जादुचा दोरा
स्पॉटला जेव्हा नुकतच कल्याणीच्या घरी आणलं, तेव्हा तो सुरुवातीला सकाळपासून निव्वळ मख्ख बसून असायचा. मान खाली, स्वत:ला गुंडाळून नि डोळे मिटून. मध्येच हळूवार पापण्या हलवून डोळे किलकिले करायचा. काहीक्षणात पुन्हा डोळे मिटायचा. मग, त्याच्या छोट्याशा मऊशार त्रिकोणी घरात या कडावरुन त्या कडावर जायचा. पण, या घरातून बाहेर पडण्याचं नाव काही तो घेत नसे. एक तास , दोन तास, तिसराही तास संपायचा. असे सहा तास झाले तरी स्पॉट आपला ठोंबोबा बणून त्याच्या घरातच.
एके दिवशी असच घडलं. स्पॉटला झालं तरी काय? असा कल्याणीला सारखा प्रश्न पडू लागला. त्याचं पोट दुखत असेल का? त्याला त्याच्या आईची आठवण येत असेल का? त्याला खूप भूक लागली असेल का? त्याला खूप कंटाळा आला असेल का? त्याला तापतर नसेल आला ना? असे कितीतरी प्रश्न तिच्या मनात पिंगा घालू लागले. या प्रश्नांचं आईकडे एकच उत्तर होतं, ते म्हणजे, नाही.
“होतं त्याचं अधूनमधून,” असं आई म्हणाली.
“मग अशावेळी आपण काय करायचं?” कल्याणीने विचारलं. या प्रश्नानं आईला निरुत्तर केलं. कारण आई किंवा कल्याणीचे बाबा काहीच करत नसत. स्पॉट बिच्चारा मग दिवसभर तसाच एकेजागी खिन्नपणे बसून राहायचा.
आज जेव्हा सहा तासानंतर स्पॉटने थोडिशी हालचाल केली, डोळे किलकिले करुन मँऊ मँऊ केलं, तेव्हा कल्याणी त्याच्या घराकडे धावली. तो डोळे उघडून कल्याणीकडे केविलवाण्या नजरेनं बघू लागला. ते बघून कल्याणीस दया आली.
“राज्या, तू बाहेर येना. असा कां बसलास एकाच जागी दु:खी होऊन?” ती त्याच्या डोळयाला डोळा भिडवत म्हणाली. स्पॉटने एकदा तिच्याकडे बघितले नि डोळे मिटून मान खाली घातली.
“अगं आई, बघ जरा या स्पॉटला काय झालं ते?” कल्याणी काकुळतीने म्हणाली. स्पॉटकडे, आई इतकं कसं दुर्लक्षं करतेय, याचं कल्याणीस आश्चर्य वाटलं.
“अगं, तू बघत नाहीस कां, मी किती कामात आहे ते. स्पॉटला काही झालेलं नाही. येईल तो बाहेर, त्याला वाटेल तेव्हा.” आई म्हणाली. खरंतर या बोलण्याचा कल्याणीस फार राग आला. पण आपण रागावू शकणार नाही, हे तिच्या लक्षात आलं.
स्पॉटसाठी आता आपणच काहितरी करायला हवं, असं कल्याणीस वाटलं. ती विचार करु लागली. पण तिला काही सूचेना. इकडेतिकडे बघत असताना तिला एक काळ्या रंगाचा जाडसर लांब दोरा टेबलवर पडलेला दिसला. हा दोरा हातात घेऊन ती स्पॉटच्या समोर बसली. विचारमग्न झाली. या विचारात असताना, हा दोरा कधी हलवायला सुरुवात केली, हे तिला कळलच नाही. दोरा हलवण्याचा वेग हळूहळू आपोआप वाढला. हे सुध्दा या विचारात तिच्या लक्षात आलं नाही. अचानक या दोऱ्याला हिसका बसताच ती भानवर आली. स्पॉटने डोळे उघडून दोऱ्याकडे झेप घेतली होती. पण दोऱ्याचे टोक काही त्याच्या तोंडात आलं नाही. या हिसक्याने कल्याणी धाडकन उठून उभी राहिली. त्यामुळे दोरा वर गेला. हे बघून स्पॉटने दोऱ्याचं टोक पकडण्यासाठी आणखी उंच उडी घेतली. हे बघून कल्याणीने आनंदून उडी मारली. त्यामुळे दोरा आणखी वर गेला, हे बघून स्पॉटनेही आणखी उंच उडी मारली. इकडेतिकडे कल्याणीने दोरा हलवला. स्पॉटनेही इकडेतिकडे मान फिरवत उड्या मारल्या. हे बघून, भले शाब्बास म्हणून कल्याणी ओरडली.
“काय दिवे लावले गं?”, आईने आतल्या खोलीतून आवाज दिला.
“जादूची दोरा सापडला गं.” कल्याणीने उत्तर दिले. या जादूच्या दोऱ्यासोबत, ती बराचवेळ स्पॉटशी खेळत बसली.
त्यानंतर, स्पॉट खिन्न होऊन बसलेला दिसला की, कल्याणीने आई किंवा बाबांना, स्पॉटला काय झालं बघा, असं कधीच सांगितलं नाही.
सुरेश वांदिले