नाही.” बॉस टार्डिग्रेड म्हणाला. अशी परवानगी मिळाल्यावर दुसरा टार्डिग्रेड सांगू लागला…
“जेव्हा आमच्या लक्षात येतं की, कुछ तो गडबड है, तेव्हा आम्ही आमच्या शरीरातल्या क्रियांचा वेग कमी करतो. एक शतांश टक्के कमी इतका कमी वेग असतो, तेव्हा. शरीरातलं पाणी एक टक्क्‌यावर आणतो. त्यामुळे आम्ही एकदम कोरडे होतो. मग आमच्या इवल्याशा देहाची होते मुटकुळी. त्यावर चढतं काचेचं आवरण. हे सगळं घडत असताना आमच्या शरीरातल्या पेशिंमधील प्रथिनं ‘आडव्या-तिडव्या-वाकड्या तिकड्या,’ तंतूच्या स्वरुपात बदलतात. त्यातून या तंतूचं जाळीसारखं कवच तयार होतं नि हे कवच पेशिंभोवती ढालीसारखं म्हणजेच कवच म्हणून उभं राहतं.”
“बापरे!”
“आँ !”
“काय सांगता?” अशा प्रतिक्रिया, नेपोलियन, रॉबिन्सन आणि मार्गारेटने दिल्या. टार्डिग्रेडचं रहस्य ऐकून तिघेही विस्मयचकित झाले.
“अरे असे, आश्चर्यचिकत होऊ नका एव्हढ्यातच, आणखी बरचं काही सांगायचं राहिलय.” बॉस टार्डिग्रेड गरजला. दुसरा टार्डिग्रेड पुन्हा सांगू लागला…
“तर, या कवचातलं जनूक एक खास प्रथिनाची निर्मिती करतं. ते त्यांच्या डीएनएला चिटकतं. ते त्यांना तुटू देत नाही की नष्ट होऊ देत नाही. ही मांत्रिक नव्हे तर तांत्रिक करामत आमचं शरीर करतं. “
” इथे चंद्रावर तर कुणीच राहू शकत नाही म्हणतात.” नेपोलयननं भित भित विचारलं.
“हा हा हा… हा हा हा !!!” बॉस टार्डिग्रेड गडगडाट करत हसला.
“काय झालं? रॉबिन्सनने दबक्या आवाजात विचारलं.
“मानवाने पृथ्वीचा सर्वनाश चालवलाय. एकना एक दिवस पृथ्वी जाणार बाराच्या भावात, हे मानवास कळलय. त्यामुळे त्याने पर्यायी ग्रहाचा शोध सुरु केलाय. मात्र त्याच्या आधी आम्हीच इथे आलो. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आम्ही मात्र जिवंतच राहणार नि आता आम्हीच या चंद्राचे मालक होणार, स्वामी होणार. हा हा हा!! ” बॉस टार्डिग्रेड गरजला.
“मग, तुम्ही राहणार का आमच्या साम्राज्यात की जाणार त्या दुष्ट माणसांच्या जगात?” दुसऱ्या टार्डिग्रेडनं विचारलं.
“आम्हाला आधी या हवेतून खाली तर उतरवाना.” नेपोलियनने विनंती केली. मार्गारेट आणि रॉबिन्सने मान हलवली. टार्डिग्रेडनी त्यांना खाली उतरू दिलं.
“काय करावं बरं?” मावशी नेपोलियनच्या कानाला लागली.
“विचार करु नका. इथेच राहा. पृथ्वी नष्ट झाली तरी तुम्ही जिवंतच राहाल. आपण सगळे मिळून या चंद्रावर आनंदाने राहू.” तिसरा टार्डिग्रेड म्हणाला.
“आम्ही तुम्हाला या गुहेतल्या एका एका दालनाचे सरदार करु.” बॉसने सांगितलं.
हे काहीतरी भयंकर आणि वेगळचं असल्यानं हे मानवापर्यंत लवकरात लवकरच पोहचवलं पाहिजे, असं नेपोलियनच्या लक्षात आलं. त्याने मार्गारेट आणि रॉबिन्सनला आपली शेपटी पकडण्याचा इशारा केला. त्या दोघांनांही तसंच केलं. टार्डिग्रेड्सना कळण्याच्या आधीच नेपोलियनने मोठी छलांग घेऊन गुहेचे व्दार गाठलं. धावतपळत त्यांनी लँडरवर पोहचले. नेपोलियनने लँडरला चंद्राभोवती फिरणाऱ्या यानाच्या दिशेनं वळवलं. लँडर यानाला जोडल्या गेलं. तिघेही आत आले. यान पृथ्वीच्या दिशेने निघालं.
“बापरे, जे बघितलं त्याने तर माझ्या अंगावर काटाच आला.” मार्गारेट म्हणाली.
“पण मावशे, काटा येण्याचं कारण काय?” टार्डिग्रेड्सनी काही दुष्टपणा केलेला नाही. त्यांना माणसांना मारायचं नाही. त्यांच्यावर राज्यही करायचं नाही. स्वत:चं रक्षण करणं एव्हढचं त्यांचं ध्येय दिसलं.”
“बरोबर रॉबू, अगदी बरोबर. पण मानवास हे कळता कामा नये. चंद्रावरच्या गुहेत राहण्यासारखी परिस्थिती असल्याचं कळलं की तो इथे शिरणार नि टार्डिग्रेड्सला हाकलून लावणार.”
“याचा अर्थ, टार्डिग्रेड्स दुष्ट नाही तर माणूसच खरा खलनायक म्हणायचा.” मार्गारेट म्हणाली.
“मग, आपण कां निघालोय इतक्या घाईघाईने?”
“आपणसुध्दा त्या गुहेतच राहायला हवं. पृथ्वी नष्ट झाली तरी आपण इथे सुरक्षित राहूना.”
“मानवास हे सगळं कळायला हवं. चंद्रावर राहता येणं शक्य आहे का, याचाच शोध घेण्यासाठी मला इकडे पाठवण्यात आलं. माझी शोध मोहीम यशस्वी झाली.” नेपोलीयन हसत हसत म्हणाला.
“आँ!”
“अरे, पण त्यामुळे हा मानव टार्डिग्रेड्सच्या जीवावर उठेल ना. हा मानव आपल्या स्वार्थासाठी कुणाचाही बळी द्यायला मागेपुढे बघणार नाही.”
“हा..हा..हा!!! मला काय त्याचं? माझं जे काम होतं ते मी केलय.” असं म्हणून नेपोलियन छज्ञ्मीपणे हसू लागला. हसता हसता त्याचं रुपांतर यंत्रात झालं. तो रोबो डॉगी होता. त्याचं ते बदललेलं रुप बघून मार्गारेट आणि रॉबिन्सन बेशुध्द पडले.
“जे तुम्हास अपेक्षित, ते आहे शक्य! ” असा संदेश नेपोलियनने पृथ्वीवरच्या नियंत्रण कक्षाकडे पाठवला नि यानाला आणखी गती दिली.
सुरेश वांदिले
७वा माळा,देवराई सहकारी गृहनिर्माण संस्था,चारकोप, सेक्टर सहा,कांदिवली पश्चिम,मुंबई ६७
भ्रमणध्वनी-९३२४९७३९४७
००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००
०००