चिंगीची खेळणी
चिंगी भयंकरच वैतागली.खरतर तिचा असा स्वभाव नाही.पण कालपासून मात्र तिचं वैतागणं सुरु झालं.कारण घडलं तिच्यासाठी आणलेलं खेळणं.खेळण्यामुळे कुणी वैतागतं का? ते तर सर्वांनाच हवहवसं असतं.मग चिंगी त्याला कशी काय अपवाद?म्हणजे चिंगी वेगळी आहे की तिला खेळण्यांची ॲलर्जी आहे. छे छे तसं काही नाही.चिंगीला सुध्दा खेळणी न आवडायला काय झालं?
मी जेव्हा तिच्यासाठी खेळणं आणतो तेव्हा तर तिच्याइतकी आनंदी दुसरं कुणीचं नसतं.पण मग कालपासून असं काय झालं बुवा?
तसं विशेष काही झालं नाही.एकाने सांगितलं की,चिंगीसाठी नवं खेळणं न्याल तेव्हा ते तिला दाखवूच नका.
मी म्हणालो,कां बुवा?
अहो, त्यात त्यात एक गम्मत दडलीय आणि त्यातून जम्मत घडणारय.
हे जरा माझ्या डोक्याच्या बाहेरचं असल्यानं,फार काही खोलात गेलो नाही,आणि मनातच म्हंटल,बघुतर खेळणी न दाखवण्यातून कोणती गम्मत-जम्मत घडते ते.
घरी जाताना खेळणी घेऊन गेलो.एके ठिकाणी ते लपवून ठेवलं. चिंगीला बोलावलं नि प्रेमानं तिला सांगितलं,तुझ्यासाठी खेळणं आणलयं, शोध बघू तू.
आँ…असा काहीसा चेहरा तिने केला.
अरे,खेळणं आणलय तर ते देना मला. लपवूनच ठेवायचं होतं तर कशासाठी आणलं मग तू ते. असं तिला म्हणायचं होतं.
अगं तू शोध,म्हणजे तुला आणखी गम्मत येईल,खेळण्याची.
नाराजी प्रगट करत चिंगी,लागली शोधायला खेळणी.इथे जा,तिथे जा.हे हुडक ते हुडक,पण तिला खेळणी काही गवसेना.काही वेळाने वैतागून तिने खेळणं शोधण्याचं सोडलं नि गेली झोपून.
तिच्या या सर्वात आवडत्या गोष्टीत दखल दिली की ती रागावलीच म्हणून समजा.त्यामुळे चिंगी झोपली की,तिच्या राज्यात मग कुणी प्रवेशच घ्यायचा नाही,हा घरच्यांचा अलिखित नियम.
एक दोन तासानंतर चिंगी उठली.तिला पुन्हा सांगितलं शोध तुझं खेळणं! तिने पुन्हा शोधाशोध सुरु केली पण पुन्हा तिला खेळणं काही गवसेना.हा काय वात्रटपणा?असं एकदोनदा तिला मला सांगावसंसुध्दा वाटलं.त्यामुळे माझ्यासमोर येऊन तसे हावभाव दर्शवलेसुध्दा. पुन्हा शोध मोहीम सुरु. पण पुन्हा नकारघंटाच.संध्याकाळ झाल्याने मग तिने हा प्रयत्न सोडून दिला.
दुस-या दिवशी तिला पुन्हा सांगितलं की शोध तुझं खेळणं.काहीवेळ ती ढिम्मच.नको ते खेळणं,माझा आळसच बरा,असे भाव तिने दर्शवले.तिच्या चेहऱ्यावरुन वैताग ओसंडून वाहत होता.मला तिची दया येत असूनही,मी काही खेळणं कुठे दडवलय हे सांगत नव्हतो.
खेळणं हवं असेल तर आता वैतागून, रागावून किंवा दया करा हो माझ्यावर ,असं दर्शवून काहीही उपयोग नसल्याचं चिंगीच्या लक्षात आलं असावं. आळस मी म्हणत असताना तिने आता नव्या दमाने,वेगळ्या ठिकाणी जाऊन येऊन अखेर खेळणं शोधलच.
ते बघताच तिला इतका काही आनंद झाला की त्याचं नाव तेच.
मग काय चिंगी त्या खेळण्यात रमून गेली.त्या खेळण्याला इकडे तिकडे ढकल काय,तोंडात पकड काय,त्याला ढुशी मार काय,त्यावर उड्या मार काय असं काय काय तिचं कितीतरी वेळ चाललं होतं.
चिंगी म्हणजे आमच्या घरची मनीमँऊ.छान,सुंदर गोबरी आणि सदैव लाड करुन घेणारी.मग त्यामुळे या लाडोबाईचा हळूहळू लठ्ठोबा व्हायला लागला.मग नवाच प्रश्न निर्माण झाला.लठ्ठोबा होण्याचे दुष्परीणाम जसे आमच्या बाबांना भोगावे लागले तसे चिंगीला भोगावं लागतील की असं वाटलं.चिंगीच्या डॉक्टरांनी तर आणखीच भीती दाखवली.अरे,ही तुमची लाडोबाई अशीच लठ्ठोबाई होत राहिली तर एक दिवस तिला हार्ट ॲटॅकच यायचा.
आँ!
हाँ!
त्यांनी सांगितलं नि मला हार्टॲटॅक येतो की काय असं वाटू लागलं.
पण डॉक्टर म्हणाले, काळजी नको,आपण लठ्ठोबास पुन्हा पातळोबा करु. मग त्यांनी खेळणी दडवण्याची कल्पना दिली.खेळणी शोधाच्या खेळात चिंगी चांगलीच रंगली…तिचा आळसही पळाला.आता तिला खेळणी शोधली की तिला मी तिचा आवडीचा खाऊही देऊ लागलो.वावा! तिला आता कळलं की असं काहीतरी शोधलं की खाऊ मिळतो. त्यामुळे,तिचा उत्साह आणखचीच वाढला.या तिच्या उत्साहाचा फायदा घेत तिच्या सु-शीच्या भांड्याची मस्त मैत्री करवून दिली. घरच्या साऱ्यांचीच काळजी मिटली.
सुरेश वांदिले