आजीचं कपाट
आजीचं कपाट जादूचं असलं पाहिजे, अशी ठाम समजूत तेजोमयीची आहे. कारण, या कपाटात खूप काहीबाही आजीनं ठेवलय. त्यात तिचे कपडे, जुन्या फोटोंचे अल्‍बम, पोथ्या आहेत. महालक्ष्मी व्रत, सारखी वाणात आलेली खूप पुस्तके, कवड्या, काचेच्या खेळण्याच्या गोळया किंवा कंचे आहेत. एक-दोन भोवरे आहेत. खूप जुन्या वर्तमानपत्रातील कात्रणं आहेत. चुरगळलेली मासिकं आहेत. आजीला कुणीकुणी लिहिलेली पत्रं आहेत. तिने गोळा केलेली पोस्टाची तिकिटं आहेतं. जुणी नाणी, खेळण्याच्या पत्याचे कॅट, तिच्या काळातील छोटीछोटी खेळणी, असं बरंच काही.
अधूनमधून आजी हे कपाट खाली करायची नि परत पुन्हा लावायची. कपाट आवरताना नि पुन्हा लावताना आजी खूप खुष असायची. त्यावेळी ती, गाणीसुध्दा गुणगुणायची. हे सारं तेजोमयीस फार मजेदार वाटायचं.
आजीने कपाटाची आवराआवर सुरु केली की, तिला आणखी एका गोष्टीसाठी खूप आनंद व्हायचा. कारण ती, त्यावेळी आजीजवळ गेली की आजी हमखास एखादी गोष्ट सांगायची. ती गोष्ट कपाटातील वस्तूंबाबत असायची.
ही गोष्ट सांगताना आजी रंगून जायची. ती, तिच्या काळात जायची. मग त्या गोष्टीत तिचं बालपण, तिचे सवंगडी येत. तिने आपल्या मैत्रिणींसोबत केलेला दंगा, मस्ती यायची. तिच्या आईबाबांचं तिच्यावरचं खरंखोटं रागावणं यायचं. आजीच्या आईवर सदानकदा खेकसणारी मात्र तिच्यावर खूपखूप प्रेम करणारी तिची आजी यायची. या गोष्टी पुन्हापुन्हा ऐकायला तेजोयमीस गंमत वाटत असे. कारण प्रत्येक वेळेस या गोष्टीत एखादा नवाच किस्सा किंवा प्रसंग यायचा. हा प्रसंग किंवा खुलवताना आजी भान हरपून जायची.चेहरा आनंदाने फुलून जायचा
०००
तेजोमयीच्या आईला मात्र हे विशेष काही आवडायचं नाही. अभ्यास सोडून, तेजोमयी उगाचच टाइमपास करतेय,असं तिला वाटायचं. एकदा न राहवून आईने विचारलच शेवटी,
“आजीचं, तेचतेच ऐकून तुला कंटाळा नाही का गं येत?”
यावर तेजोमयी हसली.
“हसतेस कशाला” असं आईनं विचारलं.
“अगं, आजीच्या गोष्टी त्याचत्याच असल्या तरी प्रत्येक वेळी तिचा किती उत्साह असतो. गोष्ट सांगायला लागली की तिचा चेहरा किती फुलतो. गोष्ट सांगत सांगत ति जेव्हा तिच्या जुन्या काळात जाते, तेव्हा तर ती स्वत:लाच हरवून बसते. हे सगळं कुणाला तरी सांगितल्यानच शक्य होतंना आई.”
“बरं बाई. पण, यात किती वेळसुध्दा जातो. त्यावेळेत तुझी एखादी कविता पाठ व्हायची.”
“ते तर मी करेतच. पण आजीला ऐकणं, म्हणजे वेळ वाया घालवणं, असं कसं म्हणू शकतेस? तुला आजीच्या गोष्टींमध्ये रस नाही. बाबांना वेळ नाही.” तेजोमयी म्हणाली.
“तुला म्हणायचं तरी काय?” आई किंचित नाराजीच्या सुरात म्हणाली..
“अगं आई, तुम्हा दोघांनाही जर वेळ नसेल आणि आजीच्या आनंदासाठी, मी वेळ देऊन त्याच त्याच गोष्टी ऐकल्या तर, बिघडलं कुठं?” तेजोयमी आईच्या डोळयात बघून म्हणाली. लगेच तिथे रेंगाळत असलेल्या अलेक्झांडरला तिनं विचारलं,
“मी म्हणतेय ते, बरोबरना रे अलेक्झू.” त्याला तेजोमयीचं म्हणणं पटलं असावं. त्यानेही होकारार्थी मान आणि शेपूट हलवून आईकडे बघितलं.
“ठोंब्याला पटलय म्हणजे, मलासुध्दा ते पटायलाच हवं.”आई म्हणाली.
आपणही जमेल तेव्हा, आजीच्या गोष्टी ऐकण्यासाठी नक्कीच वेळ काढू,असं आश्वासन तिने तेजोमयीस दिलं.तिने आनंदून आईला मिठी मारली.आपल्याला सारं काही कळलय, हे दर्शवण्यासाठी ,उडी मारुन अलेक्झांडरने त्याचा आनंद व्यक्त केला.
