दया नाही प्रेम करा!
आदित्यच्या सोसायटीजवळ महापालिकेचं मोठं उद्यान आहे. इथे सगळ्या वयातील माणसं फिरायला येतात. छोट्या मुलांना खेळण्यासाठी घसरगुंडी, झुला अशा साहित्यांसह एक वेगळा कोपराही इथे तयार करण्यात आलाय. सकाळ-संध्याकाळ इथे तुडुंब गर्दी असते. आदित्यसुध्दा आजोबांसोबत या उद्यानात फिरायला जातो.
या गर्दीत परवा एक मनीम्याऊ कुठून आली कोण जाणे. आली तर आली, पण बयोने इकडून तिकडे भटकून शेपटी वर करुन निघून जायचं ना. पण लोकांच्या फिरण्याच्या रस्त्यावर मधोमध बसल्या फतकल मारुन,या बयो. कुणाची चिंता नाही की फिकीर नाही. थोड्यावेळाने डोळे मिटून बयो निवांत झोपून गेली.
माणसं चालताहेत,गप्पा मारताहेत ,उद्यानात ,”मेरे देश की धरती” गाणं वाजतय, या कश्शाचा बयोला पत्ता नाही. या रस्त्यावरुन चालणारे काहीजण कौतुकानं बघत या बयोकडे तर काहीजणांच्या ती खिजगणतीतही नव्हती. काहीजण मात्र त्रागा करु लागले.
कुठून कडमडलीय ही पीडा,असं एक जण दुसऱ्याला म्हणालासुध्दा.
दोन तीन दिवस असेच गेले. ही मनीमँव आता दररोजच तिथे दिसू लागली. मुलांना तिची मजा येऊ लागली. आदित्यसह काही मुलं तिच्या अवतीभवती गोळा झाली तरी ही बयो घाबरुन पळायची नाही. तीसुध्दा त्यांना न्याहाळत बसे. काही मुलांशी तिची गट्टीही झाली.
मनीमॅऊ आणि ही मुलं असे, मध्येच रस्त्यात घोळका करायला लागल्याने, चालणाऱ्यांना थोडा त्रास होऊ लागला. वेग कमी करुन तसं पुढं जाता यायचं. बहुतेकांनी तोच मार्ग स्वीकारला. पण दोनतीन दिवसांपूर्वी ज्या दोन व्यक्तींनी, कुठून आली ही पीडा, अशी शेरेबाजी केली, ते आता चांगलेच चिडले. त्यांनी उद्यानाच्या रखवालदाराकडे तक्रार केली . “ही मांजर इथे येतेच कशी? तुम्हाला दिसत कसं नाही. बागेची रखवालीदारी करता की फक्त टाइमपास करता?” असं काहीबाही त्या दोन व्यक्ती बडबडल्या.
ही मांजर उद्यापासून इथे दिसली तर अधिकाऱ्यांकडे तक्रार करु अशी धमकीही त्या दोघांनी दिली.
रखवालदाराने होकारार्थी मान हलवली. मनीमँऊ बसलेल्या ठिकाणी तो लगेच गेला. तेव्हा ही बयो दुसरीकडे निघून गेली होती. त्याने सुटकेचा नि:श्वास टाकला.
मात्र दुसऱ्या दिवशी ही बयो त्याच ठिकाणी पाय पसरुन निवांत बसली. तिला बघून त्या दोन व्यक्तींनी आरडाओरड सुरु केला.
एकाने कडेला असलेलं एक झाडं उपटलं नि तो मनीमँऊला मारण्यासाठी धावून गेला. हे त्याचवेळी तिथून जाणाऱ्या आदित्य आणि आजोबांनी बघितलं. ते धावले नि मनीमँऊच्या समोर एखाद्या ढालीसारखे उभे राहिले.
याचा त्या दोन्ही व्यक्तींना राग आला.
“अहो,म्हातारेबुवा कशाला मध्ये कलमडला शहाणपणा करायला.बाजूला व्हा.”
“हे बघा दादा,मी शहाणपणा करत असेन तर तुम्ही मूर्खपणा करता आहात ना.”
“म्हातारेबुवा, ही मांजर इथे चालणाऱ्यांसाठी त्रासदायक ठरतेय, ते तुम्हाला दिसत नाही का?”एक व्यक्ती आजोबांवर ओरडली.
“काय त्रास होतो रे तुम्हाला?” आता आजोबा एकेरीवर येऊन जोरात म्हणाले. एव्हढीशी जागा तिला लागते. ती तुमच्या अंगावर येत नाही.आडवी जात नाही. फक्त बसूनच असते. तर लगेच तिला मारायला निघाला. एकिकडे प्राणीमात्रांवर दया करायचं म्हणायचं, दुसरीकडे त्यांना मारायला धावायचं. या मुक्या जीवांना दया नाही,प्रेम हवं असतं. ते करायला शिका जरा.
आजोबांच्या जोराने बोलण्यामुळे रस्त्यावरुन चालणाऱ्या इतर व्यक्ती थांबल्या. बऱ्याचजणांनी आजोबांना पाठिंबा दिला. त्या दोघांच्या बाजूने कुणीच बोललं नाही. काय ही दुष्ट माणसं, असंच काहीजण बोलून गेले. हे वागणं आपल्यावरच शेकू शकतं, हे लक्षात आल्यानं ते दोघेही तिथून लगबगीने निघून गेले.
या सगळ्या प्रकारलेल्या घाबरलेल्या मनीमँऊला आजोबांनी जवळ घेतलं. आदित्यने तिच्या अंगावरुन मायेनं हात फिरवला. जवळची बिस्किटं दिली. मनीमँऊसोबत तो खेळू लागला. बयो शांत झाली. त्याच्याशी खेळू लागली.
सुरेश वांदिले