फुकाचे कौतुक
पोपटोबाच्या जेव्हा लक्षात आलं की, आपल्या शरीराचा हिरवाकंच रंग किती मोहक, चोचिचा लाल रंग किती सुंदर, पंख किती डौलदार आणि बोलणं बहारदार! शेजारच्या फांदिवर राहणाऱ्या कावळोबाकडे यापैकी काहीच नाही. निव्वळ काळकुटला! चोच बेढब आणि पंख? छी छी छी! त्या चिमणीचही तसंच.
या सर्वांपेक्षा देखणे असूनसुध्दा, त्यांना आपलं काहीच, कसं कौतुक वाटत नाही? हा प्रश्न पोपटोबाच्या मनात खूप दिवसापासून सतत यायचा. पण त्याचं उत्तर काही मिळायचं नाही.
“उत्तर कुणाकडून हवं तुला?”एकदा पोपटोबानेच स्वत:ला विचारलं.
“कुणाकडून म्हणजे?. कावळोबा…चिमणटली यांच्याकडूनच ना.”
“अरे, त्यांना तुझा प्रश्नच माहीत नाही. मग कसं, ते तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर देतील.”
“त्यांना नको का, कळायला ते?”
“वारे वा, त्यांना कां कळायला हवे ते? आणि ते म्हणजे काय रे?”
“ माझा छान हिरवा रंग, सुंदर लाल चोच आणि डौलदार पंख. माझं बोलणं.”
“थोडक्यात काय तर, तुला त्यांच्याकडून, कौतुक करुन घ्यायचय, असच ना.”
“तसंच काही नाही, पण…”
“याला म्हणतात, ताक मागायला जायचं नि भांड लपवायचं.”पोपटोबा स्वत:शीच बडबडू लागला.
त्याच्या या, बडबडीकडे शेजारच्या फांदिवर बसलेल्या कावळोबाचं लक्ष गेलं. हा पोपटोबा वेड्यासारखा एकटाच कां बरं बडबडतोय म्हणून, कावळोबा त्याच्याकडे गेला. काय झालं, म्हणून त्याला.
“तसं काही नाही रे, पण…”पोपटोबा म्हणाला.
“पण काय?” कावळोबानं विचारलं.
“माझा हिरवा रंग, लालचुटूक चोच,डौलदार पंख आणि माझं बोलणं.”
“त्यांचं काय झालं?”
“काही नाही.पण…”
“काय ते स्पष्ट बोलना.”
“तुझं कधी, याकडे लक्ष गेलं नाही का?”
“गेलं की.”
“मग…”
“मग काय?”
“तुला माझं, कौतुक करावं वाटलं नाही का?” पोपटोबाने इकडेतिकडे, नजर फिरवत कावळोबास विचारलं. कावळोबाच्या ते लक्षात आलं.
“अच्छा, पण गड्या, तुझं कौतुक केल्यानं काय बरं होईल?” कावळोबानं विचारलं.
याप्रश्नाचं, पोपटोबास उत्तर देता आलं नाही.
“कावळोबा बरोबरच बोलला की. निव्वळ कौतुकानं, काय बरं होईल माझं?” पोपटोबाने स्वत:लाच विचारलं.
“अरे,पुन्हा स्वत:शाची काय बोलत बसलास?”कावळोबा म्हणाला.
“माझं काही चुकलं का? असं स्वत:ला विचारत होतो.”
“चुकलं नाही रे, पण, अशा बाह्यरुपाचं कौतुक कशासाठी करायचं? हे रुप, रंग आईबाबांमुळे मिळतं. त्यात आपला काहीच पराक्रम नाही.” कावळोबाने पोपटोबास समजावलं.
कावळोबाचं बोलणं, पोपटोबास आवडलं नाही. त्याला त्याचा थोडा राग आला. कावळोबा बसला होता, त्या झाडाच्या फांदिवरुन उडून तो, आईबाबांकडे आला.
त्याने आईबाबांना विचारलं,
“ माझा हिरवाकंच रंग, लाल चोच, डौलदार पंख आणि बोलणं, हे तुमच्यामुळं मिळाल्यानं, त्याचं काही कौतुक नाही का?”
आई हसली. तिने त्याला जवळ घेतलं. त्याच्या पंखावरुन तिचे पंख फिरवले. मग बाबांनीही तेच केलं. ते म्हणाले,
“बाळा, तुला कुणी आज काही म्हंटल का?”
पोपटोबाने मग, कावळोबासोबत झालेली चर्चा,त्यांना कथन केली.
यावर आई हसून म्हणाली.
“कावळोबा म्हणाला ते बरोबरच आहे, राज्या. बाह्यरुपाचं कौतुक कामाचं नसतं. आपल्यापेक्षा सुंदरसुंदर पक्षी खूप आहेत. त्या सर्वांचं थोडचं कौतुक करत बसणार कुणी?”
“अरे, कौतुकासाठी, काहीतरी पराक्रम गाजवायला हवा. चांगलं काम करायला हवं.कळलं का?”
“होय बाबा. मी उगाच, नको त्या गोष्टीचा विचार करत बसलो. दुसऱ्यांकडून भलतीच अपेक्षा करत राहिलो.”
“तसं केलं की, अपेक्षाभंग होतो. मग त्याचं दु:खं होतं. बाबांनी समजावलं.”
पोपटोबा काय ते समजून गेले. दुसऱ्या दिवशी त्यांनी डाळींब तोंडून आणलं. फांदिवरील सर्व मित्रांना ते खायला आवर्जून बोलावलं.
“वा वा वा वा!” प्रत्येक पक्षी म्हणाला.
“कित्ती रे, आमची काळजी तुला.” कुणीतरी म्हणालं.
“आम्हाला बुवा, कधी इतकं, छान फळ खायलाच मिळालं नाही.”आणखी कुणीतरी म्हणालं.
“आता मी तुम्हाला दररोज, असं नवं फळं खायला देईन.” पोपटोबा मित्रांना म्हणाला.
“वा वा ! पोपटोबा, दुसऱ्यांचा असा विचार करणाऱ्याचं मन खूप सुंदर असतं. खरंच, तुझं कौतुक करावं तेवढं कमीच.” कावळोबा म्हणाला.
कावळोबाच्या कौतुकाने पोपटोबा सुखावला. आईबाबांच्या सांगण्यातलं महत्वही त्याला पटलं.
सुरेश वांदिले