सुरेश वांदिले
आजीचं कपाट जादूचं असलं पाहिजे, अशी ठाम समजूत तेजोमयीची आहे. कारण, या कपाटात खूप काहीबाही आजीनं ठेवलय. त्यात तिचे कपडे, जुन्या फोटोंचे अल्‍बम, पोथ्या आहेत. महालक्ष्मी व्रत, सारखी वाणात आलेली खूप पुस्तके, कवड्या, काचेच्या खेळण्याच्या गोळया किंवा कंचे आहेत. एक-दोन भोवरे आहेत. खूप जुन्या वर्तमानपत्रातील कात्रणं आहेत. चुरगळलेली मासिकं आहेत. आजीला कुणीकुणी लिहिलेली पत्रं आहेत. तिने गोळा केलेली पोस्टाची तिकिटं आहेतं. जुणी नाणी, खेळण्याच्या पत्याचे कॅट, तिच्या काळातील छोटीछोटी खेळणी, असं बरंच काही.
अधूनमधून आजी हे कपाट खाली करायची नि परत पुन्हा लावायची. कपाट आवरताना नि पुन्हा लावताना आजी खूप खुष असायची. त्यावेळी ती, गाणीसुध्दा गुणगुणायची. हे सारं तेजोमयीस फार मजेदार वाटायचं.
आजीने कपाटाची आवराआवर सुरु केली की, तिला आणखी एका गोष्टीसाठी खूप आनंद व्हायचा. कारण ती, त्यावेळी आजीजवळ गेली की आजी हमखास एखादी गोष्ट सांगायची. ती गोष्ट कपाटातील वस्तूंबाबत असायची.
ही गोष्ट सांगताना आजी रंगून जायची. ती, तिच्या काळात जायची. मग त्या गोष्टीत तिचं बालपण, तिचे सवंगडी येत. तिने आपल्या मैत्रिणींसोबत केलेला दंगा, मस्ती यायची. तिच्या आईबाबांचं तिच्यावरचं खरंखोटं रागावणं यायचं. आजीच्या आईवर सदानकदा खेकसणारी मात्र तिच्यावर खूपखूप प्रेम करणारी तिची आजी यायची. या गोष्टी पुन्हापुन्हा ऐकायला तेजोयमीस गंमत वाटत असे. कारण प्रत्येक वेळेस या गोष्टीत एखादा नवाच किस्सा किंवा प्रसंग यायचा. हा प्रसंग किंवा खुलवताना आजी भान हरपून जायची.चेहरा आनंदाने फुलून जायचा
०००
तेजोमयीच्या आईला मात्र हे विशेष काही आवडायचं नाही. अभ्यास सोडून, तेजोमयी उगाचच टाइमपास करतेय,असं तिला वाटायचं. एकदा न राहवून आईने विचारलच शेवटी,
“आजीचं, तेचतेच ऐकून तुला कंटाळा नाही का गं येत?”
यावर तेजोमयी हसली.
“हसतेस कशाला” असं आईनं विचारलं.
“अगं, आजीच्या गोष्टी त्याचत्याच असल्या तरी प्रत्येक वेळी तिचा किती उत्साह असतो. गोष्ट सांगायला लागली की तिचा चेहरा किती फुलतो. गोष्ट सांगत सांगत ति जेव्हा तिच्या जुन्या काळात जाते, तेव्हा तर ती स्वत:लाच हरवून बसते. हे सगळं कुणाला तरी सांगितल्यानच शक्य होतंना आई.”
“बरं बाई. पण, यात किती वेळसुध्दा जातो. त्यावेळेत तुझी एखादी कविता पाठ व्हायची.”
“ते तर मी करेतच. पण आजीला ऐकणं, म्हणजे वेळ वाया घालवणं, असं कसं म्हणू शकतेस? तुला आजीच्या गोष्टींमध्ये रस नाही. बाबांना वेळ नाही.” तेजोमयी म्हणाली.
“तुला म्हणायचं तरी काय?” आई किंचित नाराजीच्या सुरात म्हणाली..
“अगं आई, तुम्हा दोघांनाही जर वेळ नसेल आणि आजीच्या आनंदासाठी, मी वेळ देऊन त्याच त्याच गोष्टी ऐकल्या तर, बिघडलं कुठं?” तेजोयमी आईच्या डोळयात बघून म्हणाली. लगेच तिथे रेंगाळत असलेल्या अलेक्झांडरला तिनं विचारलं,
“मी म्हणतेय ते, बरोबरना रे अलेक्झू.” त्याला तेजोमयीचं म्हणणं पटलं असावं. त्यानेही होकारार्थी मान आणि शेपूट हलवून आईकडे बघितलं.
“ठोंब्याला पटलय म्हणजे, मलासुध्दा ते पटायलाच हवं.”आई म्हणाली.
आपणही जमेल तेव्हा, आजीच्या गोष्टी ऐकण्यासाठी नक्कीच वेळ काढू,असं आश्वासन तिने तेजोमयीस दिलं.तिने आनंदून आईला मिठी मारली.आपल्याला सारं काही कळलय, हे दर्शवण्यासाठी ,उडी मारुन अलेक्झांडरने त्याचा आनंद व्यक्त केला.
सुरेश वांदिले
