एसआरके रागावला!
तेजोमयीच्या आईची सकाळी ऑफिसची जाण्याची गडबड. त्यामुळे सगळीच तारेवरची कसरत. त्यात आज एसआरके (स्मार्ट) रेफ्रिजरेटरचं दार उघडेना. त्याला दिलेलं कोणतही टास्कही त्याने पूर्ण केलं नव्हतं. हे बघून आई वैतागलीच. तिने स्मार्ट रोबो कंपनी कडे, एसआरकेची तक्रार करण्याचं मनोमन ठरवलं.
“पण त्याने काय होणार?” अलेक्सा गोर्जीनं आईला विचारलं.
“म्हणजे, तुला माझ्या मनातलं कळलं का?”
“तुमच्या चेहऱ्याचं, मेंदूचं, त्यातील विचारांचं, माझा मेंदू व्यवस्थित स्कॅन करु शकतो, तुमचे विचारही जाणून घेतो, हे तर तुम्हाला ठाउकच आहे.”
“हे ज्ञानामृत मला पाजू नकोस, एसआरके कसा वागतोय, हे कळत नाही का तुला?”
“पण, तो असा कां वागतो?”
“हे बघ, तू माझा असा अंत बघू नकोस, एकतर एसआरकेला समजावून सांग, नाहीतर तुझीही तक्रार करावी लागेल,”
“त्याने काय होणार?” पुन्हा गोर्जीने तोच प्रश्न केला. आता आईला खूपच राग आला. गोर्जीच्या डोक्यावर हातोडा हाणावा असं तिला वाटून गेलं. हा दुष्ट विचार असल्याचं लक्षात येताच, ती जरा चपापली.
“इट्स ओके मॉम, असं घाईच्या वेळेस एसआरकेनं रुसून बसणं योग्य नाही. त्याचं काय करायचं ते बघू, आता तुमची अडचण मीच सोडवते बघा,” असं सांगून गोर्जीने तत्काळ, सभोवतलाच्या, ‘टेकअवे,’ रेस्टॉरेंटशी संपर्क साधून दूध, कॉफी, बोनर्व्हिटा, इडलीचा नास्ता, आणि दुपारच्या जेवणासाठी सलादसह भाजीपोळी मागवली. आईला तिने, तयार होण्यास सांगितलं. तोपर्यंत सगळया वस्तू आणि पदार्थ घरी आले.
एसआरकेच्या असहकारामुळे झालेली अडचण गोर्जीने काही क्षणात दूर केली. आईनं तिचं मनसोक्त कौतुक केलं.
“पण आई, हे मी नेहमीच करेल असं नाही.”
“म्हणजे?”
“एसआरके कां रुसला? हे शोधलं पाहिजेना.”
“ओके, उद्याच्या सुटीत त्याचा रुसवा काढते. आता मी निघते. नाही तर, पुढची मेट्रो मिळायला अर्धातास लागायचा.” असं सांगून, आई ऑफिसला निघून गेली.
आई जाताच एसआरकेने तोंड उघडलं. तो गोर्जीवर जाम भडकला.
“हे बघ, तू कां रुसलास, हे मी तुझ्यातल्या मेंदूत शिरुन जाणून घेतलय. पण, आपण इथे या कुटुंबाच्या साहाय्यासाठी आहोत. त्यांना अडचणित आणण्यासाठी नाही, हे लक्षात घेना”, गोर्जीही त्याच्यावर ओरडली.
काही क्षण असेच गेले. कुणीच कुणाशी बोलेना. ही शांतता गोर्जीला खायला उठाली.
“हे बघ, असा अबोला धरुन काय उपयोग? आपल्यात यांच्यामुळे वैर नको. शिवाय, असहकाराने प्रश्न मिटत नाही. संवादाने मिटतात.”
“म्हणजे?”
“उद्या मॉम, जेव्हा तुझ्या असहाकारचं कारण विचारेल, तेव्हा खरं खरं सांग.”
“ठीक.”
गोर्जीच्या सल्ल्यानुसार दुसऱ्या दिवशी एसआरकेने, आईला असहकाराचं खरं कारण सांगायचं ठरवलं.
दुसऱ्या दिवशी, गोर्जी समोरच आईने एसआरकेला, त्याच्या रुसव्याचं कारण विचारलं.
“ते कारण तुम्हीच मला मिळवून दिलत.”
“म्हणजे?”
“अहो मॉम, तुम्ही, तेजोमयी, बाबा आणि अलेक्झांडरच्या तब्येतीची काळजी घेणं, हे माझं प्रमुख काम.”
“ते करण्यापासून तुला कुणी थांबवलय?”
“कुणीच नाही, पण तुम्ही परिस्थितीच तशी निर्माण केलीयना.”
“उगाच काहितरी बडबडू नकोस.”
“हे बघा मॉम, अहो तुम्ही वेगवेगळया हंगामात मिळणारी विविध रंगी फळं ,भाजिपाला खायला हवी की नाही?”
“आता, हे तू मला शिकवणार?” आई एसआरकेवर रागावली.
“मॉम, तुम्ही विविध रंगी फळं खाणं टाळता. तुमच्या खाण्यामध्ये, पिझा, बर्गर, नूडल्स, समोसे, वडापाव, स्प्राइट अशा जंकफूडवरच भर. त्यामुळे मी ऑर्डर करुन मागवलेली पिवळी, नारंगी, पांढरी, हिरवी, निळी, जांभळ्या रंगाची फळ तशीच पडून राहतात. हळूहळू खराब होतात. मग मला त्यांची विल्हेवाट लावावी लागते. विविध रंगी फळांमध्ये शरीरातील प्रत्येक अवयवला बळकट करणारी प्रथिनं, धातू, व्हिटॅमिन्स, असतात. ते तुमच्या पोटात जात नाहीत. म्हणून तुम्ही सारखे आजारी पडता. याचा मला राग आलाय. म्हणून काल तुमच्याशी असहकार पुकारला.” एसआरकेनं एका दमात सांगितलं.
त्याचं बोलणं ऐकून आईचे डोळे खाडकन उघडले. तो म्हणाला, ते खरच होतं. आपल्या तब्येतीची एव्हढी काळजी घेणाऱ्या एसआरकेची आपण तक्रार करायला निघालो होतो, याची आठवण होऊन, आई खजिल झाली. तिने एसआरके आणि गोर्जीची क्षमा मागितली.
सुरेश वांदिले