अलेक्झांडरचा विमा

अलेक्झांडरचा विमा

परवा तेजोमयीच्या घरी बाबांचे एक मित्र आले. ते विमा एजंट असल्याची ओळख बाबांनी करुन दिली.

आईने या विमा काकांसाठी काही वेळाने चहा आणला. आई, एखाद्याला चहा स्वत: देते म्हणजे, त्या व्यक्तीवर गुरगुरायचं नाही, भुंकायचं नाही, हे अलेक्झांडरला बरोबर कळतं. त्यामुळे तो या काकांकडे प्रेमानं बघू लागला.

प्रारंभी किंचित दचकलेले काका, अलेक्झांडरच्या प्रेमळ वागण्यानं विरघळून गेले.

चहा पिऊन झाल्यावर, बाबांनी, काकांचा, आज घरी येण्याचा हेतू सांगितला. बाबांनी, काकांना आरोग्य विमा काढायला बोलावलं होतं.

“ते कशासाठी हो?” आईनं विचारलं.

“अहो वहिनी, सध्या आपलं जीवन धावपळीचं झालंय, कोणताही आजार कधीही होऊ शकतो. त्यासाठी अचानक रुग्णालयात दाखल व्हावं लागतं. अशावेळी मोठी रक्कम लागते. ती प्रत्येकाकडे असेलच असं नाही.“

“मग?”

“मग, जे आरोग्य विमा काढतात , त्यांना विमा कंपनीकडून तत्काळ आर्थिक मदत केली जाते.“

“म्हणजे फुकट का काका?”तेजोमयीनं विचारलं.

“नाही गं ताई, फुकट नाही. संबंधित ज्या व्यक्तिने विमा काढलेला असतो, त्याला पैसे भरावे लागतात.“

“याचा अर्थ, आपलेच पैसे कंपनी देते म्हणायची. मग कशाला द्यायचे कंपनीला पैसे? ते आपण बँकेत ठेऊ शकतोना.” आईने मत व्यक्त केलं.

“तसं नाही वहिनी, रुग्णालयाचा खर्च लाखात राहू शकतो. तेव्हढी रक्कम काही आपण कंपनीला देत नाही.”

“मग?”

“समजा तुम्ही लाख रुपयाचा विमा काढला, तर तुम्हाला त्यासाठी दरवर्षी चार–पाच हजार रुपयेच भरावे लागतात. त्यामुळे मग तुम्हाला दवाखान्यात लाख रुपये खर्च आला तरीसुध्दा कंपनीच तो खर्च करते.“

“पण, जास्त खर्च आला तर?”बाबांनी विचारलं.

” तो खर्च कंपनी देत नाही. त्यामुळे जास्त रक्कमेचा विमा काढून ठेवलेला बरा. त्यासाठी थोडी जास्त रक्कम भरावी लागते. हा विमा वर्षभरासाठी असतो. त्या वर्षात दवाखान्यात जावं लागलं तरच खर्च मिळतो.“

“पण काका, समजा दवाखान्यात जाण्याची पाळीच आली नाही तर?”तेजोमयीनं विचारलं.

“अगं बाळ, विमा कंपन्या त्याचे काही पॉईंटस देतात.“

“त्याचा काय उपयोग?”आईने विचारलं.

“तुम्ही दुसऱ्यावर्षी विम्याचं नूतनीकरण केलं  तर, ते पॉईंटस त्यात मिळवले जातात. म्हणजे तुम्हाला अधिक रक्कमेचा फायदा मिळतो. असं दरवर्षी नूतनीकरण करावं लागतं.“

“बरं बरं,जाऊ द्या. हे फारच तांत्रिक झालं. तुम्ही आमच्या तिघांचाही पाच लाख रुपयांचा विमा काढा. त्याचा हप्ता सांगा.” काकांना बाबा म्हणाले.

“तिघेच?” तेजोयमी, जोरात ओरडली.

काकांनी आश्चर्याने तिच्याकडे बघितलं.

आई आणि बाबांच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उमटलं.

“हा चौथा कोण?” काकांनी विचारलं.

“अहो, हा आमचा अलेक्झांडर नाही का? आई, तू कशी गं विसरलीस.“ तेजोमयी म्हणाली.

“अगं खरंच की, कशी बाई माझ्याकडून चूक झाली? या माझ्या लेकाचाही आरोग्य विमा काढून घ्या.” अलेक्झांडरला कुरवाळत आई म्हणाली.

काकांनी “आँ!” केला.

“यात काय आँ व्हायला?” तेजोमयी लगेच म्हणाली.

“नाही म्हणजे, आमचा विमा हा फक्त मनुष्यप्राण्यांसाठी आहे. इतरांसाठी नाही.“

“कां पण?प्राण्यांना काय आजार होत नाहीत का?त्यांनासुध्दा दवाखान्यात  न्यावं लागतं. शस्त्रक्रिया करावी लागते. औषधपाणी करावं लागतं.

मग त्यांचा विमा कां बरं नाही?” आई म्हणाली.

“कां नाही? हे मी कसं सांगणार वहिनी. पण सध्यातरी आमच्या कंपनीकडे तशी काही सुविधा नाही. दुसऱ्या कंपनीकडे आहे का, याची चौकशी करतो नि सांगतो तुम्हाला.”

लगेच काकांनी त्यांच्या एका  विमा एजंट मित्राला व्हिडिओ कॉल लावला. प्राण्यांच्या विम्याविषयी चौकशी केली. त्याच्या कंपनीने प्राण्यांसाठी विमा योजना नुकतीच सुरु केल्याचं त्यानं सांगितलं.

ते ऐकून आईने अलेक्झांडरचा विमा काढून घेण्यासाठी तत्काळ आमच्या घरी या, अशी विनंती केली.

“आपण आज तुम्हा तिघांचा विमा काढून घेऊ याना”. काका  मूळ मुद्दयावर येत म्हणाले.

“नाही. सगळ्यांचा विमा उद्याच काढायचा.” तेजोमयी ठामपणे म्हणाली.

“पण..”काका म्हणाले.

“नो पण नि नो बन! उद्या म्हणजे उद्या, बरोबरना रे अलेक्झू?” तेजोमयीने त्याला विचारलं. आपणास काहीतरी विचारलं की होकारार्थी मान हलवायची असते हे अलेक्झांडरला बरोबर कळतं. त्यामुळे त्याने मान हलवून आपला होकार दिला.

पहिल्यांदा कुणीतरी शेपूटवाल्या मित्रासाठी आरोग्य विम्याचा इतका आग्रह धरणारे भेटल्याने, काकांना तिघांचाच विमा काढा, हे म्हणणं काही रेटता आलं नाही. त्यामुळे थोड्या वेळाने, उद्या येतो असं सांगून ते निघून गेले.

हुर्रे Sय करत तेजोमयीने उडी मारली. आईनेही हुर्रेSय केलं. काहीतरी खास घडलय हे समजून अलेक्झांडरने सोफ्यावर उडी घेतली आणि तिथून खाली उडी मारली. या तिघांच्या आनंदात आपण सामील व्हायचं की नाही व्हायचं, हे न कळल्याने बाबांनी काही क्षण डोळे मिटून घेतले.

सुरेश वांदिले