राजा…
कांदिवली लोकल रेल्वे स्थानकाच्या आसपास अनेक प्रकारची दुकानं आहेत. या दुकांमध्ये काही उपहारगृह तर काही “टेकअवे” म्हणजेच घरी घेऊन जाऊ शकणाऱ्या पदार्थांची दुकानं आहेत. या दुकानातील काही खाद्पदार्थ अधूनमधून बाहेर टाकलं जात.ते त्याच परिसरात राहणाऱ्या पिंकी मांजरीच्या आणि डुंगू कुत्र्याच्या लक्षात आलं. त्यामुळे ते दोघेही त्या दुकानांच्या आसपास राहू लागले.बाहेर टाकले जाणारे अन्नपदार्थ बरेच असल्याने दोघांनांही ते पुरेसे होते. त्यामुळे त्या दोघांमध्ये फार कुरुबुरी होत नसत.हे दोघेही या दुकानांच्या आसपास सतत घुटमळत असल्यानं दुकानदारांना, त्यांचा हळूहळू लळा लागला. त्यामुळे त्यांना दररोज, ताजेताजे अन्नपदार्थही मिळू लागले.
दोघांचं तसं छान चाललं होतं. या दोघांमध्ये पिंकी स्मार्ट आणि चलाख होती. तिला डुंकू फारसा आवडत नसे. हा मध्येमध्ये कलमडतो कशाला? असं तिला सारखं वाटायचं. आपण एकटचं असतो तर, इथं आपलंच राज्य राहिलं असतं. असं पिंकी मनातल्या मनात म्हणे. डुकूस असं काही वाटत नसे. खरतर तो याचा विचारही करत नसे. त्याला पिंकीची अजिबातच अडचण वाटायची नाही. एखादे दिवशी एखादा पदार्थ उरला तर तो,पिंकीला आवर्जून देई. पण पिंकी मात्र, असं कधीच करायची नाही. ती आप्पलपोटी होती.
डुंकू या ठिकाणाहून कसा पळून जाईल याचाच ती विचार करत राही. त्यामुळे, तिला डुंकूसोबत मनापासून मैत्री करता आली नाही. पिंकीला आवडत नसावं म्हणून डुंकूनेही तिच्यासोबत मैत्री करण्याचा प्रयत्न सोडून दिला. फक्त नमस्कार-चमत्कार, हाय-हॅलो करण्यापुरतेच संबंध राहिले.
याचा पिंकीला आनंदच वाटत होता. बरे झाले बुवा, मैत्री करण्याच्या आपण फंदात पडलो नाही. असं ती स्वत:ला समजावयाची आणि खुष व्हायची.
डुंकूस, इथून कसं हाकलायचं, याच विचारात ती कायम गुंतलेली असायची. विचार करताकरता, एके दिवशी तिला सुचलं की, समशेर दुग्धालयाच्याजवळ पिंपळाचं झाडं आहे. त्या झाडावर या कुत्रेदादास चढण्याचा आग्रह करु आणि वर गेलो की त्याला खाली ढकलून देऊ. म्हणजे मग, त्याचे पाय मोडतील. याला मग अनाथालायात जावं लागेल. वा वा वाsss काय झक्कास आयडीया! ती स्वत:शीच पुटपुटली.
डुंकूस, झाडावर चढण्यासाठी कसं प्रवृत्त करायचं?याचा अखंड विचार पिंकी करु लागली.
एके दिवशी झाडाजवळच्या दुकानादाराने खायचे पदार्थ दोघांसाठीही बाहेर ठेवले. त्यातले काही पदार्थ उचलून पिंकी, धुम झाडावर चढली. डुंकूने, फार काही तिकडे लक्ष दिलं नाही.
असेच तीनचार दिवस गेले. डुंकू, आपण झाडावर कां चढतो? यात जरासुध्दा रस दाखवत नाही हे बघून पिंकीची चिडचिड वाढली.
पाचव्या दिवशी मात्र तिच्याच्याने राहवेना..
तिने डुंकूस अखेर विचारलच,
“अरे, मी एखादा पदार्थ घेऊन या झाडावर कां चढते, याबद्दल तुला काहीच उत्सुकता वाटत नाही का?”
“मला काय वाटणार बुवा? पाय तुझे. तुला चढायला आवडतं. यात काय विचारण्यासारखं?”
“तुला माझं कौतुक नाही वाटत! किती झर्रदिशी मी झाडावर चढू शकते. तुला हेवासुध्दा वाटायला हवा, की, इवलीशी पिटुकली मांजर झपकन झाडावर चढू शकते आणि आपण अगडबंब असूनही चढू शकत नाही.” पिंकीने डुंकूस हिणवलं.
डुंकूस या हिणवण्याचं काहीच वाटलं नाही. तो म्हणाला, “अगं, मला कशासाठी हेवा वाटणार तुझा? तुला चढण्याचा आनंद मिळत असेल तर, छानच आहे की! दुसऱ्याच्या आनंदाचा हेवा करायचा नसतो, असं माझ्या आईनं शिकवलय बरं का? त्यामुळे तू तुझा आनंद कितीही वेळा घे, मला त्यात अजिबात रस नाही.”
“अरे पण, झाडावर एक गंमत आहे, म्हणून तर मी पदार्थ घेऊन झरदिशी वर जाते! तुही चढलास तर तुलाही ती गंमत दिसेल ना!”
“नाही बॉ! मला नाही बघायचीच झाडावरची गंमत! तुझी तुलाच लखलाभ.” डुंकू म्हणाला.
हा कशानेच बधत नाही, हे बघून पिंकीस राग आला. या रागारागातच ती झाडावर झपदिशी झेपावली. यावेळी तिची उडी चुकल्याने ती धप्पदिशी खाली पडली. तिला खरचटलं, पायाला लागलं. डोळयात कचरा गेल्याने, समोरचं दिसायला जड जात होतं.
पिंकी खाली पडल्याने दुकानदार लगेच धावला. त्याने आपल्या नोकरास, पिंकीस प्राण्यांच्या दवाखान्यात नेऊन जायला सांगितलं. हे बघून पिंकी रडायला लागली.
“अगं, तू रडतेस कशाला?बरी होऊन ये,नि पुन्हा तुझा आवडीच्या खेळात रंगून जा.” डुंकू तिला प्रेमाने म्हणाला. पण तिची, डुंकूच्या नजरेला नजर भिडवायची हिंमत काही झाली नाही. दुसऱ्याचं अहित चिंतलं की आपणच संकटात सापडतो, हा धडा पिंकीस मिळाला. पुढे अनेक दिवस पिंकीसदवाखान्यातच राहवं लागलं. त्यामुळे काहीही न करता डुंकूच त्या ठिकाणचा राजा झाला.