देवाची मुलं

देवाची मुलं

तेजामयीच्या आईस कुणाच्या व्यंगावर बोट ठेवायची खोड होती. संबंधित व्यक्तिचा उल्लेख आला की त्या व्यंगाचा उल्लेख केल्याशिवाय तिला राहवतच नसे. बाबांनी तिला कित्येकदा समजावलं, पण आईचं येरे माझ्या मागल्याच. असं कुणाच्या व्यंगावर बोट ठेवून त्यांचा उल्लेख करणं तेजोमयीस आवडत नसे. तिने आईला तसं सांगितलही. आपण यापुढे असं काही करणार नाही, याचं आश्वासन आईने तेजोमयीस दिलं. पण हे आश्वासन काही तिच्याच्याने पाळणं जमलं नाही.

आईची ही सवय कशी बरी मोडायची, हे तेजोमयी आणि बाबांना कळेना. यावर त्यांनी खूप विचार केला.

परवा तेजोमयीस एक उपाय सापडला. तो तिने बाबांना सांगितला. हा उपाय म्हणावा तर भारीच होता, मात्र त्यात आईचा राग आणि संतापाचा दारुगोळाही भरपूर भरला होता.

याची तयारी आपण ठेवलीच पाहिजे, तेजोमयीने बाबांना आश्वस्त केले.

बाबा आणि तेजोमयी  या दोघांनी मिळून गुपचूप उपाय अमलात आणला…

०००

सकाळी आंघोळ झाली की आधी देवघरात जाऊन देवांना नमस्कार , आरती केल्याशिवाय आईची दिनचर्या सुरु होत नसे.

नेहमीप्रमाणे आई देवघरात पूजा करायला गेली. देवपूजेसाठी खाली बसताच, ती जोरात ओरडली,

कुणी केला हा आगाऊपणा..

हा क्षण सक्काळी सक्काळी येणार, हे बाबा आणि तेजोमयीस ठाऊक असल्याने ते देवघराच्या अवतीभवतीच घुटमळत होते. आईचा जोराचा आवाज येताच ते देवघरात जमा झाले.

काय हो, काय झालं ओरडायला. बाबांनी विचारलं.

मुंगी चावली की काय, बाबांकडे बघत व हसू दाबत तेजोयमीनं विचारलं.

गधडे, काय झालं म्हणून काय विचारतेस, तुझेच हे प्रताप दिसतात, म्हणूनच बाबांना दात दाखवतेस ना..

अहो, असं रागावण्याऐवजी झालं काय ते तर सांगा ना , बाबा म्हणाले. तेव्हा आईने देवांना टेकवून ठेवलेला कागद खसकन ओढला..

हे बघा तुमच्या लेकिचे प्रताप..बाबांकडे बघत आई रागाने म्हणाली.

बाबांनी तो कागद हातात घेतला आणि ते खुदकन हसले…

हसायला काय झालं, तुमचा पण हात आहे का, या सगळयांमध्ये? आईने रागाने विचारलं.

अगं आई,आम्ही दोघांनी मिळूनच हा कागद इथे ठेवलाय..

वा वा बाप जोरात तर बेटी तोऱ्यात.. कशासाठी ठेवलात तुम्ही हा कागद. मला खिजवण्यासाठी की देवांना अशुध्द करण्यासाठी…

अगं आई, असं रागावू नकोस बुवा..या एका कागदामुळे देव कसे अशुध्द होणार..उलट देव तर खुष झाले असणार..

आँ..

अहो, तुम्ही या कागदावर बघा तरी काय आहे..बाबा म्हणाले.

आईने कागद बघितला. त्यावर बरीच चित्रं लावली होती. सर्व चित्रं खेळाडूंची होती..

कोण आहेत हे सगळे जण..आईने रागातच विचारलं.

आई, या सर्वांनी आलंपिकमध्ये सुवर्ण पदक, रौप्य पदक जिंकलय..

मग..

मग काय विचारतेस.. अगं ही तुझ्या माझ्यासारखी सामान्य मान्स नाहीत. प्रत्येकाच्या शरीरात काहीना काही व्यंग आहे. तरीही त्यांनी इतका मोठा पराक्रम गाजवलाय.

ही देवाची खास मुलं! म्हणून म्हंटलं देवाला दाखवू आपण, आणि त्याचे आभारही माणू, अशी खास खास मान्स तू आमच्या देशाला दिलीस म्हणून. यासाठी तो कागद आम्ही देवापुढे ठेवला. तेजोमयी बाबांकडे बघून डोळे मिचकावत म्हणाली…

आईच्या सारं काही लक्षात आलं. तिच्या डोळयातून टचकन पाणी आलं. तिने देवांसोबत त्या कागदावरील दिव्यांग खेळांडूनांही मनोभावे नमस्कार केला. त्यानंतर मात्र तिने कधी कुणाच्या व्यंगावर बोट ठेवलं नाही आणि इतरांनाही ठेऊ दिलं नाही.

सुरेश वांदिले