निको आणि गोष्ट

दररोज एक बालकथा

निको आणि गोष्ट

निको म्हणजे रश्मीचा शेपूटवाला दोस्त. तो जेव्हा रश्मीच्या घरी आला तेव्हा तो अगदीच छोटा होता. एखाद्या दिवसाचा असेल. त्याच्या आईनं त्याला जन्म दिला आणि ती तिच्या इतर पिल्ल्यांसह कुठेतरी निघून गेली. हा राहिला मागे.

बाबांनी त्याला जेव्हा रस्त्यावर बघितलं, तेव्हा हा भेदरलेला आणि गलितगात्र झाला होता. काय करावं हे त्याला कळत नव्हतं. त्याची ती केविलवाणी स्थिती बघून बाबांच्या ह्रदयाला पाझर फुटलं. त्याला ते घरी घेऊन आले.

घरातील सर्वानांच त्याची अवस्था बघून फार वाईट वाटलं. आईने त्याला स्वच्छ धुतलं. त्याला दूध पाजलं. त्यामुळे त्याला थोडी तरतरी आली. भिरभिरत्या नजरेनं तो इकडे तिकडे बघू लागला. उठायचा प्रयत्न केला की लुडकून जायचा. आई त्याच्या सेवेतच होती. तिने त्याला आणखी दूध दिलं. खायला पोळी दिली. त्याला आणखी बरं वाटलं असावं. त्याने सगळयांकडे प्रेमानं बघून शेपटू हलवली. त्याला उभंही राहता आलं. तो आता इकडे तिकडे चालू लागला.

छोट्या रश्मीशी त्याची पटकन गट्टी जमली. ती त्याच्याशी बराच वेळ खेळत राहिली. तोही चांगला रमला.

रात्री पुन्हा आईने त्याला दूध-पोळी दिली. त्याला झोपता यावं म्हणून एक मउुशार चादर खाली अंथरली. छोट्या रश्मीने निकोला सांगितलं, आता तू झोप. उद्या आपण पुन्हा खेळू.

पण निकोला काही झोप येईना. तो सारखा इकडून-तिकडे, तिकडून-इकडे करु लागला. तो झोपला नाही म्हणून मग आई- बाबा आणि रश्मीही झोपू शकले नाहीत.

असं कितीवेळ जागं राहणार आपण?आईला बाबांनी विचारलं.

तो झोपल्याशिवाय कसं बर झोपणार आपण? अंधारात धडपडला, त्याला लागलं, खरचटलं तर? आई काळजीच्या सुरात म्हणाली. बाबांना ते पटलं असावं. ते निकोच्या पाठीवर हात फिरवत त्याला झोपी जा असं म्हणाले. पण निकोला काही ते कळलं नसावं. तो जागाच. बघता बघता रात्रीचे अकरा वाजले. सगळयांच्या डोळयावर निद्रादेवीचं आक्रमण होऊ लागलं. बसल्या बसल्या सगळयांना डुलकी येऊ लागली.

काय करावं बरं आता? आई, बाबांना म्हणाली. रश्मीही विचार करु लागली. विचार करता करता ती पटकन उठली आणि आपल्या खोलित जाऊन तिने तिचं गोष्टीचं पुस्तक आणलं. निकोसमोर गोष्टीचं पुस्तक घेऊन बसली. तिने त्याच्याकडे बघून गोष्ट वाचायला सुरुवात केली. सुरुवातीला निकोनं तिकडे दुर्लक्षच केलं. पण कानावर काहीतरी वेगळं पडतय हे त्याच्या लक्षात आल्यावर तो रश्मीकडे कान टवकारुन बघू लागला. काही वेळानं तो चक्क तिच्या मांडीवर येऊन बसला. मान डोलावू लागला. शेपूट हलवू लागला. चौथी गोष्ट सुरु झाली तेव्हा हळूहळू त्याच्या पापण्या मिटल्या आणि तो रश्मीच्या मांडीवर झोपी गेला. आईने त्याला अलगद तिच्या मांडीवरुन उचलून त्याच्या अंथरुणावर ठेवलं.

०००

बाबांनी प्रेमाने रश्मीला जवळ घेतलं. तुला कसं काय सुचलं गं, गोष्ट सांगण्याची कल्पना? बाबांनी विचारलं.

मला झोप येत नसे तेव्हा तुम्हीसुध्दा नव्हते का सांगत गोष्टी बाबा मला…ते मला आठवलं. रश्मी म्हणाली.

चला, म्हणजे सगळयाच बाळांना झोपेच्या आधी गोष्टी ऐकणं आवडतं म्हणायचं आई म्हणाली.

रश्मीने, आता तुझी पाळी असं म्हणून आईला गोष्ट सांगण्याची गळ घातली.

सुरेश वांदिले